Plezantropowi, Sławomirowi Majewskiemu, czytelnikowi twórczemu, człowiekowi bez przerwy udowadniającemu podobnym do mnie patałachom słowa, że niekiedy warto pisać.

czytaj całość

Ostatnimi czasy czuł się paskudnie, jak obrabowany, zdradzony, istny cioł i nieokrzesaniec, którego teleportowano z buszu prosto na światła rozpędzonej ulicy. Stał na niej sam, głupi i opuszczony, zagubiony pośród mętliku skrzyżowań, zaułków i wieżowców gwarnej metropolii, ogłuszony klaksonami, z włócznią w pozłotku, w plugawej sukni z walkmanem na Irokezie.

Osobiście nie znosił mieć się z [...]

Idą sierpnie w burzliwe lata, w wichry i sztormy szkieletów. W puste dziury po oczach, które widziały przełomy epok, w piszczele, w rozsypane kręgi, w popioły i w milczenie, idą sierpnie krzykiem i złą wróżbą ciszy.

Nie ułożą się szkiełka, przez które rozbłysła nasza wolność w witraże pełne nadobnego piękna. Zbyt ciężki ołów lekką ręką dziecka będzie dzielił i dzielił, oddzielał

białe od czerwonego. [...]