Nie zabijemy wszystkich Twoich braci, kobiet i dzieci. I ty nie zabijesz wszystkich nas.
Możemy ciągnąć tę grę odbierając sobie poczucie bezpieczeństwa i godności, możemy żywić się nadzieją zwycięstwa, [...]
Uważam, że kiedyś było bardziej cacy. Nic mi się nie chciało i nikt się nie czepiał. Teraz jednak nie tyle lubię uczestniczyć w życiu, co patrzeć, jak innym się ono kręci, bardziej słuchać z niego reportaży, niż brać w nim udział, puszczać się na myślenie o tym, czego nie ma, niż zastanawiać się, co by [...]
Nie pamiętam za dużo, tylko to co złe.
Dobro zjawia się rzadko, zwykle rano –
na palcach w obawie przed zauważeniem.
Niepewnie całuje dłoń, ściana się rumieni.
Po pokoju tańczą oddechy. Słońce je muska.
Miało ich nie być. Nie było ich.
Ale wróciły pod kwieciste niebo kasetonów.
To jest ich przestrzeń, wewnętrzne królestwo.
Moje serce nie ma żadnych specjalnych właściwości,
nie odnosi sukcesów, nie [...]
Wdech i wydech jeszcze funkcjonują.
Podobnie inne bezwarunkowe odruchy.
Włosy i paznokcie rosną bez przypominania,
krew sobie krąży, pocę się, wydalam.
Reszta to dziwny związek
złączony sakramentem.
Na złe (tego więcej),
na dobre (czasami),
w zdrowiu (oby, oby),
chorobie (có
Czy jesteś w stanie wyjąć ból z mojej krwi?
Znalazł tam wygodne mieszkanie,
rozwiesił firany i postawił kwiaty na stole.
Na chabrach tańczą mrówki,
w powoju krząta się chrabąszcz.
Tunele pełne marzeń, ciemne tunele.
Każdy ma w sobie takie miejsca,
idealne do zwiedzania w bez
Tych słów jest mnóstwo, a każde jak grom
uderza. Z otwartych chmur, z niebieskich stron,
z przymierza, które między drzewem
a pieśnią o drzewie.
Nie ma miejsca na wahanie, wątpliwość.
Jesteś wszystkim, tym co było, i tym
co się stanie. Nie czas na tkliwość niemądrą,
na zam
Ranisz mnie spojrzeniem
pieszczotą miłością
nie pozwalasz na sen
Zostawiasz odartą z marzeń
opuszczoną bosą
Umarły złudzenia
już nie wierzę w anioły
i jasne poranki
Nie ma życia
bez stałości dnia i bliskości nocy
wołam ciszę
zapadam w mrok
domowa cisza świeci spojrzeniem
na dworze gołąb odśnieża karmnik
gałęzie jaśminu pukają do drzwi
łopata z jęzorem i ciężkim oddechem
z zazdrością spogląda na miotłę
zakwitła w kącie z lenistwa
podchodzę bliżej okna - wciąż pada
po zaśnieżonym chodniku spaceru
Zwalniam ludzi z pracy. Nie spełniłeś moich oczekiwań, mówię.
Czy byłeś wystarczająco dobry, efektywny, czy posiadłeś wiedzę,
zastosowałeś ją, doskonaliłeś rzemiosło, oparłeś się pokusom,
czy korzystałeś z firmowej poczty, stosowałeś się do wytycznych,
wyrażałeś sw
Nie ma zjednoczenia, są tylko podziały.
Odległości zależne jedynie od skali -
czas mierzony w latach,
długość ciszy, dźwięku,
wielokrotna spacja.
Przecinka w lesie, w niej głębokie rowy,
guziki i sprzączki, lista tych, co byli,
modlitwy nieobecnych, żałoba żałoby,
a ws
z cyklu "Kreolskie pieśni"
Opowiem ci piękną bajkę
o syrenach
i wodnych kwiatach
cichej fali pieszczącej twoje dłonie
i zmęczone stopy
Zaśpiewam pieśni o wędrowcach
samotnych sercach ukrytych
w zielonych głębinach
i koralowych polach
Ukołyszę marzenia
spokojnym nurtem
p
Wciąż nowi idą noga za nogą,
przekraczają progi, znikają za drzwiami.
Nie tak jak kiedyś tłumnie i masowo.
Rozproszeni po miejscach,
rozsiani po czasie,
przechodzą.
Znajome twarze, nieznajome twarze.
Zawsze przedwcześnie i zawsze nie w porę.
Ciągnie się za nimi cichy welon s
Mój problem nie jest natury alkoholowej.
Moim problemem jest brak akceptacji
dla bycia pozbawionym znaczenia,
bycia niezauważalnym.
Moim problemem jest świat i ludzie.
Świat i ludzie są pozbawione znaczenia.
Nie zauważam tu cnót, jedynie żal
i cierpienie odmieniane przez wszystkie
Kiedy coś uparcie gaśnie -
zaufaj iskierce nadziei.
Składam się z bólu, którym mnie owinięto.
W środku jestem tak jakby człowiek.
Zapisany czyjąś ręką kawałek istnienia.
Nic do czytania i za mało
żeby podpalić ten świat.
To się dzieje na moich oczach. Nie z tego światła rzeczy.
Ci, którzy odeszli, teraz tworzą szpaler.
Środkiem idzie całe jego życie.
Zatrzymuje się na chwilę, uważnie obserwuje
zatroskane twarze.
Refleksy rozkładają się po równo na teraz i nigdy.
On jak kamyk puszczony płasko po
W biurze nie mogło być kurzu, żadnych śmieci, nierówno ułożonych na biurkach dokumentów. Plany konstrukcyjne musiały być w idealnym porządku. Wszystko miało tutaj swoje miejsce i hierarchię ważności. Najbliżej drzwi siedzieli gońcy, dalej kopiści, jeszcze dalej kreślarze. Im bliż
Zaczęło się normalnie: zgłupieliśmy do cna. Zaczęło się od tego, że odnaleziono zagadkowy pęcherz mieszczący się pod naszymi fryzurami i nazwano go “mózgiem”. Naukowców zaintrygował ten tajemniczy przyrząd, z którego - jak przypuszczali - wydobywa się nasze myślenie.
Miewam sny, ale i na jawie często o tobie myślę.
I wyświetlam wciąż i wciąż ten film. Od in do out.
Reszta, poza tym fragmentem jest jak przerwa na reklamę -
wychodzę, parzę kawę, biorę prysznic,
zasypiam, budzę się.
I znowu wraca ten ostatni dzień.
Czasami inne dni, ale ten
1.
U podnóża wielkiej góry była mała wioska. W domostwie ubogiego cieśli przyszedł na świat chłopczyk, któremu nie nadano imienia. Jego matka zmarła tuż po porodzie.
Wiedziała, że nadchodzi kres jej życia. Taki nagły, nieoczekiwany. Nie miała czasu pogodzić się ze swoją śmie
- Kurwa, matka, daj mi spokój!
- Czegoś ci potrzeba, córeczko?
- Kurwa, matka, jeb się!
To się nie nadaje na wiersz, bo to jest
proza. To się nie nadaje
do opowiedzenia komukolwiek, bo to jest
wstyd. Zgroza. W wazonie śmierdzi woda,
rodzina na zdjęciu wygląda normalnie.
Po ło
Ubywa ciebie. Niezauważalnie nikniesz.
Transgresja jest ledwie namacalna, ale jest.
U waży mniej niż O. Ciało więcej, niż ciału.
Wkrótce przestaniesz oddychać i się dopełni.
Ubędzie cię tyle, ile trzeba - nie więcej.
I to będzie Ono.
Cała droga, to d r o g a.
Wije si
Życie na estradzie ziemskiego tragików teatru to ciągła walka
absurdu obłędnego zdegenerowania z logiczną normalnością
gdzie potwór cyniczny a nadziany wygrywa z miłością
jak mocarz przegrywa z karłem dostając kulę w plecy
i płaczą matki - ojcowie - przyjaciele - brać rodzinna
Coś zabiło piosenkę w połowie refrenu.
Nie wiem, czy respirator
przestał tłoczyć tlen w płuca śpiewaka,
bo go zabrakło,
czy zabrakło prądu.
Myślimy, że mamy czas,
ale to myślenie
nie jest pojęciem względnym.
W przeciwieństwie do czasu:
on płata dziwne figle - w seku
Przez długi czas nie mogłem rozgryźć sprawy; krążyłem wokół niej i nic mi nie przychodziło do głowy. Byłem zawiedziony, bo kiedyś zajmował stanowisko zbliżone do mojego. Nie takie samo, lecz porównywalne: wówczas wyrzucał z siebie heterogeniczne sądy, burzycielskie mniemania,
Wzrosłem i rosłem. Nade mną chmury i we mnie chmury.
Raz mnie paliło to światło z góry, a raz od wewnątrz.
Bywało mroźnie i były buty. Pożar ominął mnie jeszcze łukiem,
ale nie ty.
Lecz rosłem, wzrosłem. Piąłem się w górę, padałem w dół.
Przetrwałem wiosnę, lato i zim
Wciąż jeszcze zdumiewa mnie jego małość.
Podnaturalna wręcz, mikrorealna mizerność.
Mówi o rzeczach błahych,
okruszki światła na nocnym niebie
nazywa skrupulatnie dobranymi imionami,
wielkie problemy zbywa jednym półsłówkiem,
a mimo to rozpanoszył się jak basza
i twierdzi, że ca
Poeta onkologiczny pisze
o umieraniu, czyli o życiu.
I choć poeta ma onkologicznie
wyjebane na wszystko, to
chciałby mieć czas.
A w tym czasie chciałby mieć
domek pod lasem, słoneczniki
wzdłuż płotu i taką ławeczkę
pod oknem, na której siedząc
mógłby delektować się winem
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
dla GoddamaPoeto Przyjacielu Drogi
gdzie szukać mam
,,Lepszej strony ciszy ''
W kojących marzeniach
w bukiecie wiosennych fiołków
kiedy rośnie nadzieja
zapachem odurza zmysły
budzi namiętność
Zaprzeczysz - bo gdzie
spokój w pożądaniu
gd
Choćby i milion lat, to przecież nie wieczność.
Jakże ma przetrwać słowo wobec bezwzględności?
Pisze się tu i teraz, dla tych, którzy teraz i tu,
i tych co za chwilę, i tych co na morzu.
Dla tych paru słów, których nie przeczyta
przyszła małpa, rosomak, karaluch, krytyk i p
Była piękna jak bestia, ta moja
przedwcześnie zaniechana eufonia.
Jej żarłoczność pochłonęła szelest nocy
zamieniając zwyczajny skowyt w gardłowy ryk.
Krople bezksiężycowej zawieruchy
roztrzaskiwały parapety i framugi,
malowały się bezbarwnymi łzami
na policzkach szyb.
Chłopczyk wychodzi na ulicę.
Uczy się poruszać, obserwuje.
Ulica, na którą wyszedł, przyjmuje go
z całą swoją szerokością. Obserwuje.
Porusza go swoim rytmem, obdarza
nową perspektywą.
Chłopczyk przez długie lata stara się
przejść na drugą stronę.
Przejeżdżają
Wyobrażam sobie, że napisałem opowiadanie i choć można się z tego uśmiać, zostało wydrukowane. Zakładam, że ktoś je przeczytał. Zachęcony, biorę się za kolejne, tym razem świadomie, wierząc w potrzebę jego napisania, no i w to, że pokrzepi mnie na znaczeniu. Jednak następne te
gorące niusy (karuzela z sieci)
nagie gwiazdy w ciąży, modelki w łaskawości photoshopa
w nieprawdzie doskonałe, ale to przecież nic ciekawego,
bo nowa superaspiryna wyleczy jedenaście rodzajów raka.
jeśli do tej pory czarny, skórzany top kojarzyłeś wyłącznie
z garderobą
Zimowe dni lodowatego nieba
płatki śniegu roztańczone z wiatrem
Nie pytam o jutro
Sople zawieszone na gałęziach sosny
chłodne promienie zachodzącego słońca
Nie pytam o naszą przyszłość
Jeszcze czułe pocałunki
i szybko bijące serca
może starczy miłości
Nie pytam
Spójrz - idą dni krótkie jak kłamstwo.
Jeszcze się ciągnie babie lato. Jest nów,
więc noc taka ciemna. Kończy się kryzys,
jesteś ze mną, nic nam nie trzeba
oprócz paru stopni ciepła ponad to,
co ustalono na poziomie trwania.
Dzisiaj będę wcześniej niż zwykle,
może pójdzi
Na fotografii są obecni wszyscy.
Częściowo przezroczyści, ale jednak wciąż
trzymają się krzesła, podłogi i ściany.
Trwają w doniosłości trzaśnięcia migawki.
Czas, który im dano, jest zbyt krótki aby
zauważyć znikanie, czekanie, przetrwanie.
W tym ledwie ułamku tej ledwie
Ty
co myślisz według instrukcji
Przed dojściem do rozumu
nie zabieraj głosu
Możesz być tylko delatorem wyznań
których brak nie oznacza potrzeby
Ty
co sądzisz że wystarczy wymigać się
z odpowiedzialności
za cokolwiek
żeby być człowiekiem
i dosłużyć się szacunku
p
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Napotkałam ciebie
na cierniowej drodze
gdy jaśniał świt
Odchodzący księżyc
zostawiał na niebie
ślady bezsennych nocy
Ujrzałam uśmiech
w twych oczach
Z dotyku ciepłych ramion
wysnułam swoje dobre sny
Poczułam miłość
gdy prostowałeś moje
Nie wiem gdzie jestem i gdzie jest to, co czuję.
Niby tu, niby tam. Gdzie-nie-gdzie i tylko czasami
wydaje się, że wiem.
Ale nie wiem. To jest piękne.
Jeśli coś jest, to jest, jeśli nie ma,
to nie ma teraz. Ale czy będzie?
Być może.
Coś mnie tutaj kręci, coś mnie podnieca.
Ile kroków dzieli cię od zniechęcenia?
Nie ma żadnej przepaści, nadjeżdżającego pociągu,
krawędzi okna, dachu, szklanki, ani niczego,
po przekroczeniu czego miałbyś z bani, przesrane,
rozmazane i roztarte w palcach najwyższej istoty.
To co jest, to postępująca niewiara w se
Gdybyś mógł zobaczyć, ślepcze, połoniny...
Dla ciebie tylko pełne nienawiści spojrzenia winnych;
dla ciebie tylko wrogowie, komuchy;
dla ciebie tylko bóg-honor-ojczyzna;
dla ciebie blizny przeszłości i jutrzenka wodza;
dla ciebie dzwony biją i ryczą trąby bojowe;
A tymczasem
[caption id="attachment_141" align="alignright" width="362" caption="LONELY METROPOLITAN"][/caption]
Tutaj, podobno, jest najlepiej.
Innego życia nie znamy, ani innych miejsc.
Będziemy więc grzebać w gwiazdach,
jak w skale przy pomocy młotka, dłuta
i pędzelka, aby wyłuskać odcisk
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Co mi dasz
w jasny świt
zapłakany deszczem
dzień
Czy polnych maków
krwawy pęk
czy tylko chłodną
śniegu biel
Co mi dasz
w niebieską noc
czy srebro gwiazd
księżyca cień
i ciepło warg
namiętność ciał
czy tylko żal
A co mi dasz
gdy znikn
Staraniem entuzjastów „Wiedzy Chodnikowej” powstała na naszym wydawniczym rynku nowa, lecz już obiecująca oficyna. Nazywa się ona BIBLIOTEKA PROBLEMÓW NIEPOTRZEBNYCH. Jej założeniem jest maksymalna popularyzacja nauki uważanej dotąd za odpadową.
Już pierwsza jej pozycja wzbudzi
Nie wierzę słowom, bolą mnie litery.
A jednak piszę kolejny nekrolog.
Lepiej mieć to za sobą -
i choć na wszelki wypadek, to jednak lepiej,
bo kiedy się stanie dziwną koniecznością,
to nikt za mnie tego nie napisze.
Więc piszę: było sobie życie.
I tyle - bo słowom nie wi
Przeptaszenie stało się ciałem; na dzień dzisiejszy jest nas dziesięć, no, może dwadzieścia miliardów z hakiem i całym pogłowiem obijamy się na drzewach. Natomiast na dzień wczorajszy było nas, średnio licząc, ze dwa razy mniej.
Poprzednio nie mogliśmy swobodnie drzeć mordy, b
Przedstawiona przez niego natura wydaje się trwać w uporządkowanym ruchu. Tchnie zrozumiałą i nieuchronną przemianą. Forma istnienia, to pojęcie względne, ulotne i przejściowe. Dobro jest złem. Nie ma różnicy, ani jakim się jest, ani przez jaki czas. Ludzie, zwierzęta i przedmioty
Nie zejść ze sceny, choć czasem kabaret,
rzadziej zdziwienie szczere i ból szczery.
Świat błaznów ma błazeństwa swoje
za sztukę. Sztuka ma błaznów za swoją podporę.
Być przez chwilę kimś innym, kimś kto nigdy
nie żył? Otworzyć oczy i stać się Piłatem,
czy być Piłate
Zapominanie jest chyba najlepsze w bajzlu na strychu.
Wśród wszystkich gratów, ramoli, manekinów z teatru,
cieni w korytarzach i w kurzu serfującym na widzialnej fali.
Zapominanie, a może zapomnienie? Gdybyśmy wiedzieli…
na przykład co zakorzeniło się przez lata w kartonie
z naklejk
I choćbym poznał milion słów, a litości bym nie miał
poukładałbym je jedno obok drugiego i wymieszał.
Drogą losową przy użyciu być może jakiegoś sprytnego programu,
tak, że sam byłbym smart and art, jedno obok drugiego,
lub jedno za drugim.
I choćby i tak było, że opisałb
W twoim ogrodzie złote kaczeńce
dawno straciły swój blask
zwiędłe liście zwróciły ku słońcu
w ostatnim geście pożegnania
wiosennej ciszy
Rozsypały się drobne płatki
na soczyste trawy
skonały żółte refleksy
niespełnionych marzeń
Tak właśnie umiera nadzieja
Prz
[caption id="" align="alignright" width="306" caption="obiecałeś szklaneczkę psychozy - lucyferia"][/caption]
taka kraina
tkana z łyków zielonej wróżki
wolna od artemisia absinthium
nie zrodzi nowych szaleńców
melancholia
w aromacie anyżku czai się wśród słów
cierpliwie cze
Kostropatym świtem
w rozkwaszony zmierzch
na oślep
do przodu
do głupiego wciąż
nieżwawymi sprintami
wciąż idzie i idzie
i po gongu też
kreator niedzielny
łachmyta pod wiatr
fachura na stos
wybitny powszedni
za mało na schwał
jak zwykle nie to
i nigdy w sam gust
i zn
To nie Termopile i nie trzystu mężów
na wieczność jak skała,
w kamieniu na wieki,
lecz zwykły ja z piasku
i z kurzu, i z puchu,
jeden nad jednymi
jak księżyc nad światem.
Odchodzi mój cień powoli po skale,
idzie przez ulicę, po murze i dalej.
I niknie na słońcu, płowieje i
"1st
Verse
Looking Out
Across The Night-Time"
Michael Jackson 'Human nature'
Król idzie po Księżycu. Perspektywa
to sprawia, że tak go widzimy:
nogą ledwie dotyka planety, ręką
zaczesuje Warkocz Bereniki, zakłada
na palce pierścienie Saturna.
Wszystko się układa w przek
Język się zmienia. Mieni się.
Odcienie, sugestywne odniesienia,
prężenie, wiotczenie.
Torebka mieści przedmioty, rzeczy.
Mówi swoim językiem, dotyka
istoty
kobiecości.
Puderniczka, chusteczka, komórka.
Mitoza, zygota, podział.
Z drugiej strony:
przypięte do spodni kluczyk
...w momencie, kiedy wszystko nam się wydaje stracone, pojawia się znak zdolny nas ocalić; kołatano już we wszystkie drzwi wiodące donikąd, na jedyne zaś, którędy można by wejść i których daremnie szukalibyśmy sto lat, natrafiamy bezwiednie i otwierają się one.
Marcel Proust –
Już wiemy, czego nie robi się kotu.
Czego nie robi się psu, akwariowym rybkom,
jak nie należy postępować względem koni.
Największy brak wiedzy dotyczy
migrujących granic między dwojgiem ludzi.
Tutaj pozwalamy sobie na eksperymenty,
których ranga jest godna największych odkrywc
(Z cyklu Teleportacje)
przed wejściem krzyże stały ubrane
w płaszcze z futrzanym kołnierzem
i witały wybranych wchodzących
w nawach zdobionych
rzeźbą zmęczonych dłoni
zaczynano celebrację
hymnem ku chwale
kołysano niemowle do snu
o przyszłej nierzeczywistości
Na ulicach, po których jeździły orszaki weselne,
pogrzebowe kondukty.
Na ławkach w parku, na których siedzieli zakochani
ósmego dnia tygodnia.
Na łąkach pełnych mleczy, w dyskretnych trawach,
zszarzałych kościach.
Na stole, gdzie wigilijne potrawy czekają
na chirurgiczne narzędzi
O, mamo, chrząstki łączące płaty czaszki
wciąż się nie zrosły, a w głowie roją się
dziki – widzę długie szare szczeciny, mokre ryje
- węszą nienażarte przed moimi stopami,
szukają bulw, soczystych korzeni, może trufli,
rozpychają się, uderzają racicami w skronie,
wbij
Tobie przebaczę, sobie nie wybaczę -
miastu i światu i ciemności i światłu.
Chmurom na opak, nie opadnę lecz wzlecę.
Rzece, jej źródłu i korzeniom drzewa
i płatkom kwiatów, które się podniosą,
z nową jędrnością wrócą cieszyć oczy.
Przebaczę powierzchowność spojrz
Zważ się, odnajdź miarę, wzorzec, schemat.
Wszystkie grzechy, wady skazy.
Zobacz czego brak ci, czego nie masz,
czy więzienie to, czy może azyl?
Czy to ciało, w którym żyjesz,
czy to życie w twoim ciele?
Ile Ciebie się w nim kryje,
ile Boga w boskim dziele?
Powiedz, że znalaz
Bohater serialu "Dom", Ryszard Popiołek, nie dożył naszych świetlanych czasów. Niestety, gdyż jego powiedzenie "koniec świata", miałoby teraz nowy sens. Tak jak jego powiedzenie, że "mogą zmieniać się systemy, a brama być musi".
Zastąpił go Obywatel Anioł, kukiełka skonstruowana
Oto krew moja, oto ciało moje,
a to lista grzechów spisana zmarszczkami.
Nędzne grafitti na murach świątyni
z aspiracjami do stania się freskiem.
Nie z drzewa dobrego i złego,
ale z zatrutego ten owoc zerwany -
ugryzłem i teraz mi smutniej
nad smutnościami.
Oddaję więc siebie
Między leszczyną a jaśminem zdejmuje majtki.
Pokazuje mi nagą cipkę. Tam ją całuję.
Między jaśminem a leszczyną.
Ledwie brązowe twarzyczki w zielonych kapturkach
przyglądają się temu z ciekawością.
O krok dalej ucinam siekierą nogę żabie.
Na wpół skacze, oddala się w
▪Niech otworzą się bramy nieba
Otworzą się bramy nieba niech
Się bramy nieba niech otworzą
Bramy nieba niech otworzą się
Nieba niech otworzą się bramy▪
Niech otworzą się bramy nieba
A wy którzy tam wejść chcecie
Zdejmijcie buty i umyjcie stopy
N
U mnie bieda, bryndza. Nie dzieje się
alleluja, nie ma manny z nieba.
Do drzwi nikt nie puka, w okno
zagląda tylko wiatr i samolot
na ścieżce podejścia (znowu
jakieś kurwy lecą na wakacje).
Podaruję sobie naparstek,
może całą flaszkę,
kawalątek przestrzeni
jak ciepłą szarlo
Gdyby żuk gnojnik wiedział, że za kilka godzin
stanie się pokarmem dla pliszki szarej i jej piskląt,
czy przestałby toczyć swoje gówniane życie?
Jemu z pewnością nie przyszedł do głowy
inny styl egzystencji, więc
nie będzie się nad tym zastanawiał.
Ani przez chwilę nie po
Odpływa łódź od brzegów rzeki Styks,
pies Cerber groźnie szczerzy żółte kły.
W ustach mam obole dwa i więcej nic
nie trzeba mi, nie trzeba mi lecz Ty
zabierz mój cień i ślady moich rąk
z rzeczy i ksiąg, ze sobą zabierz miła.
Najdalej zabierz stąd,
od śmierci wybaw.
K
Stary Romeo ma swój balkonik.
Ma wiele kochanek dobrze znanych
lekarzom.
Nie chce mieć marzeń, ale ma -
jak na złość - lat dziewięćdziesiąt
dwa.
A chciałby obok Julii – lat sześćdziesiąt
trzy – położyć się, odpocząć. Wieczność
śnić.
lamentacja przetrąconej
nie. nie szukam słów, co kłamią każdym kolejnym wersem.
tak. budowałam dom. śnił się, gdy ranek zapachniał kawą.
tak. byłeś tu ostatnio. marzyłam cię. - czego chcesz śnie?
a może byś wpadł na jawie i zapytał: - jak się dziś masz?
jak si
Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów uleciały ze mnie wszelkie troski, toteż przestałem odnosić depresyjne wrażenia. Szedłem razem z muzyką, otoczony łąkami i bzyczącą zielenią traw. I byłbym tak szedł dalej, uparcie radosny, wpatrzony w nierówne płyty chodnika, gdyby nie zawini
Pod tekstami omawiającymi twórczość Szymborskiej, poetki rozpoznawalnej na świecie, cenionej za głębię i zaskakującą precyzję sformułowań, wydawanej w milionach egzemplarzy, znajdowałem koszmarne wybroczyny internetowej myśli w rodzaju: „ale płytka nędza! Ja takie bzdety piszę w
Ja, Kapulet zabijam ciebie, Monteki
za nienawiść, którą zrodziliśmy w sobie
i przyrzekam ci, że w jednym do śmierci
będziemy w zgodzie - nienawiść,
to najlepsze, co się nam zdarzyło.
Więc opowiem ci o swoich grzechach,
jak rosłem, dorastałem, o zmarszczkach,
siwych włosach,
Właściwie wszystko przemawiało za moim milczeniem. Ale że nie chciałem poniechać walki z wiatrakami, czyli z absurdami swojego życia, postanowiłem wrócić do publicznego mówienia. Wiem jednak, iż mówienie o czymś, co trwa bez przerwy i towarzyszy mi tak dotkliwie, że staje się częśc
Szanowny petencie, pan się nie nadaje.
Aby zaliczyć się w poczet członków trzeba
być jedną nogą w piekle, drugą w niebie,
trzeba mieć cechy charakteru, które pozwolą też
dać rozsądne przypuszczenie awansu
do którejkolwiek z wymarzonych krain.
Bez względu na motywy pańskiego d
Jakże śmieszne za oknem są gołe drzewa.
Może mają wrony, ale żadnego wdzięku.
Wyciągają te swoje badyle do nieba
w rozpaczliwej modlitwie, albo
jakby chciały wydrapać oczy
podpatrującemu.
Zupełnie pozbawione okoliczności i kontekstu
chyboczą się na wietrze, albo tylko stoj
Kiedyś byłem ślepy i głuchy i niemy.
Nie miałam dotyku i smaku i węchu.
Miałem czas, więc myślałem,
że się poukładam - tak jak mi pasuje,
jak będzie najlepiej.
Ale przyszedł dzień, po którym
wszystko się zmieniło i już
nie mam czasu.
A jednak to miło, że może być
Gdybym przekroczył cienką, czerwoną linię,
oddzieliłbymy grubą kreską mnie, którym jestem,
ode mnie, którym mógłbym być.
Ale nie ma żadnej lini i żadnej kreski.
Jest tylko okrąg, a ja - niedoskonały,
lub doskonały przez to -
sam nie wiem, czy się poruszam po nim,
czy tkwi
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Znalazłam miłość
ciszę w opiekuńczych ramionach
księżycowe cienie
w srebrnym szalu gwiazd
Znalazłam cierpienie
pęknięty uczuć dzban
rozsypał nuty
miłosnej pieśni
złudzenia rozwiał wiatr
Moja szczęśliwa gwiazda
poplątała drogi
dziś
Genialny maestro od piętnowania sytuacyjnego absurdu, Mikołaj Gogol, bystry obserwator ludzkich przywar, zalecał robienie durnia z tego, kto robi durnia z nas. Zalecał też śmiech, bo tylko śmiech pozwala nam na zachowanie resztek rozsądku. Nie pusty i grubo ciosany, i nie wulgarny, ale m
Jesteśmy najpotworniejszym genem zgnilizny we Wszechświecie
ułomnością wypaczoną zarozumiałym bestialsko szpanem
banałem żałosnej prozy z poświatą mgieł z Neandertalczyka ognisk
gnidą z sierści absolutu szympansa co się ma za gwiazdę
pychy prostaczej intelektu zarozumiałych tro
Często czułem się jak krasnoludek wierzący w dzieci. Nieraz widziałem to, do czego nie powinienem się przyznawać.
Zacznę od Mamy. Był to czas, gdy wolałem nudzić się zespołowo, wyjść na podwórko, zobaczyć inne dzieci, usłyszeć, jak żyją, co robią, kiedy starych nie ma na horyz
Całe swoje życie wchłania ten ocean.
Oddycha nim, nasiąka, filtruje.
A kiedy wszystko już się kończy,
gąbka odnajduje przyjemność
w obmywaniu z codzienności.
I to jest całkiem niezła perspektywa.
Jak dla gąbki.
Drogi Dżihadysto,
Nie zabijemy wszystkich Twoich braci, kobiet i dzieci. I ty nie zabijesz wszystkich nas.
Możemy ciągnąć tę grę odbierając sobie poczucie bezpieczeństwa i godności, możemy żywić się nadzieją zwycięstwa, chwały, możemy wzajemnie się oskarżać. Możemy zami
Było to tak dawno temu, że w Listopadzie był Listopad, a Dzień Próżniaka obchodziło się codziennie, mówiłem, gdy kto pytał, od kiedy go znam.
Lecz gdy kto indagował mnie, dlaczego akurat z nim zadaję się najdłużej, do głowy przychodził mi dżem; nie jakieś pożywne i tłuste wi
z cyklu "Rozwiewa wiatr"
Czekam na ciebie
weż w ramiona
mój wieczny sen
Z spopielałych warg
zabierz ostatni uśmiech
ukołysz mój cichy płacz
niech nie przeszkodzi mi
słoneczny dzień
Kaskadą miłości niesiona
nie spełniam swych marzeń
Chcę odejść
od zmęczonych lat
w
Muszę się poddać konserwacji, ponieważ ostatnio jeszcze bardziej niż kiedyś dostrzegam brak sensu w swojej pisaninie; męczę się własną niechęcią przekonywania kogokolwiek do czegokolwiek. Ręce mi opadają, krew burzy przekrwione oko i czuję się jak nieproszony gość zakłócający d
Ślepe dzieci nie gubią się w ciemnym lesie,
nie trafiają do chatki z piernika.
Nie dokonują złych wyborów,
nie oceniają na wyrost.
Ślepym dzieciom wystarcza dotyk, słuch.
Nie muszą wierzyć bogom, ufać politykom.
Nawet, jeśli wdepną w coś nieprzyjemnego
nie jest to jakąś
Czuję to! Czuję, więc piszę!
Piszę, kurwa, piszę do ciebie nekrolog!
Bóg jest miłościwy!
Fejsbóg jest miłościwy!
Więcej wykrzykników nie pamiętam.
Podłącz swoje życie do mojego picia.
Skontaktujmy się przez konta.
Pokaż mi zdjęcie rodziny, psa, kochanki, bryki.
L
Jechałem szukając jej pokoju. W kącie jednego z nich dostrzegłem siwą i pomarszczoną Martusię. Leżała w dziesięcioosobowej komnacie zgrzybiałych piękności.
Zajmowała miejsce tuż przy oknie wybałuszonym na ulicę. Dzięki temu była właścicielką połowy parapetu.
Trzymała n
Chciałoby się zagrać jedną z głównych ról,
ale coraz bardziej nie ma mnie wśród statystów.
Jestem tylko widzem przedstawienia.
Przykuty do fotela, bez możliwości ruchu,
powoli tracę słuch. Wkrótce absolutnie
pożegnam się z możliwością widzenia.
Niepotrzebny bycie, kurzu
Poślubiłem jedną kobietę, spłodziłem jedno dziecko.
Napiszę jedną książkę, nakręcę jeden film.
Umrę na jedną chorobę, bo miałem jedno życie.
A tak ładnie się zapowiadała
przyszłość małego blondaska.
I kto by pomyślał, że to wszystko przez
niemożliwość udowodn
Karty pasjansa na dębowym stole - odwrócone;
szklanka z fusami po wypitej kawie - odwrócona;
nocna opowieść, znaczenie snu - odwrócone;
dłonie od ciebie, a ciało ode mnie - odwrócone.
Siedem lat, na które czekasz kolejny rok;
ta, która przeszła w lustrze, obca;
na schodach krok z
Utraciliśmy równowagę. Przestrzeń jest mętna.
Śmierdzą mułem. Główny nurt nie oczyszcza.
Światło jest tylko na obrzeżu.
A każdy z nich wierzy,
że zmierza w górę strumienia.
Byle prędzej, byle dalej.
W ławicy bezpieczniej, w ławicy jest siła.
Jak ogromna kałamarnica -
z cyklu "Rozwiewa wiatr"
Kazimierzowi Burnatowi
Dokąd zmierzasz
w cieniu białych brzóz
dziwny wędrowcze
Poeto - może Przyjacielu
nie wiem jeszcze
Szron barwi Twoje włosy
a mój złoty warkocz
płonie blaskiem
zachodzących jesieni
Dokąd idziesz
Poeto - może Przyjacielu
Ciężko to pojąć urodzonym dzisiaj, ale w uprzedniej epoce nie było życia tak bardzo uzależnionego od prądu, kabli i telefonów, od seksu z chipami, religijnego kultu świętego Pugilaresa, natrętnej wszechobecności kamer, niekoszernych portali czy ujeżdżania po nich. Nie istniał krzykli
Czytajmy, bądźmy zorientowani w otaczającej rzeczywistości, bo tylko wtedy dyskusja będzie miała sens, tylko wówczas nie stanie się kolejną słowną przepychanką: zbiorem emocjonalnych obertasów! Czytajmy, pogłębiamy wiedzę, ale nie tą uproszczoną, czerpaną z demagogicznego mędrkowania, gołosłownych pochrząkiwań i zaściankowych uprzedzeń, tylko tą, która wywodzi się ze sprawdzonych źródeł, z wieloletnich badań i realnych doświadczeń, opisów
Niektórym śmiertelnikom wydaje się, iż starczy znaleźć się w ławach poselskich i bredzić ile wlezie, by zasłużyć na miano jasnowidza zbawcy narodu. Osobnicy tego pokroju żyją poza rutyną codzienności: odrębnie. W chmurach z krainy marzeń. W doktrynerskim raju i w otoczeniu kolorowych fantazji. Oderwani od przyziemnych spraw, bytują w światach bezkompromisowych ideałów, urojeń czy utopijnych
Możemy być dumni: technika coraz szerzej wkracza do naszego świata. Jeszcze 15 lat temu nie istniała tak rozbudowana, szybka i sprawna wymiana informacji; razem z rozwojem wynalazczości, zmieniło się życie. Na naszych oczach poprzedni sen przerodził się w jawę. Elektroniczny papier, czcionka, fotografia, taśma magnetyczna, cyfrowy zapis na płycie, aparaty telefoniczne bez połączenia z drutem,
Ostatnio czuł się mało rozrywkowo: medialne nośniki olewały go, na froncie rzeczywistości wiodło mu się pod wiatr, wszędzie było nędznie i dychawicznie, toteż jako zakompleksiony facet, odczuwał globalny deficyt pochwał; urwały mu się tłuste lata prerogatyw, zażył więc pigułki na odwagę i poszedł walczyć o utraconą pozycję. Lecz odmówiono mu jakichkolwiek wyrazów współczucia. Stwierdził równocześnie,
Ciężko to pojąć urodzonym dzisiaj, ale w uprzedniej epoce nie było życia tak bardzo uzależnionego od prądu, kabli i telefonów, od seksu z chipami, religijnego kultu świętego Pugilaresa, natrętnej wszechobecności kamer, niekoszernych portali czy ujeżdżania po nich. Nie istniał krzykliwy świat reklam, kupowania za darmo i tylu oszustw w pakiecie. Istniały za to sklepy handlujące
Drogi Dżihadysto, Nie zabijemy wszystkich Twoich braci, kobiet i dzieci. I ty nie zabijesz wszystkich nas. Możemy ciągnąć tę grę odbierając sobie poczucie bezpieczeństwa i godności, możemy żywić się nadzieją zwycięstwa, chwały, możemy wzajemnie się oskarżać. Możemy zamieniać człowieczeństwo w zezwierzęcenie, miłość w nienawiść i życie w śmierć. Wszystko to możemy, ponieważ jesteśmy ludźmi, ponieważ
Różnica między książką a e-bookiem jest taka, jak między życiem, a życiem wirtualnym. Biorąc do ręki książkę papierową, bierzemy do ręki życie. Front okładki jest aktem urodzenia, jej tył, to epitafium; strona tytułowa to moment narodzin, ostatnie linijki książki są jej ostatnim tchnieniem. Wszystko to, co pomiędzy, to jej życie. Czytając książkę papierową, trzymając ją
Pisuję na rozmaitych forach literackich i często zdarza mi się publikować ten sam tekst. A robię to nie dlatego, by zachwycać się swoim nazwiskiem i fabrykowaniem gniotów, lecz dlatego, by czytać rozmaitego kalibru komentarze i komenciki: ciekawi mnie odbiór mojego gryzdania. Niekiedy zauważam brak komentarzy i to też jest swoista reakcja. Zniechęcająca, ale taki jest
Nie mam nic przeciwko filmowym adaptacjom lektur, o ile są zgodne z pierwowzorem. Zwłaszcza teraz, gdy poznawanie obowiązkowych utworów literackich należy do rzadkości. Kiedy nawet nauczyciele polecają obejrzenie tychże w okrojonej postaci obrazkowej. Tak jest w przypadku „Ziemi obiecanej” według Andrzeja Wajdy: w odróżnieniu od ekranowej i nieuprawnionej wizji reżysera, główny temat powieści Stanisława Reymonta
Przechodzimy przez bramkę do wykrywania niezamożnych portfeli i po załatwieniu sprawy z wypełnieniem ankiety na temat stanu majątkowego i celu wizyty, wchodzimy do wnętrza supermarketu. Witani przez diabolicznie uśmiechnięty personel w buraczkowych przyodziewkach i z plakietkami informującymi, kto za nic nie odpowiada, idziemy do punktu sprzedaży mydła end powidła. Zaraz za jego wejściowymi drzwiami dostajemy
poniedziałek, 8 Kwiecień 2019, 1:08 | © 
Najnowsze komentarze