W rozgrywce prowadzonej obecnie, artysta awansował do roli jej nieistotnego pionka i jest elementem dwuznacznej gry o swoje ponure przetrwanie. Jeżeli jego fabularne brykiety nadają się do publikacji, można na [...]
Na fotografii są obecni wszyscy.
Częściowo przezroczyści, ale jednak wciąż
trzymają się krzesła, podłogi i ściany.
Trwają w doniosłości trzaśnięcia migawki.
Czas, który im dano, jest zbyt krótki aby
zauważyć znikanie, czekanie, przetrwanie.
W tym ledwie ułamku tej ledwie sekundy
wszystko jest zapisane: gest, koszula, krawat
i cień na podłodze, i ptak, co za oknem
właśnie się zmaga z wiatrem,
(pod nieobecność słońca
i w przeczuciu chłodu
zawisł ukośnie względem framug, sosny).
Jakby się chciał zbuntować wobec jego siły,
bezinteresownej, upartej, ruchliwej, złowieszczej.
poniedziałek, 1 Grudzień 2014, 13:34 | © 
Dawno nie czytałam poezji równie pięknej ja ta…
Czytając ten wiersz zawsze wyobrażam sobie takie szkolne zdjęcie z ósmej klasy, pewnie każdy ma takie swoje zdjęcie…