Puszczą wodze, pegazy pomkną przez okno.
(Oby tylko, tak myślę, nie zahaczyły o realność przedmiotu!)

Że słońce, że ocean, że krąg światła, lampa – to wiesz –
nawet o tym stole i krześle, o herbacie i łyżeczce do niej
– to wiesz – ale

czy idea dorównała rzeczy
i czy słowo wzbiło się nad dotyk?

Opisać najdotkliwiej, jak to jest możliwe
błogosławieństwo, oraz fatum ciszy,
tak, jakbyś miał w zanadrzu jeszcze wiele znaczeń,
jakbyś miał na talerzu coś więcej, niż siebie,
nakreślić linią lekką, kreską pewną,
zapełnić sobą do ostatnich rzędów widownię
w antycznym teatrze.

Mieć pewność, o tak, pewność nieuchronną,
że nie skończy się świat
gdy zaśniesz.