Przechodzimy przez bramkę do wykrywania niezamożnych portfeli i po załatwieniu sprawy z wypełnieniem ankiety na temat stanu majątkowego i celu wizyty, wchodzimy do wnętrza supermarketu. Witani przez diabolicznie uśmiechnięty personel [...]
Dobrze jest wyłowić rzecz wartą publikacji. Wyciągnąć z powodzi tandetnych tekstów na literacką powierzchnię. Coraz więcej godnych przeczytania znika z naszego pola widzenia; wypierane są z niego przez utwory mało istotne. Nieduża książeczka* Tomasza Borkowskiego jest zbiorem dwudziestu czterech opowiadań-reportaży. Prozatorskim plonem zaprezentowanym czytelnikowi językiem iskrzącym się od humoru i przesiąkniętym plastycznymi obserwacjami. Relacjami z [...]
Do właściwego odczytania twórczości autora konieczne jest poznanie jego biografii, bo wszystko, co literat pisze w swoim utworze, jest elementem jego życia, fragmentem jego doświadczeń, pryzmatem i filtrem pozwalającym mu na specyficzne spoglądanie na świat. Biografia pozwala zrozu
Dopóki tu nie przybyłem, myślałem,
że formy życia na twojej planecie
muszą być
inne.
Że dotyk smakuje inaczej,
że wzrok nie przytłacza,
że zapach nie rani jak oset,
że oddech nie wstrzymuje
i nie zabiera
tchnienia;
że idąc po trawie wybujałej jak sen,
jak sen, który
Nie jedzą robaki lub nie pali ogień
i wciąż są ślady na śniegu i mgiełka na oknie.
Ponieważ pytasz czy żyję, to piszę,
że żyję - wcale nie najgorzej, choć może
jak pragnę i ty pragniesz więcej?
Bywało czasami, że się zamyśliłem.
Pomyliłem lewą stronę z czasem przes
Nie ma zjednoczenia, są tylko podziały.
Odległości zależne jedynie od skali -
czas mierzony w latach,
długość ciszy, dźwięku,
wielokrotna spacja.
Przecinka w lesie, w niej głębokie rowy,
guziki i sprzączki, lista tych, co byli,
modlitwy nieobecnych, żałoba żałoby,
a ws
Budzę się na skraju ciemności. Tuż obok
różowieje i walczy z granatem kolejna moja kochanka.
Śni mi się, że nigdy się nie budzę, a ona nie wychodzi
z mroku.
Rodzi mi kolejne minuty, co raz jaśniejsze,
coraz bardziej wystające z mgły. Wtedy
budzę się na skraju ciemności.
J
domowa cisza świeci spojrzeniem
na dworze gołąb odśnieża karmnik
gałęzie jaśminu pukają do drzwi
łopata z jęzorem i ciężkim oddechem
z zazdrością spogląda na miotłę
zakwitła w kącie z lenistwa
podchodzę bliżej okna - wciąż pada
po zaśnieżonym chodniku spaceru
Otwieram okna. Wpuszczam i wypuszczam.
Podobnie jest z drzwiami. Wchodzą i wychodzą.
Wszystkie niepotrzebne i wszystkie potrzebne.
Przyziemne i podniebne. Godne i haniebne.
Otwieram oczy i zamykam oczy.
Zacznijmy od początku: otwieram okna.
To może się udać. Cała nadzieja w tym,
ż
Chciałem potwornie szlachetnie i na poważnie kochać
traktowć jak najdroższe klejnoty swoje wrażliwe dzieci
cywilizować światłem tytana etycznie miernych mutantów
ale czy na szczyt roszczeń nie chciałem się wspiąć zbyt wysoko
kulminacja marzeń nagle się zmieniła w iluminację zw
Na planecie zamieszkałej wyłącznie przez ludzi
kochających wiosenne liście,
wystarczy odpowiednio długo emitować syf
jesiennych liści,
aby ich wyleczyć, tych ludzi.
Zmienić im klimat, a polaryzacja zainteresowań
tak im uprzykrzy ich zamiłowania, że sami,
z własnej woli zaczną
Przekraczasz próg katedry i stajesz się bogiem.
I jak to bywa w katedrze, poślubiasz się śmierci.
Tu czasem zdarzy się cud, który przyjdzie bez zapowiedzi.
Tu czasem stanie się cud.
Dotykasz kamienia, nadajesz mu cel.
Reanimujesz, przywracasz do życia.
Spośród wszystkich kamieni w
Za moją nieodpowiedzialność,
za ten grzech bycia chłopięciem,
za spontaniczne, zachłanne,
za wszystkie małe i udawane wielkie,
za apetyt na wiśnie, za gruszki
z niejednej wierzby rwane,
za zapomniane i pamiętane -
odpuść mi, Panie Kochanie.
Bywałem ja od ciebie ofiarowany rze
Mój problem nie jest natury alkoholowej.
Moim problemem jest brak akceptacji
dla bycia pozbawionym znaczenia,
bycia niezauważalnym.
Moim problemem jest świat i ludzie.
Świat i ludzie są pozbawione znaczenia.
Nie zauważam tu cnót, jedynie żal
i cierpienie odmieniane przez wszystkie
Z wytrwałością sadysty znęca się nade mną.
Już nie jest niespodziewany, więc
przychodzi oczekiwanie.
Z jego dokładnością można regulować oddechy zegarów,
godna mnicha skryby systematyczność i cierpliwość
zawstydzić zdolna kroplę wody, skruszyć skałę.
Co noc siada prz
W trakcie okazjonalnych odwiedzin, wśród drinkujących zwierzeń, podczas naskórkowych rozmów, przybywają ludzie z odległych stron. Opowiadają o zdarzeniach wysupłanych z przeszłości, jakieś zapodziane anegdotki, jakieś barwne szczegóły do słuchania w towarzystwie milusińskich, jakie
Rodzina, jej oblicza. Na co dzień i od święta. W trakcie okazjonalnych odwiedzin, przy zastawionym stole, podczas drinkujących zwierzeń, podczas naskórkowych rozmów. Ludzie przybywający z odległych stron, opowiadający o zdarzeniach wysupłanych z przeszłości, jakieś zapodziane anegdot
Na drugim brzegu nie jest lepiej,
ale zawsze warto się upewnić.
Zaoferowałeś transport. Łódź była przytulna.
Trochę kołysało, chwile na wodzie wiążą się
z niedogodnościami. Dałam się ponieść fali.
Wplotłeś mi we włosy dwa pstrągi,
ich łuski lśniły w słońcu.
Piszę do Pana, Panie Herbert,
a dolatuje mnie aromat ziołowej herbaty.
I, Panie Herbert, wszystko tu jest spokojne, i ciche,
i całkowicie niepotrzebnie skupione. Pan,
Panie Herbert, wspomina-zapomina,
Pan patrzy na zegarek, ale
to ja mam czas.
Zabierze mnie pekaes, lokomotywa, wagon,
pe
[caption id="attachment_141" align="alignright" width="362" caption="LONELY METROPOLITAN"][/caption]
Tutaj, podobno, jest najlepiej.
Innego życia nie znamy, ani innych miejsc.
Będziemy więc grzebać w gwiazdach,
jak w skale przy pomocy młotka, dłuta
i pędzelka, aby wyłuskać odcisk
Więc mamy witraże. Kolorowe szkiełka,
przez które śwatło śmiga, błyska refleksami.
Widzimy szkiełka i wierzymy w szkiełka,
w ludzi jak witraże, w sprawy kolorowe,
w historie kreślone pod zmęczoną nogą,
w aureole, gwiazdy, kosmiczne przestrzenie.
Od obcych chcemy swoich, a nie
Mątwie na imię jest noc. I ona
wypłynęła na ocean zmierzchu.
Teraz ciemność jak mokry koc
okrywa mnie zapachem deszczu.
Czy wybaczę sobie,
jak to sobie wyobrażam?
Czy sobie wybaczę
bezkształt zdarzeń?
Wszystkimi ramionami mnie tuli i
oplata mnie i tatuuje atramentem
na mo
Pamiętam mały miejski ośrodek zdrowia
w fińskim domku. Przedmieścia
górniczej osady. Ty
w zapachu lizolu, pasty do podłóg, gorącej wody
na kolanach polerowałaś centymetr po centymetrze.
Gzie jest ten domek, podłoga, ten zapach?
Gdzie jesteś?
W sąsiedztwie były ogrody, prz
Zbrodnię przeciwko człowiekowi może wybaczyć bóg,
zbrodnię przeciw miłości tylko jego matka.
Ziemia Święta nie jest niewinna.
Jej dzieci żywią się ciałem swojego ojca,
piją jego krew.
W tym akcie nie ma nic z oczekiwania.
Wzniesione mury, kopuły, wydrążone lochy,
a nad w
Kiedy mną gardzisz, nie zapomnij bardziej
i więcej szanować siebie.
Nie wiem wprawdzie kiedy przyjdzie wiosna,
czy zazieleni się park, rozgwieżdżą kwiaty
i ptaki; czy wyleje Prosna, czy naprawią
po zimie Browarną, Babinę --
to rzeczy bez znaczenia, przynajmniej
w tym mieście i
ja drogie panie i drodzy panowie
kiedy za oknem zima się szczerzy
biegnę myślami
tylko niestety
do ulicy
tej mojej lipowej
po tej ulicy
spacerkiem
powoli
idę nie spiesząc się wcale
a czas
sobie kapie
czas kapie powoli
i życie mnie nigdzie nie goni
kiedy tak idę
za mną
gorące niusy (karuzela z sieci)
nagie gwiazdy w ciąży, modelki w łaskawości photoshopa
w nieprawdzie doskonałe, ale to przecież nic ciekawego,
bo nowa superaspiryna wyleczy jedenaście rodzajów raka.
jeśli do tej pory czarny, skórzany top kojarzyłeś wyłącznie
z garderobą
Tutaj byłeś przez chwilę,
od której dla mnie wszystko się zaczęło.
Chwila wywołała ciąg zdarzeń,
bez ostatniego ogniwa.
Chwilowość kolejnych chwil.
Dokąd poszedłeś? Bo przecież gdzieś poszedłeś.
Czy jesteś tam, gdzie rozkuwa się łańcuchy?
Czy kowal był wystarczając
Przezimowało a teraz się budzi.
Czy coś się śniło, dręczyło koszmarem?
Czy unosiło się nad miastem, bez grawitacji,
napędzane wiatrem przemierzało każde lewo i prawo?
Jak bardzo schudło, utraciło ciężar,
pozbyło się nadmiaru? Czy zamarzło, biedactwo?
Czy znalazło w porę
Odchodzi. Światło dokonuje kolejnej przemiany.
Błękitnieją nieba i wody wezbrane, napiera
zmierzch.
Dziś z bezchmurnego jutro pewnie lunie.
Potem przyjdą chłody i biel, noc zapomni o mnie.
A jednak się kręci i nic się nie stanie?
Nie będzie odpowiedzi mniej lub bardziej właściw
Ślepe dzieci nie gubią się w ciemnym lesie,
nie trafiają do chatki z piernika.
Nie dokonują złych wyborów,
nie oceniają na wyrost.
Ślepym dzieciom wystarcza dotyk, słuch.
Nie muszą wierzyć bogom, ufać politykom.
Nawet, jeśli wdepną w coś nieprzyjemnego
nie jest to jakąś
Coś zabiło piosenkę w połowie refrenu.
Nie wiem, czy respirator
przestał tłoczyć tlen w płuca śpiewaka,
bo go zabrakło,
czy zabrakło prądu.
Myślimy, że mamy czas,
ale to myślenie
nie jest pojęciem względnym.
W przeciwieństwie do czasu:
on płata dziwne figle - w seku
W twoim ogrodzie złote kaczeńce
dawno straciły swój blask
zwiędłe liście zwróciły ku słońcu
w ostatnim geście pożegnania
wiosennej ciszy
Rozsypały się drobne płatki
na soczyste trawy
skonały żółte refleksy
niespełnionych marzeń
Tak właśnie umiera nadzieja
Prz
Na dziewiątym piętrze wielkiej płyty, w skąpym pokoju
z oknem na okna i kominy, poeta
ma swój pałac i dziewięć kręgów piekieł.
Przechadza się dostojnie na szczudłach metafor,
rzuca epitetem w odrapaną ranę
po dzieciństwie utraconym, po porzuconym pięknie.
Pije kawę i wódk
Zrobiłem sobie test osobowości na jakiejś durnej stronie internetowej...
Wynik poniżej - nie ma być z czego dumnym, ale pocieszam się, że generuje to jakiś automat :)
zapłaciłem 4,88 PLN :)
Twój Typ charakteru: Indywidualista
Twój Podtyp charakteru: Arystokrata
Indywid
Gdzie byłem przez te wszystkie lata? Milczałem,
bo niewiele do powiedzenia, co raz mniej.
Bywało - otwierałem usta, tak trwałem
w niemym osłupieniu, jak bezgłośny lament,
krzyk, częściej szept.
O czym tu mówić, kiedy nic ważnego, nic,
co mogłoby mnie zdziwić? Słowa
miewały
Demony głodne jak nigdy - wstępują w ciało.
Na nic wołanie o ciszę. Rzucają w twarz to, co
minione i dzisiejsze. Przyszłość też się staje.
Zyskują, bo noc opętaniem wietrzna -
a złe zawsze czyta Biblię na opak.
Trzecia w nocy drwi z Trójcy Świętej,
a swąd lęku potwierd
Słowa są nie po to, by gęba miała zajęcie. Mają służyć nie tylko do ciurkania elokwencji, ale i do odzwierciedlania tego, co się ma zamiar powiedzieć Jednakże między powiedzieć, a powiedzieć, rozpościera się otchłań różnic. Można coś tam wyrazić nie uzyskawszy żadnego odd
Zła nadziejo, bardzo zła i podle mściwa,
ile ci zapłacić trzeba, ile monet na twe oczy,
byś była choć trochę jaśniejsza,
nieco bardziej litościwa?
Są miejsca, gdzie cienie są głębsze,
gdzie głębsze są dziury w niebie.
Są takie rany po wczoraj,
w których jutro się nie wy
W pokoju jest cicho, w niepokoju najciszej.
Stoi tutaj stół i jak wół samotność.
Jest fotel i półka, i szklanka, i wazon.
Przed światem jest okno, a pod niebem sufit.
Jest książka otwarta, za myślą jest papier -
czysty, biały jak pamięć, jak niepamięć
włożona tkwi w książ
Chciałem dać Wam nieco wytchnienia do moich tekstów, a i sobie zabezpieczyć kapkę luzu. Z tej oto zacnej chęci zanurzyłem się w totalnym nieróbstwie; zamknąłem przegrzany komputer i oddając się leserowaniu otworzyłem telewizor.
Akurat nadawano kolejne sprawozdanie z francuskich jatek
Butelko! Gdybyś ty miała szyjkę maciczną, giętką -
o ile przyjemniej byłoby brać cię, przyjaciółko,
za kochankę.
Oszałamiasz bogatym wnętrzem, krew twoja, to krew moja.
Przy stole zachowujesz się statecznie, dostojnie,
dostrajasz się do mnie jak fale radiowe do odbiornika.
Nie wiem którym to sposobem
rozbrykuje się ze mnie i wyszarza w dzień
dobudzając jawę postępując w sen
na duże pokrótce i próżno i tycio
na zranione za darmo
ta chwila nie dość miła
co we mnie trwa i kaszle mi w noc
ten czas niedoprzyjścia
pytania dziecinne
ułożone w lęk
Kim byś była, gdybyś nie zginęła
i próżno było Cię ratować?
Na te i inne pytania nie odpowie
przypadkowo spotkany na ulicy
nosiciel tragicznie pięknego życiorysu -
solidarnościowy człowiek.
Myśmy to uczynili naszym zaniechaniem,
myśmy się przyglądali zamiast
rąbać top
z cyklu "Rozwiewa wiatr"
Kazimierzowi Burnatowi
Dokąd zmierzasz
w cieniu białych brzóz
dziwny wędrowcze
Poeto - może Przyjacielu
nie wiem jeszcze
Szron barwi Twoje włosy
a mój złoty warkocz
płonie blaskiem
zachodzących jesieni
Dokąd idziesz
Poeto - może Przyjacielu
Nie pamiętam za dużo, tylko to co złe.
Dobro zjawia się rzadko, zwykle rano -
na palcach w obawie przed zauważeniem.
Niepewnie całuje dłoń, ściana się rumieni.
Po pokoju tańczą oddechy. Słońce je muska.
Miało ich nie być. Nie było ich.
Ale wróciły pod kwieciste niebo kas
Kto o tobie myśli, kto o tobie pisze,
kto o tobie czyta?
Kto tobie zapewni choć słowo
o tobie? O tobie mówi pieśń.
- Jesteś?
- Nie wiem.
Więc jesteś niepisanym dialogiem.
W drogę, z Bogiem.
A tam, dokąd pójdziesz, zaniesiesz wiatr,
zaniesiesz samosiejkę istnienia.
Ch
Ubywa ciebie. Niezauważalnie nikniesz.
Transgresja jest ledwie namacalna, ale jest.
U waży mniej niż O. Ciało więcej, niż ciału.
Wkrótce przestaniesz oddychać i się dopełni.
Ubędzie cię tyle, ile trzeba - nie więcej.
I to będzie Ono.
Cała droga, to d r o g a.
Wije si
Jako że zdrowie jest naj
kupię sobie szal. Owinę się szczelnie
i nic mnie nie dotknie. Kamień
będzie miękki, a chłód bardziej znośny.
Nikt mnie nie obejmie z wyjątkiem szaleństwa,
będzie dobrze,
choć dopiero jutro.
Wynik braku wyobraźni będzie mi towarzyszył do sądnego dnia. I choć niekiedy zdarza mi się o nim zapomnieć, to przecież i tak, bez podpowiadania wiem, co jest, a co się nie znajduje w moim zasięgu: księżyc dalej flirtuje z wodą, odpycha ją i unosi, plamy na słońcu są jak p
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Styczniowy wieczór
zapachniał jaśminem
rozbłysły gwiazdy
blade księżyce
rozpłynęły się we mgle
Przyniosłeś kosz
pełen słońc
pod próg mego pragnienia
Oddaliłam smutek
niebyłych dni
zamknęłam tamten czas
Wniknąłeś ustami
w mój kwia
Spójrzcie, jak nam skarlała,
jak niewiele znaczy
w naszych czasach miłość.
Jak lekko bierze za wieczność chwilę.
Jakie to łatwe dla niej - upaść, broczyć.
Nie jest jak inne uczucia.
Jeśli się budzi, to tylko w obłędzie,
lecz nigdy na trwałe.
Wierność nie wierność -
z cyklu "Kreolskie pieśni"
Twoje wyspy szczęśliwe
odległe lecz takie bliskie
na środku ukrytych myśli
zasnute mgłą o świcie
Twoje wyspy szczęśliwe
to dwa pagórki tętniące miłością
w dotyku cierpliwych dłoni
spojrzeniu ciepłych oczu
To ocean marzeń
o kielichu otwarty
z cyklu "Bez litości"
Umierają w ciszy
młode brzózki
na chwałę kościoła
na pociechę posłusznych
opętanych dusz
zagubionych w dogmatach
i pustych frazesach
pięciu przykazań
Złośliwą nutą
graną naturze
u lata bram
gdzie wiosna
zakłada podróżną suknię
i z torbą
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Jest taka droga
którą muszę iść
choć stopy kwitną
malinową czerwienią
Są takie noce
które studzą sny
osrebrzone
moją nadzieją
I podobne dni
w których pada deszcz
może kwitną bzy
w twoich oczach łzy
i tak się śmieją
Brodzę w smutku
Kto wie, jak skończy się książka, ten jest uboższy o jej wszystkie strony, o zwroty akcji i zawroty głowy, o wszystkie postaci opisane i wymyślone przez narratora, lub przez pozbawionego koniecznej wyobraźni kronikarza, dziejopisa.
Kto wie, jak skończy się książka? Do przewidzenia jes
Gdy umierał Król Cyganów, w różnych zakątkach Europy, tam gdzie Cyganie rzecz jasna wiodą beztroskie i kolorowe życie dzwoniły telefony.
Z ust do ust za pośrednictwem powszechnie dostępnych środków łączności przekazywano sobie wiadomość z elitarnego swiata wspólnoty o tak niecodz
Jak księżyc bez słońca, a morze bez wody,
jak bez początku koniec, bez krwi żył akwedukt,
jak radio bez głosu i bez portu statek,
jak Koran bez sur,
jak bez krzyża Jezus.
Mówisz, że jestem spóźniona
Tak, to zobaczysz. Nieważne czy o zmroku,
czy w pełni południa. Wejdę niedzisiejsza
i poproszę o herbatę ( tę zieloną ).
Jeszcze pamiętam, że cukier szkodzi listkom.
Wbrew odległości i krążeniu po cieniach
jak lato w czerwcu zjawię się nagle,
Coś się zmienia. Rośnie nam garb
naszych dzieci, ich niespełnień, upadków, trosk.
Brniemy w powodzie, zawieruchy, wojny,
grzebiemy w odpadkach, przeczesujemy zgliszcza
rajskich ogrodów dzieciństw naszych, młodości.
Coś się zmienia. Co noc otwieramy oczy,
szukamy w ciemności pi
Poeta dba o swój PR. Robi miny, umizguje się.
Stawia przecinki nie tam, a kropki gdzie indziej.
W krańcowych przypadkach kropek jest więcej,
a pauzy wydłużają się w skończoność papieru,
na którym pisze.
Poeta tak bardzo dba o swój PR, jak kandydat na prezydenta.
(Albo coś podob
z cyklu "Kreolskie pieśni"
Kochaj mnie
w kropli morskiej wody
w złoconym poranku
ciepłym piasku
i w szumie oceanu
Kochaj mnie
w śpiewie wiatru
krzyku mewy tańczącej
nad falami
w ukrytych marzeniach
i pieśniach srebrnych
gwiazd
Zabij mnie bólu, lub pozwól oszaleć, by
z bólu bez bólu żyć!
Świat mi odebrał to, czego nie dał,
co dałeś Ty.
Wolę świata światu przypiszę, by
w Ciebie nie wątpić i jakoś z Tobą,
jakoś w tym braku, pustce, w skorupce,
w tym wszystkim, resztę dni...
A jeśli świat
Możesz mi zmierzyć puls,
ciśnienie krwi,
możesz mnie zważyć,
określić wzdłuż i wszerz.
Możesz wyznaczyć wzór
na moje całe być,
na moje noce, dni,
lecz nie sny.
W snach Ciebie nie ma,
w snach nic nie boli,
czas zmienia temat
w innej budzę się roli.
Budzę się i:
m
Nie mam nic przeciwko filmowym adaptacjom lektur, o ile są zgodne z pierwowzorem. Zwłaszcza teraz, gdy poznawanie obowiązkowych utworów literackich należy do rzadkości. Kiedy nawet nauczyciele polecają obejrzenie tychże w okrojonej postaci obrazkowej.
Tak jest w przypadku „Ziemi obiecan
Ciało nie odpowiada na pytania.
Ciało nie spełnia życzeń mózgu.
Ciało żyje w swoim własnym ciele
niewrażliwym na knowania umysłu.
Jest niezależne i wytrwałe
w swoim dążeniu do cielesności.
Możesz mu wydać rozkaz, możesz
je prosić - ono wie swoje.
Wyżej dupy nie podskoc
Przedawkowałem rzeczywistość i teraz
czeka mnie proces odstawienia.
Ból, którego się spodziewam,
wszystkie skutki uboczne
mogą mnie zabić.
Coś musi.
To kwestia wyboru.
Jutro wyrosną mi skrzydła,
jutro polecę do słońca,
a jeśli mnie słońce oślepi,
to nie zobaczę końca.
A jeśli mnie słońce ogrzeje
i nic mi się więcej nie stanie,
to wtedy w głos się zaśmieję,
ze słońcem ruszę w taniec!
Na raz, na dwa, na trzy,
słońce i ja i Ty!
Za
Wstęp
Razem z upływem lat coraz chętniej wracam myślą do tamtych chwil, gdy żyłem odseparowany od dzisiejszych trosk. Przedtem, zanurzony w kolorowych reminiscencjach, utkany z niegdysiejszych marzeń, mogę teraz wyławiać z pamięci widma odległego dzieciństwa; roziskrzone i natarczy
Marzysz o dawnych obszarach spokoju ale przetarte i pocerowane odległością istnienia uciekły na długo Są tam dokąd zmierzasz tam gdzie gasną minuty nie twojego czasu Bo jesteś żyjesz pożądasz tylko tu tylko ze mną Jak ten co żył w prośbach do Boga by zamknął mu oczy ponieważ
Nie podchodzę do okna, nie poruszam firanką.
Nie zapalam światła, ani papierosa.
Staję w bezpiecznej odległości w moim bezpiecznym pokoju
i obserwuję.
A wy widzicie jedynie moje psy,
które na was spuściłem.
Strzegą mojej strony ulicy,
szczerzą kły.
Wasze są piosenki, wasze
Zdawało mi się, że śnię sen żałobny.
Do drzwi zapukał cień. Na dzień dobry
wdarł się, rozłożył, na lampie zwiesił chałat.
Bez słowa wyjaśnienia, bez cienia wątpliwości,
uczepił się myśli, omotał czasy przyszłe,
tak się rozgościł, jakby wpadł z wizytą
przyjaci
Leżę całkiem nieżywy.
Pierwsza trawa oplata mi myśli,
krokus, a może przylaszczka
puka delikatnie,
mrówka, a może muchówka
coś szeptem do mnie mówi,
jest ładnie.
Jest cieplej i oddycha się inaczej.
Wkrótce drzewa zaczną
ubierać się w nieśmiałe liście,
a dziewczyny wr
Platon, Plotyn, co za różnica? Kogo to teraz obchodzi? Kiedyś kursowało tępe powiedzenie: nie matura, lecz chęć szczera zrobi z ciebie oficera. Nie trzeba było długo czekać, by ukuto następną mądrość: śpiewać każdy może. I to stało się pierwszym przykazaniem transformacyjnej
Wprowadzenie
Na łowieckich bezdrożach królewicza Zagryzka
dnia roku przestępnego
a niesłychanego
rozegrały się wydarzenia dziwne
i niepojęte
Ludzki rozum nie ogarnie
zwykłe ucho nie usłyszy
(nawet ze wzmacniaczem
nawet na gigancie)
Tego co przytrafiło się gdy pojął
że j
Mogliśmy być jak drzewa. Z ramionami w błękicie
i twardą korą trwać - zielenić się, gdy przyjdą deszcze.
Tak. Było możliwe przyjacielu. Jak słowo rzucone
między dzisiaj i wczoraj - w zapach parku, o którym
nie chcemy pamiętać, bo pogubiliśmy w nim cienie.
Koronka wersu rzu
Wyrosły nam dzieci, posiwiały włosy,
sny nam się skróciły, wydłużyły troski.
Co było jasne już tak nie jaśnieje,
mroczne rzeczy nie skupiają tak bardzo uwagi.
Także smaki już nam nie smakują,
w dźwiękach nie słyszymy żadnego zachwytu,
z pierwszych spraw ostatecznych
co
Skazani na zagładę przez fakt istnienia
do bólu zaciskamy oczy. Czego nie widać,
tego nie ma.
Nie jest to łza, i nie jest to perła,
co spływa po policzku. Tłuczemy lustra.
Nie mamy cieni i nie ma też śladów,
nie mówią nic usta.
Chronimy się sami ode złego, amen;
uciekamy w
Przecinek
Coś się znowu wydarzy, ale teraz
jest chwilowa przerwa. Jak w tivi
na reklamę.
Reklama jest jak zwykle o niczym,
emanuje tym i tamtym, a ty
chcesz rozmawiać.
Średnik
Coś na chwilę zawisło, zadrgało,
coś się na chwilę zamysło,
zachłysło, jak dziura w skarp
Czasami trzeba zabić psa i to boli
nie tylko psa.
Zbyt często człowiek nie staje na wysokości zadania,
na szerokości odpowiedzialności, na długości skutku
swojego ograniczenia.
Wtedy pies, zwierzę stadne, które próbuje dominować,
nie czując presji alfy, może zachować się agre
Gdzie ta cała mądrość, wiedza życiowa?
Brud za paznokciem, poranny oddech.
Wszystkiego brak, lecz brak wszystkiego,
to nic w porównaniu ze wszystkim wszystkiego
utraconym, lub
brakiem braków.
Wyhoduję cień na ścianie po twoim odejściu,
będę uprawiał twój zapach i ślad na dyw
Wieczność to tyle, co bang-bang.
To właściwie jedynie ten myślnik.
Kawałek prostej, po której poruszamy się sprintem.
Mijamy rzeczy stworzone na wieczność,
zostawiamy ślady stworzone na wieczność.
Kochamy, nienawidzimy, cierpimy, radujemy się.
Bang-bang.
Wyobraziliśmy sobie siebie, nas.
Niewzruszony szczyt, nieskończoną kruchość lat.
Wypuszczone z klatki, oswojone ptaki.
Miotane na wietrze, od zagadki do zagadki.
Póki czas.
Póki mamy czas.
Poeci na fotografii
wyglądają jak zwyczajni ludzie.
Mają normalne twarze,
oczy bez obłędu.
W zatrzymanej chwili
nie ma nic z meatafor -
ot, coś zupełnie znośnego
dla papieru.
Czasami wychodzą z kadru.
Tylko tego jej nie mów, że truskawki
smakują ostatnim dniem lata;
najlepiej
nie mów nic,
żeby ją zatrzymać przy sobie.
Chwile są po to, żeby mijać -
jak obcy sobie ludzie, zupełnie obcy.
Cała reszta jest w gruncie rzeczy
mało istotna - jak nigdy
niewypowiedziany smutek.
Gdy się zwiedza, zawsze coś tam w pamięci zostaje. Jest się wtedy dorywczym pacyfikatorem wrażeń, mędrcem płodzącym refleksje o życiu człekokształtnych ludzi, no i nie bez znaczenia jest fakt, że jak się powraca z terenów tropikalnych, można być szpanerem z paluchem dziobiącym we w
Oddzieleni morzami, wzburzonymi szkwałem,
sztormami, gniewem Posejdona, rykiem otchłani
modrych, niebieskich, zielonych, czarnych,
dryfujemy.
Na swoich niezatapialnych lądach,
gdzie z rzadka w pejzażu trafia się wulkan,
ścieżynki płynnie zatapiają się w dróżki,
trakty, autostrad
Gdyby mieszkały tu jakieś anioły, pod tym mostem,
jakże radośnie by się śmiały, pod tym mostem.
Ale tu tylko ludzie chorzy na życie, pod tym mostem,
z kartonu mają poduszkę, z betonu noce, pod tym pomostem.
A gdyby tu mieszkały diabły, w tym blokowisku,
byłyby szczęśliw
Tych słów jest mnóstwo, a każde jak grom
uderza. Z otwartych chmur, z niebieskich stron,
z przymierza, które między drzewem
a pieśnią o drzewie.
Nie ma miejsca na wahanie, wątpliwość.
Jesteś wszystkim, tym co było, i tym
co się stanie. Nie czas na tkliwość niemądrą,
na zam
- pogłaszczę ją w myślach, niech wie
że nie na darmo sypiamy w jednej łodzi płynąc
jakbyśmy szukali starej, znanej drogi
Nie na darmo Kraków zbudowano.
Z całym zapleczem krypt, lochów i wieżyc
wysokich aż pod dźwiękoskłon hejnałów
i dziewic.
Od wysokiego C, aż po krótki
Zderzą się kontynenty i wypiętrzą nowe góry,
stare szczyty na dnie mórz, pustynie pod lodem.
Cóż zostanie ze stworzenia, jak się zmieni
horyzont i jakie imiona będą miały rzeki?
Co miało być na wieczność, a co ledwie chwilą
żyło, czy zostanie choć słowo, gest, miłość
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Chodż ze mną pod rękę
do zimowej ciszy
pod śnieżnym puchem
rozbłyśnie ukołysaną nutą
delikatna pieśń
naszej miłości
Chodż ze mną pod rękę
do wiosennej radości
zapachnę dla ciebie
świeżością zielonych liści
zakwitnę róży gorącą
Na początku.
Kontury są ostre, a cienie długie i drapieżne.
Bywa, że istotne lub choćby tylko piękne
wyłania się z mgieł. Faluje, krystalizuje się.
Najlepiej, kiedy tylko w błękicie, najlepiej, kiedy
oglądowi towarzyszy mroźne powietrze.
Wcale jeszcze nie mróz i wcale jeszcze
To, co konieczne i to, co potrzebne;
to, co wypada, a co już skandalem
pachnie na odległość drzwi sąsiada;
to, co się przykleja i to, co gładko
spływa jak sznur kajaków na Krutyni;
co przysiada i skubie, podgryza i to,
co odlatuje z klekotem, klangorem,
jak turyści angielscy w Krako
Żadnej przeszkody, której nie można ominąć,
żadnego ciężaru nie do podniesienia.
Pod nimi ścieżka wytyczona prosto,
w nich imperatyw, a nad nimi prawo.
W oczach chłopców, w gestach, oraz w słowach
podniecenie tą chwilą bierze całą stawkę.
Pierwszy niecierpliwie odpala zapa
Sprzedam ciało na narządy,
na nierządy, na organy,
na niegrzeczne obcowanie,
na orgietkę, albo taniec,
na parkiecie, też w duecie,
weź mnie w galop, wyuzdanie,
sprzedam ciała zmartwychwstanie.
Jeśli jeszcze coś zostanie,
jakaś chwila choćby licha,
może ktoś się taki znajdzie
Położyłeś mnie na ofiarnym stole
zgasiłeś mój blask
Bezpieczna mgła
opadła z jesiennym deszczem
na puste pola
Roześmiała się noc
czarodziejka złudnych nadziei
zadzwoniła martwa cisza
Co mam Tobie jeszcze dać
za małą nutę słodkiej melodii
by powróciła nasza pieśń
i znów
Zaczytawszy się, zapatrzywszy w litery, a myśli, gęsi szare, odleciwszy w błękity, w oddale, zadość, żeby się w porę, zamałość żeby zdążyć przed ciszą nocną, przed snem, wieczorem. Przy tym woda na makaron, samo fusili wyparowawszy, smażywszy się żywo, śmierdzi i dymi. A ty siedzisz na twardym i gapiąc się roztrząsasz w stoickim zachwycie: przedśmierć
Jest u nas na oddziale taki mały gość. Ma twarz jak poczucie humoru genetyki. Przypomina te małe, ozdobne dynie, które pojawiają się w okolicy Halloween. Kiedy patrzę na niego, za każdym razem zastanawiam się jak on się goli. Może się nie goli? Odwracam wzrok bo głupio tak się gapić. Na te rurki, igiełki, kropelki na
Ostatni dzień roku jest jak zamykanie ostrygi. Najpierw była ciekawość, później domysły przepoczwarzyly się w wyobrażenia co też tam jest w środku. Przy pomocy krótkiego noża, jak przy otwieraniu ostrygi wdarlem się w ten rok, który mija. Okazało się, że ciało każdego dnia było moje, i krew była moja gotowa do spożycia. Nie było perły,
Tobie przebaczę, sobie nie wybaczę – miastu i światu i ciemności i światłu. Chmurom na opak, nie opadnę lecz wzlecę. Rzece, jej źródłu i korzeniom drzewa i płatkom kwiatów, które się podniosą, z nową jędrnością wrócą cieszyć oczy. Przebaczę powierzchowność spojrzeń i dotyków, nieprzemyślaność rzeczy, słów i zaniechania, zwyczajność dla mnie zupełnie nadzwyczajną, obojętność rozpoznania,
Jacy byliśmy, jacy mali jak kamyk, jak źdźbło? Jacy byliśmy, kiedy wielka woda czasu dała nam połysk i słój i zło imieniem człowiek? Dla naszych nóg otwarły się drogi, dla naszych rąk zamknęły się morza. Ugięły się chmury pod nami, rozstąpiły błękity. Wymyśliliśmy wygodne wymówki tak prawdziwe, że śmierć w ich imieniu to doprawdy błahostka.
Tutaj mamy takie różne rodzaje bólu, cierpienia, niezawinionych śmierci. Mamy cały wachlarz możliwości złorzeczenia na niesprawiedliwy los. Na Boga! Ileż my mamy motywacji, aby wykrzyczeć swój żal, ileż inwencji wkładamy w każdą łzę, w każde wstrzymanie oddechu, w spazm! Jacy jesteśmy kreatywni w tym naszym małym wielkim nieszczęściu! Potrafimy wprawdzie pocieszyć się widząc cierpienie większe
Na początku. Kontury są ostre, a cienie długie i drapieżne. Bywa, że istotne lub choćby tylko piękne wyłania się z mgieł. Faluje, krystalizuje się. Najlepiej, kiedy tylko w błękicie, najlepiej, kiedy oglądowi towarzyszy mroźne powietrze. Wcale jeszcze nie mróz i wcale jeszcze nie to, co odbiera oddech. Później. Wszystko zmierza do jednego punktu. Zaprogramowana kondensacja
Odchodzi. Światło dokonuje kolejnej przemiany. Błękitnieją nieba i wody wezbrane, napiera zmierzch. Dziś z bezchmurnego jutro pewnie lunie. Potem przyjdą chłody i biel, noc zapomni o mnie. A jednak się kręci i nic się nie stanie? Nie będzie odpowiedzi mniej lub bardziej właściwej na każde, na żadne pytanie.
Ci których spisano i ci z brązu odlani, i ci w kamień zamknięci, i święci – nie umierają. I może jeszcze poeci, lecz to wyjątkowo rzadkie przypadki i dowód na życie po życiu. Ja natomiast swój los kupiłem w osiedlowym sklepiku. Razem z wiejską kiełbasą i bułką paryską. Taki los nie los. Takie nic i
Bądź wyprostowany, pewnie stawiaj kroki wśród piasków pustyń grząskich bezkresów. Dzisiejsze miast arterie pod nieba obłokiem jutro będą ruiną bez państw i adresów. Patrz uważnie, zapisz pejzaż pod oka powieką. Niech się wpisze w niepamięć jasnym powidokiem. Tu pulsowało życie, mroczną rwało rzeką, tętniło muzyką zza otwartych okien. W Angkor naszych kości małpy nie policzą.
niedziela, 13 Styczeń 2019, 12:30 | © 
Najnowsze komentarze