Miało mnie nie być, a jestem.
Miałem już nie żyć, a przestrzeń
miała być przestrzelona na wylot:

słowem, brzmieniem, powietrzem.

Miałaś być wdziękiem, uśmiechem.
Miałaś być dźwiękiem, oddechem,
a jesteś:

lękiem, który się w tobie skrada
jak zdrada.

Miało być pięknie i lekko.
Miało być dziecko i mleko
z piersi, lukier z oczu.

To, co jest, to gorzkie wino.
Chłopaku mój, nie moja dziewczyno.

Jest też czerwona sukienka, koronka,
i to uczucie, które spadło
na uprawne pola jak stonka
zrzucona przez wroga-boga.

Są urocze w skowronkach tiule,
blizny po skrzydłach, motyle,
jest w ogóle nie tak, jak miało być:

i wcale nie wiem co to jest,
co jest, ale
trzymam twoją dłoń ukradkiem –
czule.