Wiosnami, jesieniami, przez lata i zimy;
wschodami i zachodami, wśród chmur, deszczów, burzy;
odmierzaniem kroków, oddechów, bicia serca, mroku;
upadkami, powstawaniem, dźwiganiem, lekkością;
samotnością, tłumem, nicością, miłością;
z samym sobą, z tobą, mimo ciebie, świata;
dotykiem, spojrzeniem, odwróceniem, śmiechem;
łzą jedną i drugą, bezradnością, lękiem;
świętością, jej brakiem, grzechem, jego pełnią;
światłem, cieniem, przybyciem, trwaniem i odejściem;
słowem, brzmieniem głosu i pomrukiem ciszy;
wysuszeniem liści, zmarszczką na jeziorze;

być może.

I przyszedł rok, czasu czara,
słowami jak piołun się przelał.
Padały te krople na ziemię,
bunt dojrzewał.

Wystrzeliły petardy pąków
iskrząc nadzieję jak gwiazdy.
Nad nimi leciały motyle barwne
czarciego wrzasku.

Święty Jan i święty Paweł, i drugi,
na wszystko patrzył z obrazków.
Padał deszcz światła na nie przez szyby
strugami brzasku.

Niebo było czerwone tego lata,
na nim chmur białych bandaż ciszy.
Ktoś szepnął: tak milczy grom jasny
w burzy oklasków.

Chcieli mi oddać ziemię całą,
ziarno i plon i powietrza ogrom.
Coś, co do nich nie należało –
prozę i wierszy kokon.

Chcieli mi oddać za oddanie,
za wiarę, nadzieję i głos na puszczy,
ale dali mi coś, czego nigdy nie mieli –
skowyt pękniętych czasów.

Tu odpocznij. ludu Izraela.
Mamy dla ciebie ogień i kamienie.

Tu jeszcze stoi las i choć rok jest nie ten
i inny śpiew i śmiech, to łzy
taki sam mają smak, a deszcz to nie deszcz,
tylko popiół spalonych ksiąg.

Tu odpocznij i tu naucz dzieci chodzić.
Nauka chodzenia na obcej ziemi
trwa dłużej, a upadek boli bardziej.
Nie patrz w oczy i chowaj się przed deszczem,
mów cicho, nie poruszaj powietrza.
Unikaj miejsc, w których cię nie znają,

tu odpocznij, ludu Izraela.
witaj w Raju.

Iluż już było, którzy wieszczyli końce świata?
Że się to skończy i tamto zniknie, że to i tamto?

A tu, na przekór, wciąż jeszcze żyją
wiewiórka, kos, stokrotki, bluszcze.

I choć nieludzkie jest to człowiecze –
rodzą się nowe
stare wiersze.

Do ksiąg wkładane, do sur, wersetów
ułomnych słów mozaiki z głów
marnych poetów.

Przyglądam się jabłku, które rosnąc pęcznieje
soczystą objętością. Rozszerza się, rumienieje.

Potrafię sobie wyobrazić jak nabiera smaku,
jak kwaśność zamienia się w słodycz.

Ale czym jest ręka, która je trzyma
i oko, którym na nie patrzę?

A, dajmy na to, robak, który za cały wszechświat
ma przestrzeń zamkniętą między ogonkiem a szypułką –
czy czasami płacze nad swoim losem?

Pomimo najnowszych technologii odwzorowania obrazu,
dzięki którym widać jak na dłoni każdy fragment układanki,
gdzie ilość pikseli równa jest stanowi konta najbogatszych,
w obróbce materiału filmowego, i to już na samym końcu,
dodajemy ziarno, zadrapania, wszystkie właściwe naturze
szmery serca i zaburzenia oddechu.

Z przyczyn estetycznych, czy dlatego, że łatwiej zrozumieć?
Czy może dlatego, że nie byłoby Boga bez grzesznego człowieka?

Jak księżyc bez słońca, a morze bez wody,
jak bez początku koniec, bez krwi żył akwedukt,
jak radio bez głosu i bez portu statek,
jak Koran bez sur,
jak bez krzyża Jezus.

Wyobraziliśmy sobie siebie, nas.
Niewzruszony szczyt, nieskończoną kruchość lat.

Wypuszczone z klatki, oswojone ptaki.
Miotane na wietrze, od zagadki do zagadki.

Póki czas.
Póki mamy czas.

Na fotografii są obecni wszyscy.
Częściowo przezroczyści, ale jednak wciąż
trzymają się krzesła, podłogi i ściany.
Trwają w doniosłości trzaśnięcia migawki.

Czas, który im dano, jest zbyt krótki aby
zauważyć znikanie, czekanie, przetrwanie.
W tym ledwie ułamku tej ledwie sekundy
wszystko jest zapisane: gest, koszula, krawat
i cień na podłodze, i ptak, co za oknem
właśnie się zmaga z wiatrem,
(pod nieobecność słońca
i w przeczuciu chłodu
zawisł ukośnie względem framug, sosny).
Jakby się chciał zbuntować wobec jego siły,
bezinteresownej, upartej, ruchliwej, złowieszczej.

Nie wierzę słowom, bolą mnie litery.
A jednak piszę kolejny nekrolog.

Lepiej mieć to za sobą –
i choć na wszelki wypadek, to jednak lepiej,
bo kiedy się stanie dziwną koniecznością,
to nikt za mnie tego nie napisze.

Więc piszę: było sobie życie.

I tyle – bo słowom nie wierzę,
a litery bolą.