W skład wydanych właśnie przez Znak pod tytułem Dziwniejsze brzegi esejów J. M. Coetzeego z lat 1986-1999 wchodzą takie słynne już teksty jak recenzja tomu szkiców Josifa Brodskiego On Grief and Reasonopublikowana w 1996 roku na łamach “The New York Review of Books”, prelekcja na temat klasycyzmu oraz wygłoszona przez Coetzeego w Grazu w 1991, a także inne, krótsze i dłuższe, pomyślane jako przedmowy i posłowia, jednakowo błyskotliwe.
Nie ma co do tego wątpliwości – intelektualna sprawność tych szkiców jest porażająca i lekko nawet przerażająca. Coetzee dokonuje niezwykle celnych i wyrafinowanych analiz książek i zamysłów autorskich, w których jak w soczewce skupia się cała myśl literaturoznawcza XX wieku od strukturalizmu po gender studies. A wszystko dotknięte zaledwie, muśnięte piórem, użyte w odpowiednim momencie i z właściwym dystansem, bez ideologicznego zacietrzewienia, bez przesady tak charakterystycznej dla wszelkiej doktrynalności literackiej krytyki, za to z absolutnym wyczuciem przydatności do zrozumienia i odczytania. Ze strony na stronę rośnie przekonanie, że mamy do czynienia z czymś w rodzaju interpretacyjnej rozprawy, którą prowadzi dyskretnie sędzia Coetzee, bezstronny i nieubłagany, w sposób absolutnie nieodwołalny i konieczny. […]