Zimowe dni lodowatego nieba
płatki śniegu roztańczone z wiatrem

Nie pytam o jutro

Sople zawieszone na gałęziach sosny
chłodne promienie zachodzącego słońca

Nie pytam o naszą przyszłość

Jeszcze czułe pocałunki
i szybko bijące serca
może starczy miłości

Nie pytam otoczona lękiem

W dolinie bieli i lodu cisza i spokój
jeszcze w nas bezmiar uczucia
lecz gdzieś tli się obawa i smutek

Nieruchomy krajobraz
wzniesiony nad doliną

Nie pytam bo znam odpowiedż
dusza krzyczy z bólu
niemą rozpaczą rozdarta

W zielonym splendorze wiosny
może w czerwonozłotym przepychu
jesiennych barw zapytam
i wtedy odejdę odarta z marzeń
w upalną noc
w diamentowe gwiazdy

Niebo czarne jak aksamit obejmie pamięć
i cichy płacz konającego serca