Plezantropowi, Sławomirowi Majewskiemu, czytelnikowi twórczemu, człowiekowi bez przerwy udowadniającemu podobnym do mnie patałachom słowa, że niekiedy warto pisać.

czytaj całość

Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów uleciały ze mnie wszelkie troski, toteż przestałem odnosić depresyjne wrażenia. Szedłem razem z muzyką, otoczony łąkami i bzyczącą zielenią traw. I byłbym tak szedł dalej, uparcie radosny, wpatrzony w nierówne płyty chodnika, gdyby nie zawiniątko, które wyprysło z torby jakiejś starowinki. Potoczyło się po zebrach i wpadło mi pod [...]

Stary Romeo ma swój balkonik. Ma wiele kochanek dobrze znanych lekarzom.

Nie chce mieć marzeń, ale ma – jak na złość – lat dziewięćdziesiąt dwa.

A chciałby obok Julii – lat sześćdziesiąt trzy – położyć się, odpocząć. Wieczność śnić.