Wyhodowała sobie pustynię, której nikt nie czyta – 
skorpion i gorzkie słońce, piasek w kolorze miodu, 
niedomknięcie powiek, chłód zachodu, noc czarniejsza 
niż ciemność – wokół pusto, nawet śladu dzieciństwa. 

Jeszcze będzie próbowała słoną wodą podlewać ostatnie nasiono, 
jeszcze będzie próbowała cokolwiek ocalić, jeszcze spojrzy 
za siebie, ale nic nie zakwitnie 

w ogrodzie ojca dla niej. 

Wyhoduje sobie skalne przestworza, mury wysokie, granie – 
odczyta z nich co jest do odczytania w tej ciszy, potem 
zejdzie lawiną jej bolesny orszak, usypie kurhan nad dniami, 
pokaleczy ziemię i nieba, prosto w stalowe chryzantemy chmur – 

wspomni, lecz będzie tam tylko niejasny obraz gór, 
świat, który spiętrzył się dla niej, a potem runął.