Lepsza Strona Ciszy

W twoim ogrodzie złote kaczeńce
dawno straciły swój blask
zwiędłe liście zwróciły ku słońcu
w ostatnim geście pożegnania
wiosennej ciszy

Rozsypały się drobne płatki
na soczyste trawy
skonały żółte refleksy
niespełnionych marzeń

Tak właśnie umiera nadzieja

Przyjdziesz z nowym bukietem złudzeń
pod próg mego istnienia
czy wypijesz mój żal
zlepisz rozproszony czas

I zaprosisz złote kaczeńce
by z kolejną wiosną
rozkwitła stałość
naszych wspólnych lat

Czy tylko bukiet złudzeń
mam wkładać nieustannie
w rozbity dzban
jałowych dni

Poranna kawa z jedną łzą

smakuje gorzko
piołunową nutą
szybują radości

I znów okruchy szczęścia
sypniesz hojną dłonią
na mój stół

Zadzwoni malowana wiosna
słońce przetoczy swój blask
przez skrawek nieba

Ptaki rozpuszczą swoje tony
na zielone łąki
odejdą marzenia

Okruchy szczęścia
rozwieje wiatr

Nasza miłość
nieskalana czysta
ognisty żywioł
spieczona słońcem połonina
bieszczadzkich bezkresów

Rzucasz pochodnię
na moje serce

Rozkwitam pod dotykiem
twoich dłoni
i kurczę się w embrionalny kształt
lichego szczęścia

Biały opłatek
w twej dłoni drży
a w moich oczach
rosa czy łzy

Przygarnę miłość
do moich ust
w ramionach słońce
i szczęście tuż

A czy spełnione
odpowiedz mi
nie wiesz — czy rosa
czy tylko łzy

Nasza wigilia
i słodki czas
kolędy nuta
zostanie w nas

Na krańcu świata
nasz wspólny dom
w marzeniach lata
zostaje on

Kiedy opłatek
w twej dłoni drży
a w moich oczach
rosa czy łzy

Wymyśl ze mną
wędrówkę słońca i księżyca
by ciepło i światło nadziei
ogrzało myśli

Idż do dziewięciu wzgórz
gdzie druidyczne rytuały
stanowią esencję
niesamowitej całości

a wielkie skaliste twarze
majaczą czerwonym
odcieniem

Pragnę tylko ukojenia
czarnej gałązki
pośród kamieni

Chcę zmierzyć się
z ciemnością

Skazana na miłość
samotnie rozdzieram mrok
i tworzę nowy świat
by już nie wracać
utartym szlakiem

w twoje ramiona