Wydobrzały czasy z wojen, z głodu.
Przyszła zima.

Co zostało, zmroziła,
co zmroziła, umarło.
Co nie umarło, to nie umarło.

Wydobrzała Ziemia z ludzi.

Tu i ówdzie przechadzają się dinozaury,
tam świeci księżyc, a tam gwiazdy.

Wreszcie jest po bożemu.

Czarna folia. Nie przepuszcza powietrza.
Zgrabne zapięcie na błyskawiczny zamek.

W środku znane – ulica, park, rzeka,
wschód słońca, ćwiartka księżyca,
zapach ściółki po deszczu w lesie,
dotyk dłoni, wilgotność języka,
wszystko, co wypowiedziane,
głośny krzyk, nuta cicha.

Niespiesznie, z obawą przed nowym,
ubrawszy rękawiczki z lateksu,
rozsuwam, otwieram przejście.

Z kontekstu wyłania się doznanie
jakby nowe, światło nigdy nie widziane.
I mogę oddychać. Mogę oddychać?

I choćbym poznał milion słów, a litości bym nie miał
poukładałbym je jedno obok drugiego i wymieszał.
Drogą losową przy użyciu być może jakiegoś sprytnego programu,
tak, że sam byłbym smart and art, jedno obok drugiego,
lub jedno za drugim.

I choćby i tak było, że opisałbym cały świat równoleżnikami sylab,
podzielił go na strefy czasowe południkami zdań –
byłbym jak piołun leśny, albo muszka owocowa.

Teraz jednak mieszkam niegroźnie gdzieś między przyszłym, a przeszłym,
gdzieś między ziemnym, a powietrznym.
Snuję swoją opowieść nie zaprzątając przy tym
ani pieśni, ani skończonych akapitów nieruchomej treści.

Z wytrwałością sadysty znęca się nade mną.
Już nie jest niespodziewany, więc
przychodzi oczekiwanie.

Z jego dokładnością można regulować oddechy zegarów,
godna mnicha skryby systematyczność i cierpliwość
zawstydzić zdolna kroplę wody, skruszyć skałę.

Co noc siada przy mnie i zadaje te same pytania:
jak ci się żyje, co nowego i jakie masz plany?
Kiedy narzekam – śmieje się;
kiedy jestem szczęśliwy – śmieje się
jeszcze głośniej.
A potem, z politowaniem, wali na odlew w twarz.

Tylko spójrz – mówi twardym głosem psychopaty –
T O ci się nie udało.

Zaraz potem w ułamku sekundy przewijają się obrazy
jakby z mojego życia, choć jakieś inne.

T O jest na samym końcu tunelu, w środku
jeszcze bardziej jasnego światła.

Uciekasz, robaczku, w to zatrute jabłko.
A czy źle ci tu było na haftowanym obrusie?
Haftowanym w kwiaty, motyle i trzmiele,
obdarzonym uczuciem, serdecznością, troską?

Z każdym swoim ruchem co raz głębiej wnikasz
w pleśniejące trzewia, w kwaśno-winną pełnię.

Zagubiona w sobie, zamknięta w pancerzu
tyleż własnym, co kruchym,
ani pięknym, ni świetnym
w konstrukcji i formie.

Ustawiłaś straże ze słów, co na baczność
z wyciągniętym ku chmurom bagnetem się prężą.

A przecież ciężko będzie, stanowczo zbyt ciężko
udźwignąć siebie całą i jabłko i przedmiot.

Między leszczyną a jaśminem zdejmuje majtki.
Pokazuje mi nagą cipkę. Tam ją całuję.
Między jaśminem a leszczyną.

Ledwie brązowe twarzyczki w zielonych kapturkach
przyglądają się temu z ciekawością.

O krok dalej ucinam siekierą nogę żabie.
Na wpół skacze, oddala się w połowie.

Grządki z rzodkiewką są za moimi plecami,
pomiędzy nimi równo ubite ścieżki, w tle
dom drewniany, przed którym stary modrzew
wysoki do nieba.

Ogród ma wiele tajemnic. a krzaki agrestu i porzeczek
posadzone na przemian, to kłują, to zawstydzają
ciągnący przez trawę codzienny szlak mrówek.

Mam cztery lata, ona pięć, albo sześć.

Teraz nie rośnie grusza i jabłoń,
nie ma starego modrzewia, ścieżki i nieba.

Ona jest pewnie już babcią, a ja
wciąż mam cztery lata i świat mi pachnie
jaśminem
i jest mi twardym orzechem.

Miasto widziane przez delikatną woalkę dżdżu
ma niewyraźne kontury i całkiem konkretny zapach.

Przemieszcza się poziomo i pionowo,
ale nie oddała się nawet na chwilę.

Pozostaje w zasięgu ze wszystkimi
punktami dostępu otwartymi na pozostałe wymiary.

Drży i pulsuje każdą ze strun.
Jestem instrumentem.

Złym ludziom dobrze z oczu patrzy
na świat uczuć martwych.

I mają proste ścieżki, gładkie dłonie,
i mają na balkonach kwitnące pelargonie.

Ich psy nigdy się nie łaszą do obcych,
ich koty zawsze są czarne i dzikie.

Złym ludziom mówię “dzień dobry” –
zupełnie na wszelki wypadek.

Trochę się dziwią wtedy i nieoczekiwanie
stają się jakby lepsi, jakby cichsi.