…jest i był miarą postępu; jaki bunt, taki postęp. Lecz bunt uzasadniony zdrowym rozsądkiem. Inaczej mamy do czynienia z anarchią, chaosem, jazgotem, czymś nieustająco mętnym, jak wykład idioty uważanego za [...]
– Nie można umieć na 100%. Człowiek pobieżny, uważający się za erudycyjnego macho, popełnia śmiertelny grzech pychy, ma skażone, toksyczne, ograniczone pole manewru, dysponuje chybotliwym zestawem argumentów, które są w zasadzie słuszne, niejako właściwe i ogólnie wyznawane, dopóki nie trzaśnie się w łeb i nie odkryje nowych.
Im mniej wie, tym łatwiej mu lawirować pomiędzy [...]
Jest u nas na oddziale taki mały gość.
Ma twarz jak poczucie humoru genetyki.
Przypomina te małe, ozdobne dynie,
które pojawiają się w okolicy Halloween.
Kiedy patrzę na niego, za każdym razem
zastanawiam się jak on się goli.
Może się nie goli? Odwracam wzrok
bo głupio tak się
obraz biografii
ranami zapisywało cierpienie
róża pochyliła głowę
już nie pachnie
naznaczona nieszczęściem
wsiąkła w ten świat
jak krew w ubranie
w cieniu nie było słońca
miedzy wzrokiem a słowem
zamigotał zielony ognik
zapach namietnych fiołków
poruszył schowane za si
Zabij mnie bólu, lub pozwól oszaleć, by
z bólu bez bólu żyć!
Świat mi odebrał to, czego nie dał,
co dałeś Ty.
Wolę świata światu przypiszę, by
w Ciebie nie wątpić i jakoś z Tobą,
jakoś w tym braku, pustce, w skorupce,
w tym wszystkim, resztę dni...
A jeśli świat
nieumiejętność przyjmowania śmierci
nie mieszczę się między białą różą i ciasną bluzką
którą mam ochotę podrapać za nagłe sczernienie -
drażni koronka pod szyją i ciężkość przeciwsłonecznych
chociaż światła nie ma a zasłona nie zobaczę pozorna
wczoraj przyjaci
- Tu numer telefonu Kasi Kasińskiej, niestety nie mogę odebrać teraz telefonu, jeśli chcesz - zostaw wiadomość po sygnale.
bip, bip
- Dzień dobry, ja dzwonię w sprawie ogłoszenia, które Pani powiesiła na tablicy w sklepie. Chciałbym się dowiedzieć czegoś więcej na temat tej ast
Idą sierpnie w burzliwe lata, w wichry
i sztormy szkieletów. W puste dziury po oczach,
które widziały przełomy epok, w piszczele,
w rozsypane kręgi, w popioły i w milczenie,
idą sierpnie krzykiem i złą wróżbą ciszy.
Nie ułożą się szkiełka, przez które rozbłysła
nasza w
W twoim ogrodzie złote kaczeńce
dawno straciły swój blask
zwiędłe liście zwróciły ku słońcu
w ostatnim geście pożegnania
wiosennej ciszy
Rozsypały się drobne płatki
na soczyste trawy
skonały żółte refleksy
niespełnionych marzeń
Tak właśnie umiera nadzieja
Prz
Wszystkie wiersze Rosy McArthur są o miłości.
Ona ma na imię Rosa, on Arthur, a w ogrodzie
kwitną tylko róże. Najpiękniejsze nieba
opisuje w Kwietniu, najmroźniejsze zimy
w strofie wystruganej jak wariatka z gliny:
Na imię mi niebyt, odkąd Ciebie nie ma.
Poszedłeś na wojnę, a t
Wtorki odchodzą w niepamięć bezszelestnie.
Dołączają do poniedziałków i niedziel.
Spotykają soboty, czwartki i piątki.
Dzisiaj jest środa, ale i ona nie jest bezpieczna.
Kolejna kartka w książce o zmarnowanym życiu.
Przeglądam spis treści i coś mi się przypomina.
Otwieram t
Słowa są nie po to, by gęba miała zajęcie. Mają służyć nie tylko do ciurkania elokwencji, ale i do odzwierciedlania tego, co się ma zamiar powiedzieć Jednakże między powiedzieć, a powiedzieć, rozpościera się otchłań różnic. Można coś tam wyrazić nie uzyskawszy żadnego odd
W skład wydanych właśnie przez Znak pod tytułem Dziwniejsze brzegi esejów J. M. Coetzeego z lat 1986-1999 wchodzą takie słynne już teksty jak recenzja tomu szkiców Josifa Brodskiego On Grief and Reasonopublikowana w 1996 roku na łamach "The New York Review of Books", prelekcja na temat k
Marzysz o dawnych obszarach spokoju ale przetarte i pocerowane odległością istnienia uciekły na długo Są tam dokąd zmierzasz tam gdzie gasną minuty nie twojego czasu Bo jesteś żyjesz pożądasz tylko tu tylko ze mną Jak ten co żył w prośbach do Boga by zamknął mu oczy ponieważ
Tu chłopiec zrywa truskawki, a ty się uśmiechasz.
A tutaj sami - jeszcze nie walczymy.
Ufnie patrzysz przed siebie, gdy niezdarnie
ręką osłaniam oczy przed słońcem.
Rozgrzani czerwcem, wtapiamy się w zieleń.
Twarze wciąż jasne, a chciwi przyszłego
wierzymy w kolejne skrzydła.
Mieszkanie już odmalowane, nowe parkiety i nowy porządek.
Rzeczy zastąpiły inne, przedmiotowość podmiotu
w okolicznościach miejsca uległa czasowi.
Przesiąknięte chorobą powietrze dawno już wymienione,
na komodzie zdjęcie, w skrzynce na listy spóźnione
urodzinowe życzenia na ka
Plezantrop pisze wiersz o nożu,
a ja jestem chlebem do krojenia,
albo targania łapczywymi palcami.
Gryzą mnie wszystkie wątpliwości świata,
przeżuwa codzienność.
Zanim lata skończą barbarzyńską ucztę,
zostanie mnie ledwie okruch
na ostrzu stępionym,
na stole, przy którym
Amputacja jest zabiegiem powodującym trwałe kalectwo,
jest stosowana tylko wtedy, gdy brak innej możliwości leczenia
i w sposób na tyle oszczędny, na ile to możliwe .
Jakoś trzeba z tym żyć.
Bez siebie, kochana.
Mogła wyniszczyć nas gangrena, czas, cokolwiek.
Kiedyś zrozumiesz
Za posępną zasłoną znanego pragnienia
wtulony w barłóg
czekam na przyjście dawki swoich zwidów
wsłuchując się w jęki zegara
rytm grozy wskazówek
budząc się do wciąż tych samych urojeń
Słyszę uparcie swoje umykanie
szmer sekund za ścianą
skrzypienie okiennic
wiatr
To ja ci powiem jak jest.
Słońce wschodzi, zachodzi.
Czasem deszcz, chmury, albo
gwiazdy. Takiej jazdy
nie zapewni ci pieprzony
rollercoaster!
Czasem się budzisz i chce ci się
wstać, albo czasem wyć. Wyśnić
to się nie może, nie mogłoby,
ale żyć - o tak - trzeba by
z kilo kok
Ty mi zapalisz świecę, a może i kadzidło,
a może i mamidło, a może otworzysz szeroko
oczy, okno, perspektywy walki z grawitacją
równie nieudane, jak wszystkie święte racje,
moje kreacje, męki, naburmuszenia,
to, co chciało być wdziękiem, ale nie wyszło,
otworzysz drzwi świat
Atutem oszusta chcącego przekonać łatwowiernych do swojego łajdactwa jest – wiarygodna twarz. Szczery, wzbudzający zaufanie wygląd człowieka uczciwego. Oblicze standardowego rzezimieszka czy seryjnego mordercy o rozbieganym wejrzeniu, utrudnia złodziejską karierę.
O ludziach mówiący
Nie pamiętam za dużo, tylko to co złe.
Dobro zjawia się rzadko, zwykle rano -
na palcach w obawie przed zauważeniem.
Niepewnie całuje dłoń, ściana się rumieni.
Po pokoju tańczą oddechy. Słońce je muska.
Miało ich nie być. Nie było ich.
Ale wróciły pod kwieciste niebo kas
Złym ludziom dobrze z oczu patrzy
na świat uczuć martwych.
I mają proste ścieżki, gładkie dłonie,
i mają na balkonach kwitnące pelargonie.
Ich psy nigdy się nie łaszą do obcych,
ich koty zawsze są czarne i dzikie.
Złym ludziom mówię "dzień dobry" -
zupełnie na wszelki
Na drugim brzegu nie jest lepiej,
ale zawsze warto się upewnić.
Zaoferowałeś transport. Łódź była przytulna.
Trochę kołysało, chwile na wodzie wiążą się
z niedogodnościami. Dałam się ponieść fali.
Wplotłeś mi we włosy dwa pstrągi,
ich łuski lśniły w słońcu.
Tu odpocznij. ludu Izraela.
Mamy dla ciebie ogień i kamienie.
Tu jeszcze stoi las i choć rok jest nie ten
i inny śpiew i śmiech, to łzy
taki sam mają smak, a deszcz to nie deszcz,
tylko popiół spalonych ksiąg.
Tu odpocznij i tu naucz dzieci chodzić.
Nauka chodzenia na obcej ziem
Pamiętam, że kiedy pierwszy raz ujrzałem na drodze do naszego zamku rozpędzony dyliżans z kotłem na miejscu woźnicy, krowa, którą żem akurat pędził do obory, rykła tak przeraźliwie, jakby się co stało.
A to tylko mój pan wracał z nowym nabytkiem z Londynu. Osobliwy ten wehikuł n
Zaczytawszy się, zapatrzywszy w litery, a myśli,
gęsi szare, odleciwszy w błękity, w oddale,
zadość, żeby się w porę, zamałość żeby zdążyć
przed ciszą nocną, przed snem, wieczorem.
Przy tym woda na makaron, samo fusili
wyparowawszy, smażywszy się żywo,
śmierdzi i dymi.
Czy ma być gładka, czy w dotyku szorstka,
poryta dłutem, szlifowana długo?
Siedzą dwie skały zapatrzone w siebie:
kamień wciąż nie wie w co wnet się przemieni,
on, zamyślony, dobiera starannie
narzędzia, formę, pierwszy zarys kształtu.
Wkrótce uderzy i wtedy się stanie
nad
...pozwala zrozumieć dzieło autora dzieła, bo trzeba mieć rozeznanie w przyczynach istotnych zjawisk. Nowatorski zapis Pendereckiego nie był awangardowym epatowaniem tradycjonalistów, ale został wymuszony powierzchnią stołu w kawiarni, niebieski okres Picassa nie - wyrazem plastycznej intui
Za moją nieodpowiedzialność,
za ten grzech bycia chłopięciem,
za spontaniczne, zachłanne,
za wszystkie małe i udawane wielkie,
za apetyt na wiśnie, za gruszki
z niejednej wierzby rwane,
za zapomniane i pamiętane -
odpuść mi, Panie Kochanie.
Bywałem ja od ciebie ofiarowany rze
"Zwracam się dziś do Was
w sprawach wagi najwyższej.
Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią.
Warunki życia przytłaczają ludzi coraz większym ciężarem.
Naród osiągnął granice wytrzymałości psychicznej.
Wielu ludzi ogarnia rozpacz.
Historia oceni nasze działania.
Nie o
Twoja nagość, modelko, jest nie do obrzydzenia.
Masz swoje czterdzieści plus, trochę fałdek, tłuszcz,
gęsty bluszcz i to, co w oczach twoich tylko,
to coś, co ma coś z niedopowiedzenia.
I przypominasz mi kogoś, kogo kiedyś znałem:
była tuż obok, blisko, może najbliżej - kto wi
Co mnie uczyniło, czym mnie zastąpiło?
Przebiegłem przez las z zamkniętymi oczami.
Czy to życie, czy świat, czy to mi się śniło,
i czym było to coś, co nazywali snami?
Z zamkniętymi oczami,
z zamkniętymi sercami,
z zaciśniętymi ustami.
Sami, sami, sami.
Co mnie uczyniło,
Nie zejść ze sceny, choć czasem kabaret,
rzadziej zdziwienie szczere i ból szczery.
Świat błaznów ma błazeństwa swoje
za sztukę. Sztuka ma błaznów za swoją podporę.
Być przez chwilę kimś innym, kimś kto nigdy
nie żył? Otworzyć oczy i stać się Piłatem,
czy być Piłate
Nadchodzą dni ochłody.
Co było rozpalone, nie będzie.
Byle tylko czasu starczyło na odnowę.
Dzisiaj myślę, że słowo
jest ścieżką, drogą.
A jednak: czy nie prawdą jest,
że ptaki zawracają z krańca świata?
Nie mogąc lecieć dalej i dalej?
Bo przecież, czyż nie, pr
Kreolską pieśnią
mnie witaj
śpiewem fal o świcie
krzykiem srebrzystej mewy
na nieba błękicie
Zielenią swoich oczu
znowu ciebie otoczę
a ty oddasz morzu
złociste me warkocze
Niech piękne syreny
w muszle je ustroją
by cię nie wabiły
więcej pieśnią swoją
Gdy zajęte będą
Chciałoby się zagrać jedną z głównych ról,
ale coraz bardziej nie ma mnie wśród statystów.
Jestem tylko widzem przedstawienia.
Przykuty do fotela, bez możliwości ruchu,
powoli tracę słuch. Wkrótce absolutnie
pożegnam się z możliwością widzenia.
Niepotrzebny bycie, kurzu
Sen się kończy, czas zasnąć.
Zaczyna się zima, zamarzają słowa.
Wkrótce całe ich sople zwisać będą u ust,
których nikomu ogrzać
już nie pozwolę.
Dotyk, nie-dotyk, pieszczota, nie-pieszczota.
Miało przecież tak być jak jest - nierealnie.
Na ścianie jeszcze wczoraj malow
Kilka przydatnych informacji dla zrozumienia jacy ludzie kreują nam rzeczywistość...
Spin – pejoratywne określenie w socjotechnice (public relations) mocno zniekształconego portretu rzeczywistości na czyjąś korzyść, w związku z jakimś wydarzeniem lub sytuacją, którego głównym ce
Otwieram okna. Wpuszczam i wypuszczam.
Podobnie jest z drzwiami. Wchodzą i wychodzą.
Wszystkie niepotrzebne i wszystkie potrzebne.
Przyziemne i podniebne. Godne i haniebne.
Otwieram oczy i zamykam oczy.
Zacznijmy od początku: otwieram okna.
To może się udać. Cała nadzieja w tym,
ż
"Czytaj! Zobacz więcej" to wspólny projekt Bibliocreatio i Biblioteki UW. Film z udziałem pisarzy, artystów, ludzi kultury i sztuki zrealizowało MyWorks Studio.
Przymiotniki wartościujące większe
potrzebują wartości mniejszych.
Tylko tak są w stanie coś znaczyć.
Ze wszystkimi dzerżawnymi naj
puszą się i przyciągają brzmieniem,
zapachem, pawim piórem.
Gdy je pozbawić rzeczownikowych odniesień,
pozostają nagie i smutne.
Mogą się j
Sen trzeci zerwany jak sznur od serca
i dzwon nie dźwięczy pieśni. Noc,
a w tej nocy nocny bluźnierca -
śpi księżyc. Jeszcze bije w piersi,
jak w klatce słowik, jeszcze niepokój
nie zniknął całkiem ze ściany.
Miała noc ciche, spokojne dzieci,
a one miały nieotwarty testament.
Tobie przebaczę, sobie nie wybaczę -
miastu i światu i ciemności i światłu.
Chmurom na opak, nie opadnę lecz wzlecę.
Rzece, jej źródłu i korzeniom drzewa
i płatkom kwiatów, które się podniosą,
z nową jędrnością wrócą cieszyć oczy.
Przebaczę powierzchowność spojrz
Ty
co myślisz według instrukcji
Przed dojściem do rozumu
nie zabieraj głosu
Możesz być tylko delatorem wyznań
których brak nie oznacza potrzeby
Ty
co sądzisz że wystarczy wymigać się
z odpowiedzialności
za cokolwiek
żeby być człowiekiem
i dosłużyć się szacunku
pope
Z bólu się nie umiera,
z bólu się robi różne inne rzeczy,
jak pisanie wiersza, czekanie na nicość.
Można się pomodlić, ale kiedy krzyczy
tak głośno się z bólu, to kto to usłyszy?
Się zwija na łóżku, nie czuje się nic
więcej?
Nie ma już morfiny
i nawet sen nie chce
Czytanie książek pana Ryszarda zacząłem wcześnie. Na długo przed „Szachinszachem”, „Imperium” czy „Wojną futbolową”. Zanim do Polski dotarła międzynarodowa sława jego utworów. W prasie znajdowałem artykuły pisane przez niego z odległych stron. Korespondencje z Indii, Chi
z tomiku "Wiersze niczyje"
Święta pachnące
choinką
jak zwiędłe liście
minionego lata
Małe serca
przepełnione nicością
rybie oczy
oszalałe z rozpaczy
Ale
Przybieżeli do Betlejem
Umknę przed kolędą
do wnętrza myśli
świerkowe gałązki
ukryję w duszy
z kołyską d
Pierwszą czynnością niemowlaka jest macanie zewnętrznego świata. Zbieranie wiadomości o najbliższym otoczeniu. Orientacja w terenie wystającym poza becik: co wisi nad kołyską, czyja twarz pochyla się nad nią, do czego służy pielucha. Potem następuje proces uświadamiania sobie własne
Serce, kiedy nie ma w nim smutku, jest ruiną,
tak jak dom, kiedy nikt w nim nie mieszka, niszczeje.
Zatem czymże ten pałac bogatszy od katedry?
Mozaiką złoconą, witrażem, sukmaną? Gościem,
który przekracza próg, czy derwiszem,
któremu on zbyt wysoko?
Perfumą, czy kadzidłem, cyn
Jakiż ja byłem głupi, jak dziecięco naiwny!
Gdyby płacono za to dziecięctwo, gdyby chciano sypnąć groszem
za każdą bzdurkę, bajdurkę, za każdy poroniony płód - byłbym
brzęczący kieszeniami, zacyfrowany na wyciągu z banku.
A jestem jak woda w garnku postawionym na gorącym pi
[caption id="" align="alignright" width="157" caption="Jerzy Grotowski podczas konferencji prasowej w Ośrodku Grotowskiego, 1997. Fot. M. Cułyński"][/caption]
Organizator: Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Wrocław - Brzezinka; styczeń - grudzień 2009 r.
W 2009 roku mija 10. roczni
Wyrosłem z torfu, tuż na skraju lasu.
Strach przed jesienią, kiedy palą trawy,
wymaga czasu, żeby go okiełznać,
żeby stać się drzewem - dużej dozy szczęścia.
Więc palą trawy i dym snuje drogi
w odległej ziemi. Mgła przedwieczorna
wygładza cień ostry, powietrze
kołysze bu
trzymam jedno z sześciu ech
na peryskopową
nie dotarło jeszcze skarżenie piskląt
i gniew przewiewnych gniazd
wyściółka z zetlałego horyzontu
patyk z poidełka matki
zostaną
deszczowy dobosz przepisze im
przyczółki na śpiew
Jako że zdrowie jest naj
kupię sobie szal. Owinę się szczelnie
i nic mnie nie dotknie. Kamień
będzie miękki, a chłód bardziej znośny.
Nikt mnie nie obejmie z wyjątkiem szaleństwa,
będzie dobrze,
choć dopiero jutro.
Matko, która odarta z należnej ci pieśni,
bądź nam ostatnią, jak i pierwszą jesteś.
Ty, która nie znasz krwawych łąk boleści,
bądź nam ostatnią, jak i pierwszą jesteś.
Której synów odebrano dla ich wątłej chwały,
której świętość zabrano dla wielbionej księgi,
kt
Niech gilotyny nie ścinają głów,
barykady rozbiorą się do snu,
niech sen na sen pójdzie do łóżka,
a bezsen, jak bezsens, niech się dłuży
innym, ale nie nam.
Królom niech będą korony, słowa słów,
uśpionym miękkie poduszki, jasne sufity.
Milczenie niech będzie milczeni
Nie wiem gdzie jestem i gdzie jest to, co czuję.
Niby tu, niby tam. Gdzie-nie-gdzie i tylko czasami
wydaje się, że wiem.
Ale nie wiem. To jest piękne.
Jeśli coś jest, to jest, jeśli nie ma,
to nie ma teraz. Ale czy będzie?
Być może.
Coś mnie tutaj kręci, coś mnie podnieca.
Utraciliśmy równowagę. Przestrzeń jest mętna.
Śmierdzą mułem. Główny nurt nie oczyszcza.
Światło jest tylko na obrzeżu.
A każdy z nich wierzy,
że zmierza w górę strumienia.
Byle prędzej, byle dalej.
W ławicy bezpieczniej, w ławicy jest siła.
Jak ogromna kałamarnica -
Jak księżyc bez słońca, a morze bez wody,
jak bez początku koniec, bez krwi żył akwedukt,
jak radio bez głosu i bez portu statek,
jak Koran bez sur,
jak bez krzyża Jezus.
Dzisiejszy dzień rozpoczął kampanię wyborczą od alternatywy: najpierw kawa, czy papieros? Jedno kusiło nie mniej, niż drugie. Postanowiłem, że nie będę palił, więc wybór stawał się prostszy. A więc kawa.
W domu nie było kawy.
Dzień rozlepił plakaty z prognozą pogody już w
Za całą zbrodnię, za powinność
bycia kimś innym, za obyczaj
konkurencji, za wczorajsze dni,
za jutrzejsze dzisiaj -
odpuść nam nasze winy.
Za dziecinną wiarę, za niczym
nie skrępowaną ufność, panie,
za nienasycenie, pragnienie,
za każdy rzucony kamień -
odpuść nam na
Zbudź się, o śpiący,
i powstań z martwych...
Oczy zamknięte i oczy otwarte, sen i nie sen.
A między tymi, gdzieś, koło czwartej,
ten i nie ten.
I jak się zbudzić ze snu o świecie,
który jest, jaki jest?
Czy widzieć z martwych to tyle co
nie widzieć zmarłych?
Jeśli doz
Wielki smutek. Gracjan Roztocki.
W zasadzie nie wiem, czy powiniennem o nim pisać
cokolwiek.
Taka na przykład ważka, taki skowronek,
pies ma swój zapach,
kwiat kwitnie kolorem.
Samotność ma swoje oblicza inne
niż zazwyczaj przez nas stworzone.
Można na przykład założyć kró
Trzeba było wejść na najwyższy szczyt,
by z najwyższej góry móc zobaczyć
ogrom rzeczy, najprawdziwszą potęgę.
Albo zapatrzyć się na pejzaż za oknem
na A2 gdzieś pod Łodzią;
albo zamknąwszy oczy spojrzeć do wewnątrz.
Tam, gdzie otwierają się drzwi
na drugą stronę;
Tylko tego jej nie mów, że truskawki
smakują ostatnim dniem lata;
najlepiej
nie mów nic,
żeby ją zatrzymać przy sobie.
Chwile są po to, żeby mijać -
jak obcy sobie ludzie, zupełnie obcy.
Cała reszta jest w gruncie rzeczy
mało istotna - jak nigdy
niewypowiedziany smutek.
Najpierw coś przychodzi do głowy, a potem
nie można już nigdzie pójść, bo nogi
odmawiają posłuszeństwa.
Powłóczy się jedna strona, opada powieka.
Ze wszystkich dawnych słów
też tylko pół, a życie - wciąż całe -
do końca.
I gdyby tylko człowiek mógł sobie wybrać,
Brzydcy ludzie zdejmują ze ścian lustra.
W ich miejsce wieszają wizerunki świętych
celebrytów. Przez jakiś czas jest dobrze.
Sycą spragnione piękna oczy tym obrazem.
Kiedy z czasem, z powodu na przykład wilgoci,
obrazy tracą na swoim uroku, kiedy
powiedzmy, że wychodzą na jaw
n
Przez długi czas nie mogłem rozgryźć sprawy; krążyłem wokół niej i nic mi nie przychodziło do głowy. Byłem zawiedziony, bo kiedyś zajmował stanowisko zbliżone do mojego. Nie takie samo, lecz porównywalne: wówczas wyrzucał z siebie heterogeniczne sądy, burzycielskie mniemania,
Tu daszek, nie dach, tu wróbel, nie strach -
alejka niewielka z mojego pudełka.
Okienka, okiennice, szybki,
bruk, który wiele widział
i ściany z zatrzymaną opowieścią.
Aż dziw, że ta mała uliczka
pomieścić mogła tyle historii.
Powoli, wręcz ślimaczo, z zabłąkanym wróble
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Znalazłam miłość
ciszę w opiekuńczych ramionach
księżycowe cienie
w srebrnym szalu gwiazd
Znalazłam cierpienie
pęknięty uczuć dzban
rozsypał nuty
miłosnej pieśni
złudzenia rozwiał wiatr
Moja szczęśliwa gwiazda
poplątała drogi
dziś
To już kolejna publikacja mojego wydawnictwa....
Niniejszym zapraszam na spotkanie autorskie.
Portret niesymetryczny to niezwykle cenna, udana literacko i bardzo piękna poetycka propozycja. Wiersze autorki, świetnie wyedukowanej klasycznie i popkulturowo, biegle orientującej się we wsp
Nie trudno mi sobie wyobrazić
brak wyobraźni.
Wchodzę do pokoju bez niepokoju,
dotykam ścian sześcianu,
upadam na podłogę, leżę odłogiem.
Patrzę na sufitoskłon.
Konstelacje, dalekie gwiazdy, planety,
mgławice i
niestety tutaj nic nie ma.
Nic tutaj nie ma.
Niczego dobrego
Chciałem potwornie szlachetnie i na poważnie kochać
traktowć jak najdroższe klejnoty swoje wrażliwe dzieci
cywilizować światłem tytana etycznie miernych mutantów
ale czy na szczyt roszczeń nie chciałem się wspiąć zbyt wysoko
kulminacja marzeń nagle się zmieniła w iluminację zw
Nie wiem, lub, jeśli wolisz, niezupełnie wiem
co to jest ta cała sztuka. Jak koronka,
jak falbanka, jak postronek dla myszy,
kaganiec rzeczywistości?
Nic już nie wiem, choć obiecałeś,
że te sprawy nie będą mi obce, że te sprawy
potoczą się same, bo dane
mi było poznać pa
Leżę całkiem nieżywy.
Pierwsza trawa oplata mi myśli,
krokus, a może przylaszczka
puka delikatnie,
mrówka, a może muchówka
coś szeptem do mnie mówi,
jest ładnie.
Jest cieplej i oddycha się inaczej.
Wkrótce drzewa zaczną
ubierać się w nieśmiałe liście,
a dziewczyny wr
tydzień
dopiero i już
przeglądam wspomnienia
zyskując pewność
kwitną kasztany bez
godzina podobna godzinie
bez spojrzeń dotyków uśmiechu
wiem to nie był sen
a jednak trudno uwierzyć
przecież "nie jesteś warta"
kłują rzucone oszczepem
w ślad
obracam zaczarowany
mu
Biały opłatek
w twej dłoni drży
a w moich oczach
rosa czy łzy
Przygarnę miłość
do moich ust
w ramionach słońce
i szczęście tuż
A czy spełnione
odpowiedz mi
nie wiesz -- czy rosa
czy tylko łzy
Nasza wigilia
i słodki czas
kolędy nuta
zostanie w nas
Na krańcu
Ja jestem Tobą, a Ty jesteś mną.
Nami jest drzewo, zwierzę, zwykły robak.
Drzewo jest we mnie i gwiazdy są we mnie,
w Tobie są kwiaty i łąki, i niedźwiedź.
I każdy potok, ocean i wiatry -
jesteśmy wszystkim, choć bardzo z osobna.
Nie żądam świadectw, nie rozsądzam winny
I
Istnienie spadkobierców gwarantuje postęp; filozofia, choć rozwarstwiona na oddzielne gałęzie, konary i listki, nie przestaje być potężnym drzewem o wydatnych korzeniach, a drzewo to wydaje na świat dojrzałe plony w formie nieprzemijających refleksji. Korzeniami są ludzie, jej popr
Coś zabiło piosenkę w połowie refrenu.
Nie wiem, czy respirator
przestał tłoczyć tlen w płuca śpiewaka,
bo go zabrakło,
czy zabrakło prądu.
Myślimy, że mamy czas,
ale to myślenie
nie jest pojęciem względnym.
W przeciwieństwie do czasu:
on płata dziwne figle - w seku
Ludzie odchodzą z życia. Czas pędzi i razem z człowiekiem porywa wspomnienia. To jakby razem z nim ubywał kawałek nas; jestem zafascynowany Proustem i dlatego powiem za Nim, że wszystkie dzisiejsze wrażenia biorą się z wczorajszych. Nawet tych niewidocznych, dziejących się poza naszymi r
Niemniej istotne są ściany
(za goddamem)
bo ślad po obrazie równie ważny jak ciężkość ramy
i warto pominąć hak z wkręconą śrubą byle/jakości
jedyne co pewne to kawa spijana nad brzegiem dnia
gdy mylimy łyżeczki w gęstych od rojeń filiżankach
Obrus, dywan?
Pot
Więzienia nie potrzebują murów.
Architekt, nie mogąc sprawować kontroli
wciąż od nowa wznosi je i burzy.
Nie mając pewności co do fundamentów
i patrząc na wszystko z góry
woli zaczynać od nowa.
Najsmutniejsza w tym wszystkim
jest nieuchronność klęski.
Bo po co budować, sko
ty taki udany poeta
skaczesz po koronkach słów i szczyglisz wersami
a to jesień po lesie albo wiosna w rosie
bywa - dorzucisz o miłości bo ładnie tak
wspomnieć tę co w czekaniu cierpliwie się ćwiczy
czasem wiersz bądź darowanie sobie samemu
falowania jej marzeń i kwiatów w su
Na początku.
Kontury są ostre, a cienie długie i drapieżne.
Bywa, że istotne lub choćby tylko piękne
wyłania się z mgieł. Faluje, krystalizuje się.
Najlepiej, kiedy tylko w błękicie, najlepiej, kiedy
oglądowi towarzyszy mroźne powietrze.
Wcale jeszcze nie mróz i wcale jeszcze
Ślub odbył się przed tygodniem, lecz dopiero dzisiaj mieli okazję świętować. Przylecieli wczoraj, późnym popołudniem. Jak zapewniano ich w biurze podróży – z hotelu wychodzi się wprost do raju.
To była ich wymarzona noc poślubna. Pierwsza z dziesięciu tutaj. Jedna z wielu. Nie cho
Gdyby na tym świecie nie było kwiatów wiśni
Jakże spokojne byłyby nasze serca na wiosnę.
Spodziewane dni,
oczekiwane godziny,
upragnione sekundy.
Czas, który nie ma końca,
aż do kwiatów wiśni,
potem do następnych, kolejnych.
Zbliżanie się do czego?
Czas, który nie ma końca,
Przeptaszenie stało się ciałem; na dzień dzisiejszy jest nas dziesięć, no, może dwadzieścia miliardów z hakiem i całym pogłowiem obijamy się na drzewach. Natomiast na dzień wczorajszy było nas, średnio licząc, ze dwa razy mniej.
Poprzednio nie mogliśmy swobodnie drzeć mordy, b
Miało mnie nie być, a jestem.
Miałem już nie żyć, a przestrzeń
miała być przestrzelona na wylot:
słowem, brzmieniem, powietrzem.
Miałaś być wdziękiem, uśmiechem.
Miałaś być dźwiękiem, oddechem,
a jesteś:
lękiem, który się w tobie skrada
jak zdrada.
Miało by
"1st
Verse
Looking Out
Across The Night-Time"
Michael Jackson 'Human nature'
Król idzie po Księżycu. Perspektywa
to sprawia, że tak go widzimy:
nogą ledwie dotyka planety, ręką
zaczesuje Warkocz Bereniki, zakłada
na palce pierścienie Saturna.
Wszystko się układa w przek
z cyklu "Kreolskie pieśni"
Napij się z mego kielicha
skosztuj kropli namiętności
posłuchaj pieśni księżyca
i dżwięku gwiazd
Ukryj aksamitne pragnienia
w oddechu mych warg
w piekielnej głębinie
w ramionach miłości
Nie chcesz mojej pieśni
odchodzisz w mrok
tyle moich słów zamykasz
jednym gestem dłoni
Wyśpiewa je morski wiatr
zanuci ptak
Gdy odejdziesz w cień
twe serce zatęskni
do magicznych chwil
Pragnienia nuta zadżwięczy
w duszy i wrócisz znów
do gwiazd po moją pieśń
i będziesz chciał ob
Na noc, na księżyc i jego światło,
na to wszystko, co po nim nastanie.
Na zaranie dnia, na słońca niezgasłość,
na kolorów tęcz i nieb, traw powstanie.
Na z nich kwiatów, z łąk całą nagłość,
na ptaków, pszczół, na ich opętanie.
Jestem i będę do kolejnej jasnej wiosny.
Na fotografii są obecni wszyscy.
Częściowo przezroczyści, ale jednak wciąż
trzymają się krzesła, podłogi i ściany.
Trwają w doniosłości trzaśnięcia migawki.
Czas, który im dano, jest zbyt krótki aby
zauważyć znikanie, czekanie, przetrwanie.
W tym ledwie ułamku tej ledwie
Więc jak to się skończy? Gniewem i pożogą,
potopem, chłodem, odwróceniem morza,
czy może ciszą, spowolnieniem ruchu,
stopniowym, lecz skutecznym zamykaniem powiek?
Czy warto jeszcze zrobić coś dobrego,
czy zło straciło sens, a życie pewność?
Czy wobec tego ma być tak jak jes
w leśnych ostępach puszczy piskiej
widać to czego złośliwy smętek
nie zdążył ukryć przed zawistnymi
zobaczyłem ich jak pląsali w rytm
werbla czerwonoczubego dzięcioła
chciał ich wydłubać jak kornika
nie poradził i odleciał
nadzy patrzyli na mnie błagalnie
bez nadziei
Oddaliśmy w niewolę nasz stoicki spokój,
nieleczony rozsądek ma się co raz gorzej.
Wciąż uogólniamy co tylko możliwe:
małe nieszczęścia, nieduże tragedie.
A kiedy przychodzi koniec świata
- bo to zawsze jest koniec świata -
potrafimy mimo wszystko tak pięknie
współczuć.
Niech wody Jordanu przyniosą ukojenie. To twoja ręka, Janie, trzyma moją głowę pod powierzchnią. Widzę światy, pokolenia. Widzę miasta w płomieniach, cienie ludzi. Widzę te wszystkie straszne rzeczy, czuję ból. Ale w tym wszystkim, lub też mimo tego są tu, w wodzie Jordanu, piękne i najpiękniejsze obrazy. Miłość, która temu towarzyszy, uczucie ciepła, bezpieczeństwa. Wystarczy
Zaczytawszy się, zapatrzywszy w litery, a myśli, gęsi szare, odleciwszy w błękity, w oddale, zadość, żeby się w porę, zamałość żeby zdążyć przed ciszą nocną, przed snem, wieczorem. Przy tym woda na makaron, samo fusili wyparowawszy, smażywszy się żywo, śmierdzi i dymi. A ty siedzisz na twardym i gapiąc się roztrząsasz w stoickim zachwycie: przedśmierć
Jest u nas na oddziale taki mały gość. Ma twarz jak poczucie humoru genetyki. Przypomina te małe, ozdobne dynie, które pojawiają się w okolicy Halloween. Kiedy patrzę na niego, za każdym razem zastanawiam się jak on się goli. Może się nie goli? Odwracam wzrok bo głupio tak się gapić. Na te rurki, igiełki, kropelki na
Ostatni dzień roku jest jak zamykanie ostrygi. Najpierw była ciekawość, później domysły przepoczwarzyly się w wyobrażenia co też tam jest w środku. Przy pomocy krótkiego noża, jak przy otwieraniu ostrygi wdarlem się w ten rok, który mija. Okazało się, że ciało każdego dnia było moje, i krew była moja gotowa do spożycia. Nie było perły,
Tobie przebaczę, sobie nie wybaczę – miastu i światu i ciemności i światłu. Chmurom na opak, nie opadnę lecz wzlecę. Rzece, jej źródłu i korzeniom drzewa i płatkom kwiatów, które się podniosą, z nową jędrnością wrócą cieszyć oczy. Przebaczę powierzchowność spojrzeń i dotyków, nieprzemyślaność rzeczy, słów i zaniechania, zwyczajność dla mnie zupełnie nadzwyczajną, obojętność rozpoznania,
Jacy byliśmy, jacy mali jak kamyk, jak źdźbło? Jacy byliśmy, kiedy wielka woda czasu dała nam połysk i słój i zło imieniem człowiek? Dla naszych nóg otwarły się drogi, dla naszych rąk zamknęły się morza. Ugięły się chmury pod nami, rozstąpiły błękity. Wymyśliliśmy wygodne wymówki tak prawdziwe, że śmierć w ich imieniu to doprawdy błahostka.
Tutaj mamy takie różne rodzaje bólu, cierpienia, niezawinionych śmierci. Mamy cały wachlarz możliwości złorzeczenia na niesprawiedliwy los. Na Boga! Ileż my mamy motywacji, aby wykrzyczeć swój żal, ileż inwencji wkładamy w każdą łzę, w każde wstrzymanie oddechu, w spazm! Jacy jesteśmy kreatywni w tym naszym małym wielkim nieszczęściu! Potrafimy wprawdzie pocieszyć się widząc cierpienie większe
Na początku. Kontury są ostre, a cienie długie i drapieżne. Bywa, że istotne lub choćby tylko piękne wyłania się z mgieł. Faluje, krystalizuje się. Najlepiej, kiedy tylko w błękicie, najlepiej, kiedy oglądowi towarzyszy mroźne powietrze. Wcale jeszcze nie mróz i wcale jeszcze nie to, co odbiera oddech. Później. Wszystko zmierza do jednego punktu. Zaprogramowana kondensacja
Odchodzi. Światło dokonuje kolejnej przemiany. Błękitnieją nieba i wody wezbrane, napiera zmierzch. Dziś z bezchmurnego jutro pewnie lunie. Potem przyjdą chłody i biel, noc zapomni o mnie. A jednak się kręci i nic się nie stanie? Nie będzie odpowiedzi mniej lub bardziej właściwej na każde, na żadne pytanie.
Ci których spisano i ci z brązu odlani, i ci w kamień zamknięci, i święci – nie umierają. I może jeszcze poeci, lecz to wyjątkowo rzadkie przypadki i dowód na życie po życiu. Ja natomiast swój los kupiłem w osiedlowym sklepiku. Razem z wiejską kiełbasą i bułką paryską. Taki los nie los. Takie nic i
niedziela, 13 Styczeń 2019, 12:32 | © 
Najnowsze komentarze