Ten tekst nie ma nic wspólnego z klasycznym rozumieniem słowa „recenzja. Jest to raczej – osobista refleksja. Moim zdaniem pisanie o książce nie powinno być jej streszczeniem, tylko prezentacją własnych [...]

Wynik braku wyobraźni będzie mi towarzyszył do sądnego dnia. I choć niekiedy zdarza mi się o nim zapomnieć, to przecież i tak, bez podpowiadania wiem, co jest, a co się nie znajduje w moim zasięgu: księżyc dalej flirtuje z wodą, odpycha ją i unosi, plamy na słońcu są jak przed miliardami lat, chmury ciągle brodzą [...]

Kto o tobie myśli, kto o tobie pisze, kto o tobie czyta?

Kto tobie zapewni choć słowo o tobie? O tobie mówi pieśń.

– Jesteś? – Nie wiem.

Więc jesteś niepisanym dialogiem. W drogę, z Bogiem.

A tam, dokąd pójdziesz, zaniesiesz wiatr, zaniesiesz samosiejkę istnienia.

Choć mówią, że to miłość, choć mówią, że to wszystko, choć mówią, że to nicość –

cokolwiek, ale światło.