Skoro nareszcie zamilkła i gapi się w okno, skorzystam z chwili, by dodać kilka słów od siebie. No… Może nie kilka, ale znacznie więcej, bo nie szybko może mi się trafić kolejna okazja. Proszę się nie obawiać i tak nie usłyszy, co powiem. To już się zdarzało wcześniej. Potrafiła tak tkwić w ciszy i bezruchu parę godzin. Czasami tylko uśmiechnie się albo westchnie. Już jako dziecko doprowadzała tym milczeniem matkę do szału. Podejrzewam, że wtedy robiła to świadomie. Teraz chyba wpadła we własne sidła.

Ona i ja to jedno. Trafiają się dni, że tak to wygląda. Od jakiegoś czasu ta kobieta znowu przysparza mi problemów, a pana działania, jak widzę, zdają się na nic. Nie pomagasz człowieku, a tyle pokładałem nadziei w pana wiedzy i doświadczeniu. No cóż. Proszę się nie krzywić. To właściwie nie zarzut, tylko stwierdzenie faktu.

Postanowiłem pomóc nam wszystkim: jej, panu i sobie, bo przecież w ogromnym stopniu moja rola też ma znaczenie w tym przypadku. Teraz z pretensjami? Wolałbym być wysłuchany i zrozumiany, a litanię żalu zostawmy sobie na później. Jeszcze nie czas na wzajemne ataki.

Potrafię czasami ją kontrolować tak skutecznie, że ustępują objawy, które pan analizuje od tygodni. Bywa też na odwrót. Jakimś cudem ona przejmuje stery i zaczyna na mnie działać destruktywnie.
Mogę to tłumaczyć sobie siłą jej ducha, moją gorszą kondycją, a przede wszystkim podstępami, którymi mnie raczy od dawna. Jestem dość wytrenowany i naprawdę coraz jej trudniej mnie oszukać, ale zdarza się i tak, że uśpi moją czujność na tyle skutecznie, że znowu oboje lądujemy w gościnie u takich jak pan. Zna mnóstwo sposobów, aby mnie zmącić i wykręcić numer, po którym czuję się jak ścierka, której nawet cerować nie warto. Sposoby na mnie? O panie… Nic z klasyki. Alkohol, tytoń, oczywiście w nadmiarze, to etapy, które mamy za sobą. Teraz jest bardziej wyrafinowana, ale o tym później albo i wcale. Jeszcze zdecyduję, czy warto o tym mówić.

Zawsze mam od niej sygnały, które mi uświadamiają, że zaczynają się kłopoty. Zwykle zaczyna się to tuż przed snem. Na przykład kładzie się spać i zamiast zamknąć oczy, i pozwolić mi odpocząć, zaczyna się buntować. Wstaje, otwiera okna, udaje, że myśli. Mówię, iż udaje, bo oznacza to walkę ze mną i już wiem, że znowu coś przeoczyłem. Zazwyczaj funduję jej potężny ból głowy, ale załatwia go prochami, a to mi wyjątkowo nie służy, bo przy okazji obrywam i tracę możliwość pełnej kontroli nad nią. Tak było i tym razem. Ponownie dałem się nabrać na sztuczkę oglądania świata z góry i pozwoliłem pobiec w stronę strychu. Zabrano nas z krawędzi dachu, a wcześniej musiałem nieźle wysilić poczucie równowagi, by nie zderzyć się z brukiem. Śpiewała jakąś głupawą piosenkę o groszkach i małym ogrodniku.

Jakiż byłby to banalny koniec. Zlecieć z dachu i tak prostacko rozmazać się na chodniku.
Proszę wybaczyć. Czasami popadam w stany tępoty i wtedy serwuję takie gnioty myślowe.
Pan się uśmiecha? Ona też tak potrafi złośliwie wykrzywiać usta.

Zaczynam być zmęczony tworzeniem pozytywnych wizji, wyciszaniem głosów, budzeniem intuicji, głaskaniem wyobraźni. Kiedy zmęczenie jest silniejsze ode mnie, pozwalam takim jak pan wkroczyć w nasz świat. To, że jestem częściowo na jałowym biegu, nie oznacza mojej całkowitej bierności. Gdzieś tam z boku obserwuję wszystko i właśnie uznałem, że nie mamy z pana żadnego pożytku. Tu jest tak samo jak w poprzednich miejscach: tabletki, lampy z niebieskim światełkiem, długie rozmowy, których potrzebę uznają chyba tylko psychiatrzy. Ona potrzebuje czegoś innego i muszę ją zabrać. Nie, nie powiem, dokąd pójdziemy. Tego jeszcze sam nie wiem.

Panie… Nie chciałbym być niegrzeczny. Znamy swoje prawa. Nie jesteśmy szkodliwi społecznie, nie stanowimy ani dla siebie, ani otoczenia żadnego zagrożenia. Bywa, że udajemy, iż nie wiemy, co robimy, ale to tylko gra w życie. Ona mówi, że o życie.
_________________