Codziennie przechodzę przez drzwi w murze.
Mur jest stary, z cegły, drzwi odrapane z farby,
drewniane, nieduże.
Pochylam się wchodząc.

Za drzwiami bywa różnie – w zależności od nastroju
i właściciela tej przestrzeni. Wchodzę do ogrodu,
lub do pokoju, korytarza, sieni.

Są miejsca z pamięci, ze snu, z niewydarzenia.
Są znaczenia i bezznaczenia, pełne światła,
cienia, roślin jak u Mehoffera, kamieni
przywleczonych tu przez kogoś i po coś.
Ludzie, których znam z imienia i zupełnie obcy.
Jak w prawdziwym świecie
dziennym i nocnym.

Zdarzenia mają tutaj swój rytm i logikę,
a nieodwracalność jest odwracalna –

jakbym był kimś innym, nikim.

Codziennie chcę się wydostać.
Utkwiłem tu, czyli tam. Chcę i nie chcę
powrotów, niepowrotów.