Tu daszek, nie dach, tu wróbel, nie strach –
alejka niewielka z mojego pudełka.

Okienka, okiennice, szybki,
bruk, który wiele widział
i ściany z zatrzymaną opowieścią.
Aż dziw, że ta mała uliczka
pomieścić mogła tyle historii.

Powoli, wręcz ślimaczo, z zabłąkanym wróblem
pijącym z rynsztoka, psem
wygrzewającym się w kawałku słońca –
trwa wiek za wiekiem.

Przejdziesz tędy i już na zawsze będziesz,
bo ona cię zatrzyma, uwięzi, doda do kolekcji
twój cień.
Dostrzeżesz? Patrz uważnie: to, co już niepotrzebne
zapisano dawno, jeszcze dawniej.