Bohaterowie starych fotografii
mają na własność zatrzymany kawałek
świata. Nie tak jak my, którym czas ucieka między palcami.

Bohaterowie starych fotografii
swój kawałek świata maskują sepią,
a oni sami, ich dzieci, psy i konie zawsze
są czarno-białe.

Nie to co my, którzy z czasem
uczyniliśmy coś niewybaczalnego, mianowicie
rozpędziliśmy go do takich prędkości,
że mimo braku filtrów tutaj nie widać

co jest czarne, co białe, a kontury twarzy
na wszelki wypadek zacierają się
z konturami okien, drzwi, wszelkich granic.
Tutaj już nie ma znaczenia co dzieje się

teraz, a co wydarzy się jutro. Zło,
którego nie dostrzegliśmy wczoraj,
jaki kolor nada twojej twarzy?
I jeszcze ta nienawiść pozbawiona antidotum.

Bohaterowie starych fotografii
niekiedy ujęci są w ramy. Zdarza się,
że ktoś z pamięć żyjących ksiąg
wygrzebie i ponazywa ludzi, rzeczy,
jeśli są i inne szpargały.

A wtedy inny ktoś, choćby był prawie dzieckiem,
zatęskni. Przestanie mieć znaczenie
podział ról i czy w dramacie postać
miała cokolwiek do powiedzenia.

Między rzeczywistością szpitalną,
czyli miejscem, w którym lekarze
robią co mogą, a pacjenci
przychodzą i odchodzą,
a światem zewnętrznym,
czyli miejscem, w którym ludzie
robią co chcą, albo nic sobie nie robią
i nie wiedzą już co jest ważne,
jest wąska szczelina,
w której jestem ja.

Od obu rzeczywistości oddzielają mnie

szyby. Patrzę.
Poruszam się w mojej szczelinie.
Docierają do mnie obrazy zza szyb.
I dźwięki. Dość szczelnie mi tu jest.
Lecz do cie ra ją do mnie. Powoli

staję się.

Mendno polska, szefie, kolego z pracy,
przechodniu przez park po godzinach czuwania,
obleśny polityku, dziwko dziennikarska,
kaczko przyzwoitości na falach dumania
i ty, mickiewiczowsko-smarzowszczowska
beznadziejna chwało…

Osobna kategorio ludzi,
mających być nago, chodząca w purpurze,
wy, którzy na tacy ważycie złote serce,
a kiedy w wonne wzięte wasze ręce
staje się najmarniejszym guanem;
którzy za wzór cnót
ostatnie uczyniliście innym
sprzedajność, marność, zakłamanie.
Wy, nadzwyczajny klubie,
z choreografią spotkań, osobnym językiem,
z penisami sterczącymi na każdą pogodę,
z frazesem, freskiem, fraszką, fularesem,
z jednym okiem otwartym, a drugim zamkniętym,
z jedną ręką na wwschodzie,
a z drugą na wzwodzie…

Niech wam jaja z korzeniami wyrwie.
Niech wam oczy zajdą wybroczyną mroczną.
Niech wam nikt prawdy ni kłamstwa nie powie.
Niech wam żołądki się zwiną krwią, spermą i silną.
Niech wam dzieci i żony mchem porosną, gliną.
Niech wam więcej nie stanie przed oczami cud

bosych stóp, nie większych niż dłoń.
I nie zabrzmi wam dźwięk tej piosenki.
Niech wam wschodów i zachodów,
nowiów i pełni poskąpi dobry Bóg.
A na koniec, żebyście piołun nie miód.
I z tym posmakiem goryczy
żebyście wreszcie-nareszcie zrozumieli jak bardzo,
wręcz namacalne, strukturalnie, dogłębnie,
jak u jakiegoś Kanta czy Freuda,
albo zupełnie płytko, jak płytkie czasami
bywają morza-niemorza – żebyście to,
do kurwynędzyniebieskiej, pojęli jak dziecko:
jak bardzo jesteście nikim, jak małym,
jak bardzo małym człowiekiem z dość okrutnie
śmierdzącym oddechem,
z nie dość dogłębną bruzdą na czole,
zawzietą gębą, zaciśniętymi zębami pitbula,
z mentalnością szczura, karaluchy, odpornego
na napalm i filipiki zwyczajnego, pospolutego gnoja.
Jak bardzo-bardzo jesteście mi nikim.

Choć niewiele potrzeba rzeczy, słów,
by przychylność niebieskich stała nam otworem wrót,
to w całym waszym niepojęciu cnót
wyższych niż melodyjne pierdnięcie żuczka gnojnika,
obraz lasu wam się zaciera, drzewo znika.

Toczcie swą kulkę, poeci od A do Zet,
popychajcie rozdwojonym językiem
podstarzałe stylistki, ropuszki,
otoczone bańką narkolepsji idiotki.
Wciskajcie mądrość ludową w walce
o najszybsze palce, o wizję jedynie słuszną,
o całą waszą kulki wartą prawdę.

Cześć niepamięci!
Potem order, puszczone oczko, jakiś pomnik
i gówno…

Przyszedłem na świat o trzeciej w nocy.
Nic dobrego z tego nie będzie, powiedział
mój ojciec niebieski.
Moja matka śmiertelna, Nadzieja, zawsze
dawała wszystkiemu drugą szansę.
Nawet ziemniaki odgrzewała jak mantrę;
chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj…

Którzy mieli odejść, odchodzili w południe,
ci, którzy mieli zostać nie rodzili się wcale.

Lubię siadać przy stole o trzeciej w nocy.
Wtedy spokój jest niezakłócalny.
O trzeciej w nocy tylko pies w domu ludzi
patrzy na mnie
jakby mnie rozumiał.

Między mną a moim ciałem jest
pewne napięcie. Podsycane
uczoną propagandą może doprowadzić
do otwartego konfliktu.
Pokazujemy sobie pazury,
szczerzymy do siebie zęby.
Davis gra “So What”.

Jeśli mamy się spotkać w otchłaniach
czasów, miejsc i wszelkich możliwych zdarzeń,
jeśli nasza pewność tego zdarzenia
musi być silniejsza od śmierci
i rachunku prawdopodobieństwa,
to powinniśmy się otagować.

Znaleźć miejsce,
którego nikt przed nami nie znalazł,
najlepiej z czymś nieusuwalnym
jak głaz, którego nikt nie ruszył
od tysięcy lat, lub skała.
Wyryć w tym miejscu i czasie znak,
którego nikt przed nami nie wymyślił.

Kiedy już umrzemy, Kochana, jedno po drugim,
(ta chwila niech będzie odległa jak słońce),
kiedy już koniec będzie końcem, Kochana,
wystarczy wtedy znaleźć to miejsce.

Póki co, Kochana, kochajmy się
jakby nic nie miało się zdarzyć,
jakby nic nie miało się zdarzyć.

Kim byś była, gdybyś nie zginęła
i próżno było Cię ratować?
Na te i inne pytania nie odpowie
przypadkowo spotkany na ulicy
nosiciel tragicznie pięknego życiorysu –
solidarnościowy człowiek.

Myśmy to uczynili naszym zaniechaniem,
myśmy się przyglądali zamiast
rąbać toporem łeb hydry.
W kraju Twardowskiego
uwierzyliśmy w spisane układy.
Cyrografy zamiast konstytucji.

Choć księżyc nie zwali nam się w pejzaż,
to niezauważenie znaleźliśmy się
po ciemnej stronie
tej historii.

Za sto lat ktoś nas odkryje.
Zupełnym przypadkiem, niedowierzając,
że można było tak zniszczyć własną legendę,
pisząc na marginesach coś na kształt
antyhistorii.

Podchodziła do mnie trzy razy w tych dniach.
Ach, gdybym się mógł spodziewać!….
A mógłbym. Gdybym choć odrobinę
zaufał temu, który rozdaje drinki z palemką.
Czy i mnie obdaruje, dotknie swoją dobrocią?
Da pogłaskać kota o imieniu…
(nie znam się na imionach kotów)

A może wszystko jest iluzją
i dwie wieże musiały runąć
dla duchowego odrodzenia
ludzkości?

Mniejsza z tym. W Nju Jorku jest zimno.
Pytam Janusza, a on mi mówi, że:
– Do Central Parku pójdziemy później. Wszyscy zachwycają się wytartymi symbolami, frazesami ściekającymi wódką i zakąską po tłuściutkim licu młodzieńca z chytrymi oczkami i z całym zapleczem metod znanych i uznanych za nieliterackie.
A teraz pozwól, przyjacielu, (znałem się z Januszem z różnych okoliczności, lecz nigdy osobiście), że przedstawię ci Saszę… Gdyby udało się jego rodzicom wyjechać wtedy z Rosji, pewnie siedziałby na tej ławce, tutaj, w Tompkins i bajdurzył Anicie o zwłokach…
Widzisz tego foksteriera? Dziwnie nam sie przygląda.

Rurkami płynie światło.
Elektrody przyjemnie łaskoczą.
Jest ciepło, w Central Parku
zwykły ruch. Umówiłem się na
spotkanie z A. (Wiedziałem,
że pierwsza literą w każdym alfabecie
jest najważniejsza!)

Nawet jeśli to wszystko jest jednak iluzją,
nawet jeśli to wszystko kończy się
zupełnie nieśmiesznie…
I choć zupy nigdy nie ruszyłem
za żaden ocean, jedno wiem:

I Love New York.

A kiedy okryjesz mnie swymi piórami,
nie ulęknę się strachu nocnego.
Najważniejsze, że będzie cicho,
że wszystko wydarzy się w ciszy.

Cisza nie porusza powietrzem.
Jest sokiem nocy i jak sok jest gęsta.
Ona otula wszystko, jak Ty, piórami,
otula kocem utkanym z bezczucia.

W takiej ciszy nie słychać kiedy ktoś
umiera. Tak zwyczajnie, niezauważenie.
Jakby się stało częścią oczekiwania
aż przyjdziesz i dotkniesz lekko.

Ty jesteś moim synem,
Ja Cię dziś zrodzilem.
Ja jestem twoją drogą,
Ty jesteś moim synem.

Noc rozerwałem światłem,
Dzień zasklepiłem niebem.
Odszedłem z ptaków śpiewem,
Nie byłem pewien.

Z dwóch drągów powóz twój
Na Czaszkę wiózł Cię byś potem
Uniósł tam wzrok swój, a ból
Kapał pokotem.

Ty jesteś moim synem,
Ja jestem twoją drogą.
Ja Cię dziś zrodzilem.
Nie masz nikogo.

…aż do niedzieli.