Tutaj mamy takie różne rodzaje bólu,
cierpienia, niezawinionych śmierci.
Mamy cały wachlarz możliwości
złorzeczenia na niesprawiedliwy los.
Na Boga! Ileż my mamy motywacji,
aby wykrzyczeć swój żal, ileż inwencji
wkładamy w każdą łzę, w każde
wstrzymanie oddechu, w spazm!
Jacy jesteśmy kreatywni w tym naszym
małym wielkim nieszczęściu!

Potrafimy wprawdzie pocieszyć się
widząc cierpienie większe niż nasze,
lecz trwa to jedynie chwilę.

W przeciwieństwie
do pozbawionego współczucia
wiecznego ogromu
ciągnących beznamiętnie chmur
na beztrosko obojętnym
błękitnym niebie.

Na początku.
Kontury są ostre, a cienie długie i drapieżne.
Bywa, że istotne lub choćby tylko piękne
wyłania się z mgieł. Faluje, krystalizuje się.
Najlepiej, kiedy tylko w błękicie, najlepiej, kiedy
oglądowi towarzyszy mroźne powietrze.
Wcale jeszcze nie mróz i wcale jeszcze nie to,
co odbiera oddech.

Później.
Wszystko zmierza do jednego punktu.
Zaprogramowana kondensacja optymalizuje.
Zająć jak najmniej miejsca z jak najlepszą perspektywą.
Być w centrum i być centrum.
Patrząc daleko nie widać tego, co najbliżej.
Można zapomnieć.

Jeszcze później.
Perspektywa staje się znajoma.
O zmianie zaświadczają kolory i
to coś, co czai się za horyzontem.
Teraz potrafisz już nazwać większość rzeczy,
ktore się wyłaniają. I zadrżeć patrząc
Jak odchodzą, pogrążają się w noc.

Prawie noc.
I choć wiesz, że nikt nie zapala gwiazd ani księżyca,
i choć wiesz, że ta koronkowa robótka
ze skał i światła prawdopodobnie umarła
na długo przed twoim pojawieniem się,
a to, co widzisz jest tylko iluzją,
odczytujesz w tym coś ostatecznego
i kawałek poezji nim odnajdziesz.

Odchodzi. Światło dokonuje kolejnej przemiany.
Błękitnieją nieba i wody wezbrane, napiera
zmierzch.
Dziś z bezchmurnego jutro pewnie lunie.
Potem przyjdą chłody i biel, noc zapomni o mnie.

A jednak się kręci i nic się nie stanie?
Nie będzie odpowiedzi mniej lub bardziej właściwej
na każde, na żadne pytanie.

Ci których spisano i ci z brązu odlani,
i ci w kamień zamknięci, i święci –
nie umierają.

I może jeszcze poeci,
lecz to wyjątkowo rzadkie przypadki
i dowód na życie po życiu.

Ja natomiast swój los
kupiłem w osiedlowym sklepiku.
Razem z wiejską kiełbasą i bułką paryską.

Taki los nie los.
Takie nic i takie wszystko.

Bądź wyprostowany, pewnie stawiaj kroki
wśród piasków pustyń grząskich bezkresów.
Dzisiejsze miast arterie pod nieba obłokiem
jutro będą ruiną bez państw i adresów.

Patrz uważnie, zapisz pejzaż pod oka powieką.
Niech się wpisze w niepamięć jasnym powidokiem.
Tu pulsowało życie, mroczną rwało rzeką,
tętniło muzyką zza otwartych okien.

W Angkor naszych kości małpy nie policzą.
Drzewa zrobią co swoje, kwiaty nas przystroją.
Dzisiejsi bogowie jutro ledwie dziczą,
słońca bez nazw zgasną nocy się nie bojąc.

Czas nie obszedł się z nami zbyt dobrze.
Czas był wściekły i zły, i być może
nie był wtedy w najlepszym humorze,
ale mógł się, o Boże, obejść jeszcze gorzej.

Mógł na przykład, oprócz włosów krętych
i puszystych w nadmiarze jak burza,
tak się na nas bez sensu wkurzyć,
że odebrać mógł, o Boże, ostatnie zdrowe zęby.

Mógł czas taką dać jeszcze nam lekcję,
żeby nogi nam związać, powykręcać ręce
i do tego jeszcze dołożyć naprędce
jakąś jaskrę, głuchotę, przypadłości męskie.

Ale nie – on obszedł się z nami łaskawie,
choć co jasne nie nazbyt dobrze.
Dał nam czas nim przyjdzie na pogrzeb
na odpowiedź, i tu się robi dopiero ciekawie,

na pytanie z punktu widzenia czasu
absurdalne, choć może zabawne,
co zrobiliśmy z czasem, czy czasem
nie zmarnowaliśmy go głupio już dawno?

Dziś jeszcze nie śnieg, nie deszcz.
Zapowiada się całkiem przyjemnie.
Będzie dość ciepło – nie tylko jak
na tę porę roku.

Od liści jest żółto i czerwono,
od wiatru się szeleści. Wcale
przy tym nie smutno.

Maszyniści przygotowują kolejkę
wąskotorową. Zabierze przebierańców
w szeroką podróż wśród duchów,
wampirów, zombiaków.

Jutro uczcimy zmarłych, lecz dzisiaj
czas na zabawę “cukierek, albo psikus”.
Pomalowane dzieci w tym pomylonym świecie
nie wiedzą jeszcze o tym, że
choć dziś jeszcze nie śnieg, nie deszcz,
to ostatni taki kurs wąskotorowej kolejki.

Przez liście żółte i czerwone, kawałek lasu,
przez szerokie pole
i dalej, dalej w niepamięć
z maszynistą Zygmuntem Gawronem,
który umrze nad ranem.

Na noc, na księżyc i jego światło,
na to wszystko, co po nim nastanie.
Na zaranie dnia, na słońca niezgasłość,
na kolorów tęcz i nieb, traw powstanie.
Na z nich kwiatów, z łąk całą nagłość,
na ptaków, pszczół, na ich opętanie.

Jestem i będę do kolejnej jasnej wiosny.
Jestem, choć nie wiem dlaczego, po co.
Wiem gdzie mnie godzin wiatry przyniosły,
znam zapach minut, smak sekund nocą.
Pamiętam miejsca, w których dorosłem,
choć nie wiem po co, nie znam losu.

I jaki Bóg da mi odpowiedź, jaki by mógł
wskazać mi sens, dać choćby znak?
I który z nich i z jakich epok przybędzie tu
gdy zacznę iść pod czasu prąd i wspak?
Kto zadmie w trąbę, w krzywy róg,
kto da im, że to czas, kto da im znak?

Nie ja, nie ja, nie ja.

Możesz mi zmierzyć puls,
ciśnienie krwi,
możesz mnie zważyć,
określić wzdłuż i wszerz.
Możesz wyznaczyć wzór
na moje całe być,
na moje noce, dni,
lecz nie sny.

W snach Ciebie nie ma,
w snach nic nie boli,
czas zmienia temat
w innej budzę się roli.

Budzę się i:

możesz mi zmierzyć puls,
ciśnienie krwi…

Mątwie na imię jest noc. I ona
wypłynęła na ocean zmierzchu.
Teraz ciemność jak mokry koc
okrywa mnie zapachem deszczu.

Czy wybaczę sobie,
jak to sobie wyobrażam?
Czy sobie wybaczę
bezkształt zdarzeń?

Wszystkimi ramionami mnie tuli i
oplata mnie i tatuuje atramentem
na mojej duszy swoje imię i snuje
z czarnych oczu swych odmętu

opowieść.

Że wybaczę sobie,
tak to sobie wyobrażam,
że sobie wybaczę
bezkształt marzeń.

I wtedy będę śnił, i wtedy wstanie świt.
Znad oceanu życia podniesie się mgła.
Choć opadnę z sił, będę w twoich oczach
póki nie wzejdzie słońce żył, chwilę trwał.

Czy wybaczysz mi,
czy to sobie wyobrażasz?
Czy wybaczysz mi
kiedy wchłoną mnie
bezkształtne pejzaże?