Archiwa

Wybrane

  • Chce się żyć!

    Ostatnimi czasy czuł się paskudnie, jak obrabowany, zdradzony, istny cioł i nieokrzesaniec, którego teleportowano z buszu prosto na światła rozpędzonej ulicy. Stał na niej sam, głupi i opuszczony, zagubiony pośród mętliku skrzyżowań, zaułków i wieżowców gwarnej metropolii, ogłuszo

  • Gody

    Ja, Kapulet zabijam ciebie, Monteki za nienawiść, którą zrodziliśmy w sobie i przyrzekam ci, że w jednym do śmierci będziemy w zgodzie - nienawiść, to najlepsze, co się nam zdarzyło. Więc opowiem ci o swoich grzechach, jak rosłem, dorastałem, o zmarszczkach, siwych włosach,

  • Nasza miłość z cyklu ,, Rozwiewa wiatr ''

    Nasza miłość nieskalana czysta ognisty żywioł spieczona słońcem połonina bieszczadzkich bezkresów Rzucasz pochodnię na moje serce Rozkwitam pod dotykiem twoich dłoni i kurczę się w embrionalny kształt lichego szczęścia

  • Rozczarowanie

    Wszystko było zaplanowane: nawet kwiaty w ogrodzie rosły według planu i zaplanowany kot wygrzewał się w słońcu, które według tego, co ustalone, ogrzewały zaplanowane godziny popołudniowej sjesty. W sukni wymarzonej stała się żoną męża, który według planów miał osiągnąć

  • Funkcje proste

    Całe swoje życie wchłania ten ocean. Oddycha nim, nasiąka, filtruje. A kiedy wszystko już się kończy, gąbka odnajduje przyjemność w obmywaniu z codzienności. I to jest całkiem niezła perspektywa. Jak dla gąbki.

  • Wtedy Baszka krzyczy

    Demony głodne jak nigdy - wstępują w ciało. Na nic wołanie o ciszę. Rzucają w twarz to, co minione i dzisiejsze. Przyszłość też się staje. Zyskują, bo noc opętaniem wietrzna - a złe zawsze czyta Biblię na opak. Trzecia w nocy drwi z Trójcy Świętej, a swąd lęku potwierd

  • Więcej

    Najlepiej, kiedy jest ciepło. Ale nie jest ciepło i będzie coraz zimniej. Tylko tyle z prognozy pogody ma sens. O ile prognoza pogody może mieć sens. Dłonie pokrywają się lodową skorupą przyzwyczajeń. Do kształtu i rytmu. Chowam je w tobie, jak w rękawiczkach. Taka trumna za

  • Bez wiary - bez nadziei

    z cyklu "Rozwiewa wiatr" Jedziesz ślepym torem przed siebie dotykając tylko mojej miłości małym kęsem kosztując odmienność uczucia Tarzasz się w chłodzie domowych zdarzeń bo Twoje sady obsiadły gawrony Białe podbródki wystawiły ku słońcu obserwując każdy twój ge

  • Nie czarne, nie białe

    Ktoś mógłby mną sterować, dbać o mnie, karmić i poić, wysyłać do kina, pracy, lub do zoo. Mógłby doglądać wszystkich spraw, pisać za mnie pisma urzędowe, naklejać znaczki skarbowe, opłacać gangsterów, usuwających z mojej drogi natrętów i szuje. Ktoś mógłby za mnie ko

  • Chwasty

    Nie ma zła ani dobra. Po prostu bywa różnie. Tak przynajmniej mówią w filmach. W różnych filmach. W dobrych i w złych. W tym paradoksie. Różność poróżnia, różność zwycięża. To, co różne na próżno szukać pomiędzy różnymi. Nawet, jeśli opowiedziane w różnych j

  • Prawie

    Nie każdy może być: kierowcą Formuły 1, pilotem myśliwca, myśliwym, myślicielem, mścicielem niewinnych i zagubionych, kapłanem, opiekunem zbłąkanych i porzuconych, członkiem zaszczytnej Akademii, klubu elitarnego, lub innego grona, sekty, kościoła, słusznej politycznej frakcji

  • Muza

    Miał obcą duszę na drętwiejącym ramieniu. To ciepłymi, to zimnymi strużkami potu żłobił go lęk. Gdy zdarzało mu się uczestniczyć w życiu całkiem nowym, jeszcze nieznanym, a już podniecającym, obracał się na wznak. Przez kraty lśniły gwiazdy i czuł się wtedy jak jedna z nich

  • Jest ładnie

    Leżę całkiem nieżywy. Pierwsza trawa oplata mi myśli, krokus, a może przylaszczka puka delikatnie, mrówka, a może muchówka coś szeptem do mnie mówi, jest ładnie. Jest cieplej i oddycha się inaczej. Wkrótce drzewa zaczną ubierać się w nieśmiałe liście, a dziewczyny wr

  • Norma

    Wciąż widzę zwiewną sukienkę. I ona i ona - obie dość niesforne na wietrze, na wietrze. Norma, nie norma - ikona i ona, i ona przemaka dreszczem. A obok przechodzi ten facet w kapeluszu. Moknie mu kołnierz, papieros i krawat. Samolot nad Atlantyk wzbija się ciężkawo, powiew

  • Problem

    Mój problem nie jest natury alkoholowej. Moim problemem jest brak akceptacji dla bycia pozbawionym znaczenia, bycia niezauważalnym. Moim problemem jest świat i ludzie. Świat i ludzie są pozbawione znaczenia. Nie zauważam tu cnót, jedynie żal i cierpienie odmieniane przez wszystkie

  • nieumiejętność przyjmowania śmierci

    nieumiejętność przyjmowania śmierci nie mieszczę się między białą różą i ciasną bluzką którą mam ochotę podrapać za nagłe sczernienie - drażni koronka pod szyją i ciężkość przeciwsłonecznych chociaż światła nie ma a zasłona nie zobaczę pozorna wczoraj przyjaci

  • Zmiany, niezmiany

    Język się zmienia. Mieni się. Odcienie, sugestywne odniesienia, prężenie, wiotczenie. Torebka mieści przedmioty, rzeczy. Mówi swoim językiem, dotyka istoty kobiecości. Puderniczka, chusteczka, komórka. Mitoza, zygota, podział. Z drugiej strony: przypięte do spodni kluczyk

  • Planety

    Dopóki tu nie przybyłem, myślałem, że formy życia na twojej planecie muszą być inne. Że dotyk smakuje inaczej, że wzrok nie przytłacza, że zapach nie rani jak oset, że oddech nie wstrzymuje i nie zabiera tchnienia; że idąc po trawie wybujałej jak sen, jak sen, który

  • Opowiem ci bajkę

    z cyklu "Kreolskie pieśni" Opowiem ci piękną bajkę o syrenach i wodnych kwiatach cichej fali pieszczącej twoje dłonie i zmęczone stopy Zaśpiewam pieśni o wędrowcach samotnych sercach ukrytych w zielonych głębinach i koralowych polach Ukołyszę marzenia spokojnym nurtem p

  • OBSTALUNEK

    Przez długi czas nie mogłem rozgryźć sprawy; krążyłem wokół niej i nic mi nie przychodziło do głowy. Byłem zawiedziony, bo kiedyś zajmował stanowisko zbliżone do mojego. Nie takie samo, lecz porównywalne: wówczas wyrzucał z siebie heterogeniczne sądy, burzycielskie mniemania,

  • E - MAIL

    Cześć słodziutka! Kiedy się zmyłaś, nie było mi do śmiechu, choć wyznam, że w ogólnym bilansie okazało się, że bez ciebie jest o wiele spokojniej, a w domu zapanowała powszechna zgoda i wzajemne nie włażenie sobie na odciski. Mama, jak to Mama, z początku popłakiwała po

  • Z ŻYCIA WYŻSZYCH SFER

      Za górami, ale i za lasami, żył sobie smok wielce potężny. Tak wielce, że za wyjątkiem królewicza Zagryzka wszyscy się go lękali. Królewicz był zupełnie zadowolony z tego, że smok pożywia się jagódkami, a nie jego poddanymi i nie pragnie niczego więcej, aniżeli być smok

  • Z zapomnianej ziemi

    Z zapomnianej ziemi zapomniane listy przychodzą i odchodzą - z pamięci w niepamięć. Ludzie, którzy tu żyli w zapomnianych domach w zapamiętaniu pielęgnując ogród i rodziny, bliskich mając na wyciągnięcie skamieniałej ręki, obcych jak księżyc, dalekich lecz wiernych, byli

  • Kruchość nocy

    Nie odchodź ode mnie, dziecko, zbyt daleko. Potrzebuję cię. Pod twoją powieką świat jest piękniejszy, a ludzie są niewinni. Ty się jeszcze potrafisz cieszyć drobiazgiem, ty się nie smucisz zbyt długo. Nie odchodź, dziecko, ode mnie zbyt szybko. Nie jest nam tu źle pod twoją

  • Trupia główka

    Świeca, która krąży dookoła ćmy oświetla zawsze tylko fragment. Z rzucanych cieni i nikłych konturów wysnuwam dość niepewne wnioski: oto czułek, a to zarys skrzydła, to trochę jaśniejsze zaś, jakby chciało się przyznać do bycia w niebycie.

  • Niedoczas

    Nie jedzą robaki lub nie pali ogień i wciąż są ślady na śniegu i mgiełka na oknie. Ponieważ pytasz czy żyję, to piszę, że żyję - wcale nie najgorzej, choć może jak pragnę i ty pragniesz więcej? Bywało czasami, że się zamyśliłem. Pomyliłem lewą stronę z czasem przes

  • Wiersz przyokienny

    ja drogie panie i drodzy panowie kiedy za oknem zima się szczerzy biegnę myślami tylko niestety do ulicy tej mojej lipowej po tej ulicy spacerkiem powoli idę nie spiesząc się wcale a czas sobie kapie czas kapie powoli i życie mnie nigdzie nie goni kiedy tak idę za mną

  • Pod lodem

    Świat się skurczył do kamienia. Bez glonów, bez mchów, bakterii, czy wirusów spełnienia. Zalega we mnie jak kłoda, jak lodowata woda, ścina się w lód, w zimne igrzysko zatracenia. Lecę, raczej spadam, opadam, tonę. Jeszcze pęcherzyki, jeszcze chmury nad wodą, za mętną t

  • dywagacje na temat

    dywagacje na temat patrz to jesień złota dama się zakradła wypierając z naszych wspomnień ciepłe chwile kolorami suchych liści chce zachwycać i szybować w środku brzucha jak motyle cóż powiedzieć można kiedy wiek dojrzały doświadczeniem przepełniony jest niestety a beztroskoś

  • Demony

    Wyrosłem z torfu, tuż na skraju lasu. Strach przed jesienią, kiedy palą trawy, wymaga czasu, żeby go okiełznać, żeby stać się drzewem - dużej dozy szczęścia. Więc palą trawy i dym snuje drogi w odległej ziemi. Mgła przedwieczorna wygładza cień ostry, powietrze kołysze bu

  • Ziarno

    Pomimo najnowszych technologii odwzorowania obrazu, dzięki którym widać jak na dłoni każdy fragment układanki, gdzie ilość pikseli równa jest stanowi konta najbogatszych, w obróbce materiału filmowego, i to już na samym końcu, dodajemy ziarno, zadrapania, wszystkie właściwe naturz

  • Pogorzeliska i ogrody

    Szczerzą zęby, toczą pianę z pyska. Jedna za drugą czernią się godziny. Już nad nimi unoszą się dymy, już za nimi mrą pogorzeliska. Pożerają swoje dzieci, wnuki, po sekundach znikają minuty. Nie uratuje się żaden dzień, miesiąc, nie wybaczy tygodniowi rok, dekadzie wiecz

  • Kraczydła

    Przeptaszenie stało się ciałem; na dzień dzisiejszy jest nas dziesięć, no, może dwadzieścia miliardów z hakiem i całym pogłowiem obijamy się na drzewach.  Natomiast na dzień wczorajszy było nas, średnio licząc, ze dwa razy mniej. Poprzednio nie mogliśmy swobodnie drzeć mordy, b

  • Dziecko

    Nie pamiętać. Nie mieć za złe, nie tęsknić. Być jak biała kartka. Wciąż na nowo odkrywać, dziwić się. To co złe będzie tylko przez chwilę, to co dobre - bez rozczarowania. Nie popełniać i nie oceniać, nie złorzeczyć i nie piać z zachwytu. Nic, co by trwało dłuzej, niż

  • Matko nasza

    Matko, która odarta z należnej ci pieśni, bądź nam ostatnią, jak i pierwszą jesteś. Ty, która nie znasz krwawych łąk boleści, bądź nam ostatnią, jak i pierwszą jesteś. Której synów odebrano dla ich wątłej chwały, której świętość zabrano dla wielbionej księgi, kt

  • Alternatywa

    Gdyby ułożyć wszystkie książki świata, te duże, opasłe i ciężkie, chudzinki-broszurki, prospekty, arkusze i wiersze luzem napisane na okolicznościowych kartkach, gdyby to wszystko jakąś solidną zaprawą, jakimś klajstrem zespolić - byłby mur nie do przebicia. Można by si

  • Już tylko noc

    Jak głodny ptak wydziobuję z twoich ust resztki dnia Popołudniowy mrok gasi ciągłość minionych zdarzeń Umiera dusza rozpada się czas Dla mnie już tylko noc

  • Rekomendacja

    Nazywają GO różnie jedni szczerze inni z przekąsem czasem równy chłop niekiedy świnia jak w życiu ale najczęściej mówią do niego Al Al od tego gangstera za podatki jednak gdzie mu startować do tego zaszczytu zwykły z niego rzezimieszek stateczny rabuś co on tam

  • Grawitacja

    Kiedy mówię ból, prawdopodobnie myślisz - ból. Kiedy mówię szczęście, prawdopodobnie myślisz - szczęście. Kiedy mówię ja, pradopodobnie myślisz - ja. Kiedy nic nie mówię, zastanawiasz się - dlaczego. Kiedy pytasz dlaczego, milczę. Kiedy mówisz ja, myślę ty. Kiedy mów

  • W klatce

    To, co konieczne i to, co potrzebne; to, co wypada, a co już skandalem pachnie na odległość drzwi sąsiada; to, co się przykleja i to, co gładko spływa jak sznur kajaków na Krutyni; co przysiada i skubie, podgryza i to, co odlatuje z klekotem, klangorem, jak turyści angielscy w Krako

  • Lustra

    Brzydcy ludzie zdejmują ze ścian lustra. W ich miejsce wieszają wizerunki świętych celebrytów. Przez jakiś czas jest dobrze. Sycą spragnione piękna oczy tym obrazem. Kiedy z czasem, z powodu na przykład wilgoci, obrazy tracą na swoim uroku, kiedy powiedzmy, że wychodzą na jaw n

  • "Lot nad kukułczym gniazdem"

    Najpierw zobaczyłem film i wywarł na mnie ogromne wrażenie. Potem byłem w teatrze, na spektaklu z udziałem Wojciecha Pszoniaka w roli McMurphy'ego. A na ostatku przeczytałem książkę Kena Keseya. O ile film bardzo mi się podobał, to przedstawienie teatralne, mimo koncertowej gry aktorów i

  • Ikebana

    Wszystkie wiersze Rosy McArthur są o miłości. Ona ma na imię Rosa, on Arthur, a w ogrodzie kwitną tylko róże. Najpiękniejsze nieba opisuje w Kwietniu, najmroźniejsze zimy w strofie wystruganej jak wariatka z gliny: Na imię mi niebyt, odkąd Ciebie nie ma. Poszedłeś na wojnę, a t

  • Kłębowiska

    Gdzieś się zapodziały korzenie, oderwały ziemię i ślady na niej. Dotychczasowość uległa niepewnej przyszłości. W porywach wiatru skądś dokądś, od tam do tam skłębiliśmy się i jesteśmy skłębieni. Skuleni w kłębowisku, toczeni przez pustynie, wentylowani wzdłuż i wsze

  • Rzeźbiarz

    Czy ma być gładka, czy w dotyku szorstka, poryta dłutem, szlifowana długo? Siedzą dwie skały zapatrzone w siebie: kamień wciąż nie wie w co wnet się przemieni, on, zamyślony, dobiera starannie narzędzia, formę, pierwszy zarys kształtu. Wkrótce uderzy i wtedy się stanie nad

  • Kreolskie pieśni

    Kreolską pieśnią mnie witaj śpiewem fal o świcie krzykiem srebrzystej mewy na nieba błękicie Zielenią swoich oczu znowu ciebie otoczę a ty oddasz morzu złociste me warkocze Niech piękne syreny w muszle je ustroją by cię nie wabiły więcej pieśnią swoją Gdy zajęte będą

  • Góry, doliny

    Ucieknę i nic nie będzie. Przetnę powietrze bezgłośnie, ucieleśnię kamienny żleb. Przykryje mnie pierwszy śnieg. Ostatni plus jeden dzień zachmurzy się, upadnie. Wysokie góry nade mną, garstka kurzu we mnie. Na wiosnę zejdę lawiną, wyrosną trawy i kwiaty. Niebo będz

  • Prawdziwy grafoman

    Prawdziwy grafoman nie dusi w sobie emocji, tylko przelewa je bezpośrednio na monitor komputera. Nie znosi pisać na papierze nie dlatego, że jest ekologiem, lecz uważa to za stratę czasu. Prawdziwy grafoman wkleja swój wyjątkowy utwór na wszystkie możliwe portale. Prawdziwy grafoman s

  • Droga

    Oto jest droga prosta co do prostych rzeczy wiedzie. Do miast o prostych nazwach, z murami prostymi. Za nimi mieszkają bardzo prości ludzie. I choć prosta, to idzie jakoś wyboiście. I choć prosta, to wy boicie się z iście skomplikowanym podejściem do życia. Nie wszystkie cele

  • Album rodzinny

    Wszyscy moi żywi krewni robią wszystkie te rzeczy żywych. Tyle, że na zdjęciach. Robię zdjęcia. Sobie. Kadruję się w miarę precyzyjnie. Dołączam się do albumu.

  • Los nie los

    Ci których spisano i ci z brązu odlani, i ci w kamień zamknięci, i święci - nie umierają. I może jeszcze poeci, lecz to wyjątkowo rzadkie przypadki i dowód na życie po życiu. Ja natomiast swój los kupiłem w osiedlowym sklepiku. Razem z wiejską kiełbasą i bułką paryską

  • Zapowiedziano, że wszystko się zmieni

    [caption id="" align="alignleft" width="340" caption="CISZA - wystawa fotografii Beaty Mendrek-Mikulskiej"][/caption] Już to znasz i nie jest ci dziwnym, że ulice są puste, a powietrze gęste od mgły. Nie jest spokojniej, chociaż cisza ma w mieście coś z nirwany. Tym razem się nie śni

  • Odejdę od lustra z cyklu ,, Rozwiewa wiatr ''

    Odejdę od lustra stanę w ciszy Rozjaśnię mrok pachnącą różą przywołam twój cień Rozpędzoną miłość przygarnę Zatrzymam się dla ciebie i znajdę swój świat

  • Nad małym trupem

    Co się wydarzyło, a co się nie zdarzyło? Czyja była w tym wina, a czyjej nie było? Czy może tak Bóg chciał, albo siła wyższa od Boga, ojca, matki? Albo te wypadki, upadki, zmarznięte odpadki miały jakieś imię? Czy były przy nim/przy niej wszystkie zmysły? Domysły snuć

  • Lucidus ordo

    Las nie pamięta skąd się biorą liście,  las nie rozważa zmian kierunku wiatru.  Las odchodzi w trumny, krzyże, stoły, ramy.  O sobie samych mamy zakazane piosenki,  więc wiążemy usta. O sobie samych puste  mamy dźwięki. O sobie samych mamy święte racje,  więc świętuje

  • Obietnice realne na niby

    Niektórym śmiertelnikom wydaje się, iż starczy znaleźć się w ławach poselskich i bredzić ile wlezie, by zasłużyć na miano jasnowidza zbawcy narodu. Osobnicy tego pokroju żyją poza rutyną codzienności: odrębnie. W chmurach z krainy marzeń. W doktrynerskim raju i w otoczeniu kolor

  • Ostatni dzień roku

    Ostatni dzień roku jest jak zamykanie ostrygi. Najpierw była ciekawość, później domysły przepoczwarzyly się w wyobrażenia co też tam jest w środku. Przy pomocy krótkiego noża, jak przy otwieraniu ostrygi wdarlem się w ten rok, który mija. Okazało się, że ciało każdego d

  • Po drugiej stronie szyby

    Jakże śmieszne za oknem są gołe drzewa. Może mają wrony, ale żadnego wdzięku. Wyciągają te swoje badyle do nieba w rozpaczliwej modlitwie, albo jakby chciały wydrapać oczy podpatrującemu. Zupełnie pozbawione okoliczności i kontekstu chyboczą się na wietrze, albo tylko stoj

  • Galaktyczni

    My, młodzi chłopcy w zaciasnych regułach, wychodzący na spacer w bezdroża, ostępy, mieliśmy swoje gwiazdy i swoje legiony, kiedyśmy podbijali wszechświat niedostępny. Mieliśmy zmysł ostry i scyzoryk tępy, który ostrzyliśmy co dzień by nim w jakimś drzewie na wieczność, na ch

  • Horyzont

    To, co nas łączy, jak ciężkie kajdany - długość, szerokość, rzeki i powietrza niedorzeczna tożsamość. Tutaj dysonansem znaczone karty, kontrapunkt ciszy, tutaj białe jest szare, a czarne też szare. I gdyby znalazł się jeden uczony, który by mówił językami wszystkich,

  • Natężenie mroku

    Mógłbym znaleźć to miejsce w nokturnie, w którym krawędzie nie mają znaczenia. Gdyby tylko Whistler malował mi noc, nie biel, nie świst komet (no bo przecież świszczą). Nie potrafię, jak on, dobierać kolorów. To w gruncie rzeczy kwestia natężenia zmysłów, krzyk ciszy (no b

  • Niemy film

    A na przykład kawa? Sypana, czy z ekspresu, espresso, latte, z pianką, lub bez? Kawa podana w szkalnce, czy też filiżance? Można krócej: spodek, spodeczek, talerzyk, łyżeczka zdobiona, czy nie? Cukier, mleko, śmietanka? A obrus na tym stole, a dywan pod nim? Niemniej istotne

  • Nieznośna lekkość wolności

    Dziura po murze, umarłe żurawie, wyblakła czerwień, nowe i stare twarze. Zatem mamy co świętować. Pieśń tylko nie chce się śpiewać, a wiara przestała dojrzewać. W archiwach jedynie i w muzeach jest pewien spokój o przyszłość. Na ścianie ktoś sprayem wydrapał Quo vadi

  • Pustynia

    Nigdy nie było tutaj wody, na mojej pustyni. Nic z niej nie wyrośnie, z tej mojej pustyni. Nie zakiełkuje, nie wyda kwiatów, owoców. Na mojej pustyni od czasu do czasu skorpiony, salamandry, pająki. Na mojej pustyni. Twoje słońce bezlitośnie mnie pali. Moje łzy nie użyźniają j

  • Bez Ciebie byłbym

    Jak księżyc bez słońca, a morze bez wody, jak bez początku koniec, bez krwi żył akwedukt, jak radio bez głosu i bez portu statek, jak Koran bez sur, jak bez krzyża Jezus.

  • Komentarze

    Pisuję na rozmaitych forach literackich i często zdarza mi się publikować ten sam tekst. A robię to nie dlatego, by zachwycać się swoim nazwiskiem i fabrykowaniem gniotów, lecz dlatego, by czytać rozmaitego kalibru komentarze i komenciki: ciekawi mnie odbiór mojego gryzdania. Niekiedy zauw

  • Taki amen, taki lament

    Odchodzi. Światło dokonuje kolejnej przemiany. Błękitnieją nieba i wody wezbrane, napiera zmierzch. Dziś z bezchmurnego jutro pewnie lunie. Potem przyjdą chłody i biel, noc zapomni o mnie. A jednak się kręci i nic się nie stanie? Nie będzie odpowiedzi mniej lub bardziej właściw

  • Troglodyta

    Pierwszą czynnością niemowlaka jest macanie zewnętrznego świata. Zbieranie wiadomości o najbliższym otoczeniu. Orientacja w terenie wystającym poza becik: co wisi nad kołyską, czyja twarz pochyla się nad nią, do czego służy pielucha. Potem następuje proces uświadamiania sobie własne

  • Nawet nie rapsodia

    Zatem wychodząc z założenia - z ciała - powiadasz, można się oddalać dowolnie, lecieć, spadać bez konsekwencji? Dotknąć bruku, obłoków, albo kwintesencji? Pójść na plażę i czytać niezatarte znaki, wejść między słoje drzewa, między warstwy skały, cofnąć się do hier

  • Izolatka

    Między rzeczywistością szpitalną, czyli miejscem, w którym lekarze robią co mogą, a pacjenci przychodzą i odchodzą, a światem zewnętrznym, czyli miejscem, w którym ludzie robią co chcą, albo nic sobie nie robią i nie wiedzą już co jest ważne, jest wąska szczelina, w któ

  • IV Ogólnopolski Konkurs Poetycki "O Granitową Strzałę"

    Strzeliński Ośrodek Kultury zaprasza na: IV Ogólnopolski Konkurs Poetycki "O Granitową Strzałę" i Turniej 1 Wiersza KONKURS POETYCKI Konkurs poetycki przebiegać będzie w dwóch etapach. Do udziału w zapraszamy twórców, którzy ukończyli 18. I Etap Na konkurs

  • Było

    Nie wierzę słowom, bolą mnie litery. A jednak piszę kolejny nekrolog. Lepiej mieć to za sobą - i choć na wszelki wypadek, to jednak lepiej, bo kiedy się stanie dziwną koniecznością, to nikt za mnie tego nie napisze. Więc piszę: było sobie życie. I tyle - bo słowom nie wi

  • Bunt robotów

    Nie wiem gdzie jestem i gdzie jest to, co czuję. Niby tu, niby tam. Gdzie-nie-gdzie i tylko czasami wydaje się, że wiem. Ale nie wiem. To jest piękne. Jeśli coś jest, to jest, jeśli nie ma, to nie ma teraz. Ale czy będzie? Być może. Coś mnie tutaj kręci, coś mnie podnieca.

  • Symbioza

    Kim jest ten, który idzie po mej drugiej stronie? Ma równie szare oczy, takie same dłonie? Czy je składa do modlitwy, czy jak ja do ciszy? Ma jakieś imię inne, minione dzieciństwo? Co go spotkało, a co jeszcze przed nim? Widzieliśmy oboje inny, czy może ten sam w ciężkim bezruchu

  • Ciemnota

    Bywa, że nawet w najjaśniejszych pałacach króluje ciemnota. Prawdziwa mądrość nie wymaga iluminacji.

  • „Bękart”

    Ten tekst nie ma nic wspólnego z klasycznym rozumieniem słowa „recenzja. Jest to raczej – osobista refleksja. Moim zdaniem pisanie o książce nie powinno być jej streszczeniem, tylko prezentacją własnych powodów, dla których warto po nią sięgnąć. Zachętą do lektury *. Powieść

  • W agencji - przy autostradzie - w burdelu

    Jesteśmy najpotworniejszym genem zgnilizny we Wszechświecie ułomnością wypaczoną zarozumiałym bestialsko szpanem banałem żałosnej prozy z poświatą mgieł z Neandertalczyka ognisk gnidą z sierści absolutu szympansa co się ma za gwiazdę pychy prostaczej intelektu zarozumiałych tro

  • Cokolwiek, tylko nie to

    Tylko tego jej nie mów, że truskawki smakują ostatnim dniem lata; najlepiej nie mów nic, żeby ją zatrzymać przy sobie. Chwile są po to, żeby mijać - jak obcy sobie ludzie, zupełnie obcy. Cała reszta jest w gruncie rzeczy mało istotna - jak nigdy niewypowiedziany smutek.

  • Błahe

    Wszystko, co najważniejsze; odkryte nieba, przydymione słońca; miłość w muślinie, zaklęcie dotyku; pierwsze kochanie i słowo napierśnik; nocne szlochanie, księżyc, pies i cisza; samotność w korcu maku, jałowy jałowiec; oto człowiek, a to jego anioł; tęskno mi Panie, testame

  • Osobność

    Niech gilotyny nie ścinają głów, barykady rozbiorą się do snu, niech sen na sen pójdzie do łóżka, a bezsen, jak bezsens, niech się dłuży innym, ale nie nam. Królom niech będą korony, słowa słów, uśpionym miękkie poduszki, jasne sufity. Milczenie niech będzie milczeni

  • Zapalenie duszy

    Ciszej i ciemniej. Wciąż i wciąż. Rzeczy obędą się beze mnie. Krzyczy w środku, tak, żeby nie bolało, a boli. Zaciskam powieki. Tak już zostaną jak legły, w bezsilnej chwili rzucone kamienie, tak między nimi wystrzelą osty i pokrzywy. W powietrzu jest jakiś brak powietrza i

  • Cztery łapy w Polsce

    Przeczytajcie i weźcie pod rozwagę. Mnie ruszyło nad wyraz. Po pierwsze: http://www.polskieradio.p...ego-zabijac-psy Po drugie: "Zgodnie z zarządzeniem z 23 listopada eutanazja zdrowych psów jest sankcjonowana. Nad czworonogami, które zakończyły pracę nie przewiduje się ża

  • W chmurach

    Jeśli miałbym skrzydła sfrunąłbym na ziemię. Na drzewo tuż za oknem, na parapet, na poduszkę i na twoje samotne niechcenia. Ale nie mam, więc runę ciężko i z całą potęgą hałasu. I to będzie dobre. Tutaj, w chmurach, ciężko jest trzymać głowę. Nie ma widoków, a

  • Słychać śpiew

    jak co roku o tej porze wokół słychać tęskny śpiew ludzie idą przed wieczorem by Maryi oddać cześć gdy różaniec dzierżą w dłoni i litanii słowem pięknie do figurki przystrojonej idą wielbić swą Panienkę o Matuchno weź w ofierze tę modlitwę w ludzkim tłumie ofia

  • Cześć niepamięci

    Mendno polska, szefie, kolego z pracy, przechodniu przez park po godzinach czuwania, obleśny polityku, dziwko dziennikarska, kaczko przyzwoitości na falach dumania i ty, mickiewiczowsko-smarzowszczowska beznadziejna chwało... Osobna kategorio ludzi, mających być nago, chodząca w purpu

  • Czas na zmiany

    Oto nowa, zupełnie nowa "Lepsza Strona Ciszy".

  • Otumaniony świt

    z cyklu "Bez litości" Otumaniony świt pędzi na oślep ku południowej tęsknocie bezsenna noc odchodzi precz za horyzont marzeń Skalny cień odarty z pożądania umiera bez tchu Zdławiony ciszą poranka jęczysz w konwulsjach dzikiego orgazmu w bełkocie pustych frazesów pajęc

  • Do czego potrzebne są białe płatki?

    Za moją nieodpowiedzialność, za ten grzech bycia chłopięciem, za spontaniczne, zachłanne, za wszystkie małe i udawane wielkie, za apetyt na wiśnie, za gruszki z niejednej wierzby rwane, za zapomniane i pamiętane - odpuść mi, Panie Kochanie. Bywałem ja od ciebie ofiarowany rze

  • Boże ciało

    z cyklu  "Bez litości" Umierają w ciszy młode brzózki na chwałę kościoła na pociechę posłusznych opętanych dusz zagubionych w dogmatach i pustych frazesach pięciu przykazań Złośliwą nutą graną naturze u lata bram gdzie wiosna zakłada podróżną suknię i z torbą

  • Rutyna

    Wszystkie te małe, codzienne śmierci są takie bezużyteczne, że aż niewłaściwe się staje ich odnotowywanie. A jednak z kronikarskiego obowiązku i niejako z zamiłowania do różnych podsumowań odnotowuję. Ponieważ odnotowuję na marginesie spraw naprawdę ważnych - trzeba wyrzu

  • Chociaż nie widzę

    Pewnego dnia tutaj mnie nie będzie. Gdzieś będę, ale nie tutaj. Pewnego dnia spojrzę wszystkowidzącymi oczami na nic niewidzących, jak kiedyś, teraz, ja. Teraz, w tej właśnie chwili umiera ktoś bliski. Ktoś daleko umiera, nie widziałem go od lat. Teraz podlewam bazylię kupioną

  • IRLANDIA JONES

    Dobrze jest wyłowić rzecz wartą publikacji. Wyciągnąć z powodzi tandetnych tekstów na literacką powierzchnię. Coraz więcej godnych przeczytania znika z naszego pola widzenia; wypierane są z niego przez utwory mało istotne. Nieduża książeczka* Tomasza Borkowskiego jest zbiorem dwudzies

  • Kociokwik

    Bunt Bez filozofii nie ma literatury. Filozoficzna, poszukująca i odnajdująca, bo twórcza myśl, statek przycumowany do życia, żaglowiec kołyszący się w przystani, stała więź z otaczającą przeszłością, wyraźna, między i ponad pokoleniowa symbioza ludzkich poszukiwań, azyl, schron

  • Przezroczystość

    Umieszczono mnie w przezroczystości szkła. Może jest tylko moją powłoką, a może już stałam się nim? Granice są jak protony - nie widać ich, ale wiemy że są. Ktoś wyrwał mnie ze świata i umieścił tutaj. O dziwo, jestem w stanie żyć. Spójrz na tę krzyżówkę, co w

  • Trzej królowie (tuż po zachodzie słońca)

    - Są nieba? - Wielkie nieba, nie! Jest tylko ich potrzeba. Jak łaknienie, głód, pragnienie, gdy brak, kiedy nie ma na co sobie zasłużyliśmy. Jemy piasek, pijemy słoną wodę. Żyjemy w fatamorganie. Już czas w drogę. Słońce zaszło, a gwiazda niech nas prowadzi z

  • Piekła

    Na dziewiątym piętrze wielkiej płyty, w skąpym pokoju z oknem na okna i kominy, poeta ma swój pałac i dziewięć kręgów piekieł. Przechadza się dostojnie na szczudłach metafor, rzuca epitetem w odrapaną ranę po dzieciństwie utraconym, po porzuconym pięknie. Pije kawę i wódk

  • Taniec wschodu i zachodu

    widziałam krwawy płacz dziurawca strach mieszkający w uściskach gałęzi i oczach drżącej sarny słyszałam głos Boga lasu w mowie potoku omywającego kamienie w rozmowie z brzozą śpiewie ptaków wiatrem zaplatał warkocze trawom wkładał sekrety w kieszeń dę

  • Artysta - zblazowaniec

    W rozgrywce prowadzonej obecnie, artysta awansował do roli jej nieistotnego pionka i jest elementem dwuznacznej gry o swoje ponure przetrwanie. Jeżeli jego fabularne brykiety nadają się do publikacji, można na nim zarobić. Jeżeli nie, opowiada mu się banialuki o wolnym rynku kultury. Ich

  • Initium

    Niewielka część pragnie mieć całość. Przede wszystkim coś do powiedzenia w kwestiach najważniejszych. Filozoficznie i eschatologicznie. Właśnie ta niewielka część uderza teraz w bęben. Jak dobosz zagrzewający do marszu. Naprzód. Równo i miarowo. Do wyznaczonego celu. Nie

  • Święto zarzynania owiec

    Zdawało mi się, że śnię sen żałobny. Do drzwi zapukał cień. Na dzień dobry wdarł się, rozłożył, na lampie zwiesił chałat. Bez słowa wyjaśnienia, bez cienia wątpliwości, uczepił się myśli, omotał czasy przyszłe, tak się rozgościł, jakby wpadł z wizytą przyjaci

New York, New York

goddam

Podchodziła do mnie trzy razy w tych dniach. Ach, gdybym się mógł spodziewać!…. A mógłbym. Gdybym choć odrobinę zaufał temu, który rozdaje drinki z palemką. Czy i mnie obdaruje, dotknie swoją dobrocią? Da pogłaskać kota o imieniu… (nie znam się na imionach kotów) A może wszystko jest iluzją i dwie wieże musiały runąć dla duchowego

czytaj całość New York, New York

czwartek, 31 Styczeń 2019, 20:45 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Dotknięcie ciszy

goddam

A kiedy okryjesz mnie swymi piórami, nie ulęknę się strachu nocnego. Najważniejsze, że będzie cicho, że wszystko wydarzy się w ciszy. Cisza nie porusza powietrzem. Jest sokiem nocy i jak sok jest gęsta. Ona otula wszystko, jak Ty, piórami, otula kocem utkanym z bezczucia. W takiej ciszy nie słychać kiedy ktoś umiera. Tak zwyczajnie, niezauważenie.

czytaj całość Dotknięcie ciszy

piątek, 25 Styczeń 2019, 15:20 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Piątek, dziewiąta

goddam

Ty jesteś moim synem, Ja Cię dziś zrodzilem. Ja jestem twoją drogą, Ty jesteś moim synem. Noc rozerwałem światłem, Dzień zasklepiłem niebem. Odszedłem z ptaków śpiewem, Nie byłem pewien. Z dwóch drągów powóz twój Na Czaszkę wiózł Cię byś potem Uniósł tam wzrok swój, a ból Kapał pokotem. Ty jesteś moim synem, Ja jestem twoją

czytaj całość Piątek, dziewiąta

wtorek, 22 Styczeń 2019, 1:34 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Niosący kamień

goddam

▪Niech otworzą się bramy nieba Otworzą się bramy nieba niech Się bramy nieba niech otworzą Bramy nieba niech otworzą się Nieba niech otworzą się bramy▪ Niech otworzą się bramy nieba A wy którzy tam wejść chcecie Zdejmijcie buty i umyjcie stopy Niech w sercach waszych roztopy Mróz odejdzie w niepamięć i szarość Tam gdzie

czytaj całość Niosący kamień

piątek, 18 Styczeń 2019, 17:09 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Anioły kopią się pod stołem

goddam

Biała koronka, lśniąca i czysta, niedodziergany do końca księżyc. I to niedodzierganie rzucone na malowanie akwarelowe, błękity i róże. Obrus na stole świata, który stanął na głowie. Cała reszta pochyla się i kapie jazgotem z tlustych łapsk, dziegciem chciwym na te róże, błękity. Nienawiść unosi się przy tym smogiem. Podczas gdy ciemność przynosi ciszę i

czytaj całość Anioły kopią się pod stołem

piątek, 18 Styczeń 2019, 17:04 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Wody Jordanu

goddam

Niech wody Jordanu przyniosą ukojenie. To twoja ręka, Janie, trzyma moją głowę pod powierzchnią. Widzę światy, pokolenia. Widzę miasta w płomieniach, cienie ludzi. Widzę te wszystkie straszne rzeczy, czuję ból. Ale w tym wszystkim, lub też mimo tego są tu, w wodzie Jordanu, piękne i najpiękniejsze obrazy. Miłość, która temu towarzyszy, uczucie ciepła, bezpieczeństwa. Wystarczy

czytaj całość Wody Jordanu

niedziela, 13 Styczeń 2019, 12:32 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Dylemat

goddam

Zaczytawszy się, zapatrzywszy w litery, a myśli, gęsi szare, odleciwszy w błękity, w oddale, zadość, żeby się w porę, zamałość żeby zdążyć przed ciszą nocną, przed snem, wieczorem. Przy tym woda na makaron, samo fusili wyparowawszy, smażywszy się żywo, śmierdzi i dymi. A ty siedzisz na twardym i gapiąc się roztrząsasz w stoickim zachwycie: przedśmierć

czytaj całość Dylemat

niedziela, 13 Styczeń 2019, 12:30 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Oddział leczenia dziennego

goddam

Jest u nas na oddziale taki mały gość. Ma twarz jak poczucie humoru genetyki. Przypomina te małe, ozdobne dynie, które pojawiają się w okolicy Halloween. Kiedy patrzę na niego, za każdym razem zastanawiam się jak on się goli. Może się nie goli? Odwracam wzrok bo głupio tak się gapić. Na te rurki, igiełki, kropelki na

czytaj całość Oddział leczenia dziennego

poniedziałek, 31 Grudzień 2018, 10:33 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Ostatni dzień roku

goddam

Ostatni dzień roku jest jak zamykanie ostrygi. Najpierw była ciekawość, później domysły przepoczwarzyly się w wyobrażenia co też tam jest w środku. Przy pomocy krótkiego noża, jak przy otwieraniu ostrygi wdarlem się w ten rok, który mija. Okazało się, że ciało każdego dnia było moje, i krew była moja gotowa do spożycia. Nie było perły,

czytaj całość Ostatni dzień roku

poniedziałek, 31 Grudzień 2018, 10:01 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę

Przez ciszę

goddam

Tobie przebaczę, sobie nie wybaczę – miastu i światu i ciemności i światłu. Chmurom na opak, nie opadnę lecz wzlecę. Rzece, jej źródłu i korzeniom drzewa i płatkom kwiatów, które się podniosą, z nową jędrnością wrócą cieszyć oczy. Przebaczę powierzchowność spojrzeń i dotyków, nieprzemyślaność rzeczy, słów i zaniechania, zwyczajność dla mnie zupełnie nadzwyczajną, obojętność rozpoznania,

czytaj całość Przez ciszę

piątek, 21 Grudzień 2018, 10:46 | © | Wiersze | Komentuj| ▲ na górę
Older Entries »  
  « Newer Entries