Ostatnio czuł się mało rozrywkowo: medialne nośniki olewały go, na froncie rzeczywistości wiodło mu się pod wiatr, wszędzie było nędznie i dychawicznie, toteż jako zakompleksiony facet, odczuwał globalny deficyt [...]
Intelektualista nowej generacji posiłkuje się sformułowaniami zaczerpniętymi z brewiarza głupka po to, by tym dosadniej i uczeniej wyrazić dętą myśl, że nie ma nic do powiedzenia, a przy okazji, by jego wypowiedź wyglądała na mądrą.
W pokoju jest cicho, w niepokoju najciszej.
Stoi tutaj stół i jak wół samotność.
Jest fotel i półka, i szklanka, i wazon.
Przed światem jest okno, a pod niebem sufit.
Jest książka otwarta, za myślą jest papier –
czysty, biały jak pamięć, jak niepamięć
włożona tkwi w książce zakładka.
Dalej za światem są następne światy.
Za ścianami ściany, za słowami słowa.
Odchodzi. Światło dokonuje kolejnej przemiany.
Błękitnieją nieba i wody wezbrane, napiera
zmierzch.
Dziś z bezchmurnego jutro pewnie lunie.
Potem przyjdą chłody i biel, noc zapomni o mnie.
A jednak się kręci i nic się nie stanie?
Nie będzie odpowiedzi mniej lub bardziej właściw
Zrobiłem sobie test osobowości na jakiejś durnej stronie internetowej...
Wynik poniżej - nie ma być z czego dumnym, ale pocieszam się, że generuje to jakiś automat :)
zapłaciłem 4,88 PLN :)
Twój Typ charakteru: Indywidualista
Twój Podtyp charakteru: Arystokrata
Indywid
Muszę się poddać konserwacji, ponieważ ostatnio jeszcze bardziej niż kiedyś dostrzegam brak sensu w swojej pisaninie; męczę się własną niechęcią przekonywania kogokolwiek do czegokolwiek. Ręce mi opadają, krew burzy przekrwione oko i czuję się jak nieproszony gość zakłócający d
Często zachodziłem do Karola, bo chciałem zobaczyć pokój, który jeszcze parę dni temu zajmował. Do Karola, gdyż nawet później nie myślałem inaczej o swoim pokoju. Mieścił się na pierwszym piętrze, po przeciwnej stronie korytarza, o krok za łącznikiem zespalającym oba skrzydła Do
Mam wszystko, czego mi trzeba:
słońce i niebo, ziemię, powietrze
i drzewa.
I ciebie, i ciebie, i ciebie.
Pierwszemu ja wystarczy, by oddychać.
Drugiemu, żeby iść i się nie zatrzymać.
Trzeciemu, żeby usiąść
i poruszyć się kiedy przyjdzie pora.
Czwarty ma jeszcze coś do wyb
Zamyka oczy i całuje jego dłoń.
W zamian dostanie lek na strach.
Włosy nadal będą wypadać.
Jest motylem w ciemnym pokoju.
Mrok kwestionuje barwę oczu,
ale wnętrze pozostaje jasne.
Na szyi nie nosi nic,
na znak niewiadomej jutra.
Komu zawierzyć? Czemu oddać czas?
Pytania nie
domowa cisza świeci spojrzeniem
na dworze gołąb odśnieża karmnik
gałęzie jaśminu pukają do drzwi
łopata z jęzorem i ciężkim oddechem
z zazdrością spogląda na miotłę
zakwitła w kącie z lenistwa
podchodzę bliżej okna - wciąż pada
po zaśnieżonym chodniku spaceru
z cyklu "Wiersze niczyje"
Prawda o szarym świecie
zgasiła lot
tęczowych motyli
Resztki kolorowej tęczy
odeszły donikąd
Wykrzywionym uśmiechem
leśne licho zakamuflowało
tańczącą szarańczę
Zielonym cieniem
okryło stopy
łagodząc udręczone
myśli w dziewiczym
śnie
Oto jest droga prosta
co do prostych rzeczy wiedzie.
Do miast o prostych nazwach,
z murami prostymi. Za nimi
mieszkają bardzo prości ludzie.
I choć prosta, to idzie
jakoś wyboiście.
I choć prosta, to wy boicie się
z iście skomplikowanym
podejściem do życia.
Nie wszystkie cele
Tobie przebaczę, sobie nie wybaczę -
miastu i światu i ciemności i światłu.
Chmurom na opak, nie opadnę lecz wzlecę.
Rzece, jej źródłu i korzeniom drzewa
i płatkom kwiatów, które się podniosą,
z nową jędrnością wrócą cieszyć oczy.
Przebaczę powierzchowność spojrz
Usuwam podłogę, kolejne podłogi, fundamenty,
aż do jądra ziemię, litą skałę. Zdejmuję płaszcz,
stoję.
Pozbawiam przestrzeń sufitu, kolejnych sklepień, chmur;
nie ma atmosfery w przestrzeni nagich ścian.
Zdegradowało się wszystko. Już nawet pojęcie
mnie o mnie i we mnie nie
Mamy takie same siedzenia, te same oparcia,
poruszamy się na kółkach tej samej wielkości.
Wykładzina jest ta sama i ten sam kolor ściany,
a biurka
różnią się zaszeregowaniem
w hierarchii pokojów.
Czasem można przestawiać jak w kostce Rubika,
częściej zużyte wymieniać na now
na parapecie wzruszeń
usiadły wspomnienia
uczucia sieje się wiosną
samotność zdziera
kartki z kalendarza
pielęgnując głuche obietnice
kot na kolanach mruczy
o trocinach życia
nadzieję przyszłości
zabija trzepot
skrzydeł dzikich gęsi
czm.19.02.2010
Żadnej przeszkody, której nie można ominąć,
żadnego ciężaru nie do podniesienia.
Pod nimi ścieżka wytyczona prosto,
w nich imperatyw, a nad nimi prawo.
W oczach chłopców, w gestach, oraz w słowach
podniecenie tą chwilą bierze całą stawkę.
Pierwszy niecierpliwie odpala zapa
Ostatni dzień roku jest jak zamykanie ostrygi.
Najpierw była ciekawość, później domysły
przepoczwarzyly się w wyobrażenia
co też tam jest w środku.
Przy pomocy krótkiego noża, jak przy otwieraniu ostrygi
wdarlem się w ten rok, który mija.
Okazało się, że ciało każdego d
Jeśli mamy się spotkać w otchłaniach
czasów, miejsc i wszelkich możliwych zdarzeń,
jeśli nasza pewność tego zdarzenia
musi być silniejsza od śmierci
i rachunku prawdopodobieństwa,
to powinniśmy się otagować.
Znaleźć miejsce,
którego nikt przed nami nie znalazł,
najlepie
Leżę całkiem nieżywy.
Pierwsza trawa oplata mi myśli,
krokus, a może przylaszczka
puka delikatnie,
mrówka, a może muchówka
coś szeptem do mnie mówi,
jest ładnie.
Jest cieplej i oddycha się inaczej.
Wkrótce drzewa zaczną
ubierać się w nieśmiałe liście,
a dziewczyny wr
Niebo błękitne nade mną, a we mnie
wspinający się po piszczelach mrok
hoduje hipotermię.
Nie poruszam się, wrastam między kamienie,
kaleczę samym staniem skórę i mięśnie,
przeciekam przez ostre krawędzie,
między korzenie, między ślepe stworzenia,
tam, gdzie jest bezpiecznie
Przedstawiona przez niego natura wydaje się trwać w uporządkowanym ruchu. Tchnie zrozumiałą i nieuchronną przemianą. Forma istnienia, to pojęcie względne, ulotne i przejściowe. Dobro jest złem. Nie ma różnicy, ani jakim się jest, ani przez jaki czas. Ludzie, zwierzęta i przedmioty
Wzrosłem i rosłem. Nade mną chmury i we mnie chmury.
Raz mnie paliło to światło z góry, a raz od wewnątrz.
Bywało mroźnie i były buty. Pożar ominął mnie jeszcze łukiem,
ale nie ty.
Lecz rosłem, wzrosłem. Piąłem się w górę, padałem w dół.
Przetrwałem wiosnę, lato i zim
Kiedy jeszcze pracowałem w realu, kolej nie stanowiła problemu. Gdy trzeba było jechać na urlop, razem z innymi profanami przygodowych rajz uciekałem w coraz bardziej smrodliwą dal: po słońce, ozon i jod. Odpocząć, nałykać się wytchnienia, zażyć spokoju po grdykę.
Kto mieszkał na
Ciało - coraz bardziej nie moje,
myśli - coraz bardziej niechciane,
Słowa - coraz bardziej zużyte,
a kolory wyblakłe na ścianie.
Cieniem kładą się żółte wspomnienia,
na poduszkach szepczą snów baśnie.
Ktoś miał zdobyć świat, całą ziemią,
komuś świeczka w oknie dziś
dywagacje na temat
patrz to jesień złota dama się zakradła
wypierając z naszych wspomnień ciepłe chwile
kolorami suchych liści chce zachwycać
i szybować w środku brzucha jak motyle
cóż powiedzieć można kiedy wiek dojrzały
doświadczeniem przepełniony jest niestety
a beztroskoś
Chciałem dać Wam nieco wytchnienia do moich tekstów, a i sobie zabezpieczyć kapkę luzu. Z tej oto zacnej chęci zanurzyłem się w totalnym nieróbstwie; zamknąłem przegrzany komputer i oddając się leserowaniu otworzyłem telewizor.
Akurat nadawano kolejne sprawozdanie z francuskich jatek
Czemu nie wyobrazić sobie olbrzymiej macicy,
w której dojrzewają galaktyki?
Rozszerzają się przestrzenie, napełniają światłem.
Gdzieś tam, przylega do błony pierwotny byt,
ożywiony i czerpiący z matki.
Cykl jest powtarzalny: krew z krwi, tkanka z tkanki.
Umieranie, odradzanie,
Nie dlatego, że przeciekło między palcami,
było to życie jak woda. Wdarło się
szczelinami, wąskimi strużkami
i rwącym strumieniem, potokiem
w tę dolinę gdzie mnie podrzucono.
Było jak woda, może było wodą?
I pod kamieniem, spod kamienia, kamień
toczyło nie wiedziawszy po c
Nie odchodź ode mnie, dziecko, zbyt daleko. Potrzebuję cię.
Pod twoją powieką świat jest piękniejszy, a ludzie są niewinni.
Ty się jeszcze potrafisz cieszyć drobiazgiem, ty się nie smucisz
zbyt długo. Nie odchodź, dziecko, ode mnie zbyt szybko.
Nie jest nam tu źle pod twoją
Piłat cię kocha, Piłat wszystko widzi.
Nie zabija za proporce, nie karze zbyt wielu.
Piłat ma inne sprawy w słoneczną niedzielę,
lecz nie zapomina, po co tutaj przybył.
Legnie pod naporem imperium i krzyża,
wszystko dzięki braciom, przez braci
i dla nich.
Kamień wszystko przyjm
Pan Chichot ma już swoje lata.
Jeździ na wózku i wśród problemów ma i takie,
których samo nazwanie jest obrzydliwe.
Ale Pan Chichot jeszcze się odpycha
i jeszcze oddycha. Pcha i cha, cha, cha
coraz słabszym głosem.
Pan Chichot sporo widział i teraz
jeszcze jedno widowisko ma prze
Do właściwego odczytania twórczości autora konieczne jest poznanie jego biografii, bo wszystko, co literat pisze w swoim utworze, jest elementem jego życia, fragmentem jego doświadczeń, pryzmatem i filtrem pozwalającym mu na specyficzne spoglądanie na świat. Biografia pozwala zrozu
Nie ma zła ani dobra. Po prostu bywa różnie.
Tak przynajmniej mówią w filmach.
W różnych filmach.
W dobrych i w złych.
W tym paradoksie.
Różność poróżnia, różność zwycięża.
To, co różne na próżno szukać
pomiędzy różnymi.
Nawet, jeśli opowiedziane w różnych j
Wprowadzenie
Na łowieckich bezdrożach królewicza Zagryzka
dnia roku przestępnego
a niesłychanego
rozegrały się wydarzenia dziwne
i niepojęte
Ludzki rozum nie ogarnie
zwykłe ucho nie usłyszy
(nawet ze wzmacniaczem
nawet na gigancie)
Tego co przytrafiło się gdy pojął
że j
W dni szczególne przybywamy z odległych stron. Opowiadamy - wśród drinkujących zwierzeń i naskórkowych rozmów - o zdarzeniach wysupłanych z przeszłości, zapodziane anegdotki, barwne szczegóły słuchane w towarzystwie milusińskich, a pikantne momenty, gdy dziatwa śpi. Podniośle ub
Nauczyliśmy się obserwować przeszłość,
rozdzielać miliardy lat na miliardowe części sekundy.
Mamy stosowne narzędzia, wiedzę i wyobraźnię.
Doszliśmy do tego wszystkiego na drodze prób i błędów.
W wyniku ewolucji pozbyliśmy się skrzeli, płetw i piór.
Zdumiewa mnie fakt,
Ubywa ciebie. Niezauważalnie nikniesz.
Transgresja jest ledwie namacalna, ale jest.
U waży mniej niż O. Ciało więcej, niż ciału.
Wkrótce przestaniesz oddychać i się dopełni.
Ubędzie cię tyle, ile trzeba - nie więcej.
I to będzie Ono.
Cała droga, to d r o g a.
Wije si
Było paskudne marcowe popołudnie, kiedy nie wyłączyłem gazu. W takie dni, w których wisi w powietrzu deszcz, nie pada już nawet, lecz właśnie wisi, kiedy nie ma najmniejszej nadziei na odrobinę słońca, przychodzi w takie dni senność, rozleniwienie. Kości stają się z gumy, mięśnie
Ogromną rolę w rozwijaniu wyobraźni odgrywają zabawki. W czasach połowy ubiegłego wieku, gdy przydarzyło mi się nieszczęście ze swoimi narodzinami, otoczenie było szarobure i zgrzebne. Ciężko to pojąć obecnym dzieciakom, ale w tych koszmarnych czasach nie istniały komórki, gry kompu
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Gdzie ty gdzie ja
i twoje dłonie
Gdzie ja gdzie ty
i cudu koniec
Gdy spadnie noc
na kamienną drogę
w akacjowy kwiat
zmienić się nie mogę
Znów zakwitnie sad
róże w twym ogrodzie
Gdzie ty gdzie ja
i mój dom na wodzie
Poślubiłem jedną kobietę, spłodziłem jedno dziecko.
Napiszę jedną książkę, nakręcę jeden film.
Umrę na jedną chorobę, bo miałem jedno życie.
A tak ładnie się zapowiadała
przyszłość małego blondaska.
I kto by pomyślał, że to wszystko przez
niemożliwość udowodn
[caption id="" align="alignright" width="157" caption="Jerzy Grotowski podczas konferencji prasowej w Ośrodku Grotowskiego, 1997. Fot. M. Cułyński"][/caption]
Organizator: Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Wrocław - Brzezinka; styczeń - grudzień 2009 r.
W 2009 roku mija 10. roczni
Jeśli spojrzeć na wszystko z pewnej perspektywy
zacierają się granice i nie ma w nich ludzi.
Nie ma dróg i mostów, domów i ogrodów,
niczego stworzonego z pasją, do zburzenia w szale.
Żeby móc to objąć trzeba być daleko,
być może dalej niż kosmiczny paradoks drogi mlecznej.
Z włóczęgi, z beztroskiego szwendania się po nieznanym świecie, po wędrówkach przez egzotyczne grajdołki, sterany przygodami w stylu Indiany Jonesa, wrócił do Matyldy, jednak zastał w jej domu nie to, co zostawił; ujrzał ludzi, których przedtem nie widział, zobaczył twarze uśmiech
To już kolejna publikacja mojego wydawnictwa....
Niniejszym zapraszam na spotkanie autorskie.
Portret niesymetryczny to niezwykle cenna, udana literacko i bardzo piękna poetycka propozycja. Wiersze autorki, świetnie wyedukowanej klasycznie i popkulturowo, biegle orientującej się we wsp
Zatem to prawda, że nic wyjątkowego
ci się nie przydarzy. Nie będziesz
mędrcem, świętym nie zostaniesz.
Nie gronostaje, ale zwykłe ciuchy,
zamiast korony cierniowej, czy złotej
gołą masz głowę i próżne twe chęci.
Nie będziesz Hiobem, Judaszem nie będziesz,
nikim z ostatnich,
Zanim opłatek weźmiesz do ręki
pomyśl, czy dusza biała jak śnieg?
Jeśli skrzywdziłeś przeproś bliźniego,
miłością z serca szczerze się dziel.
Przypomnij sobie też matki słowa
w blasku choinki szeptane łzawo.
Śpiewając pieśni pełne nadziei
pod biały obrus wkładała sian
Piszę do Pana, Panie Herbert,
a dolatuje mnie aromat ziołowej herbaty.
I, Panie Herbert, wszystko tu jest spokojne, i ciche,
i całkowicie niepotrzebnie skupione. Pan,
Panie Herbert, wspomina-zapomina,
Pan patrzy na zegarek, ale
to ja mam czas.
Zabierze mnie pekaes, lokomotywa, wagon,
pe
Bohaterowie starych fotografii
mają na własność zatrzymany kawałek
świata. Nie tak jak my, którym czas ucieka między palcami.
Bohaterowie starych fotografii
swój kawałek świata maskują sepią,
a oni sami, ich dzieci, psy i konie zawsze
są czarno-białe.
Nie to co my, którzy
Oto rozważa śmierć (tik, tak, tik...)
jak zagadnienie matematyczne.
Jeszcze nigdy równanie nie miało
tylu niewiadomych.
O tym, czy coś jest, czy może nie,
nie myśli w ogóle. Jego uwagę natomiast
zaprząta jedynie metoda.
W ostatniej sekundzie, kiedy ruch ustaje,
zupełnie losow
Nocny aksamit gubi cekiny.
Pod czujnym okiem satelickiego reflektora
powietrze wprawione w drżenie,
niewprawne w obyciu z czułym instrumentem,
dotyka. Wprawia w drżenie.
Oddycha.
Wkrótce nadejdzie wiosna, lecz teraz
jest jeszcze zimno. Mróz ma się dobrze.
Współodczuwamy go w oddech
Wtorki odchodzą w niepamięć bezszelestnie.
Dołączają do poniedziałków i niedziel.
Spotykają soboty, czwartki i piątki.
Dzisiaj jest środa, ale i ona nie jest bezpieczna.
Kolejna kartka w książce o zmarnowanym życiu.
Przeglądam spis treści i coś mi się przypomina.
Otwieram t
W Arkadii jest ciepło. Bikejka Ewa
wdzięczy się przed lustrem.
To daje jej szczęście.
Na godzinę przed zamknięciem
obleci galerię. Może znajdzie
coś jeszcze? Chustkę, lub sukienkę?
Wróci do domu metrem. Pod ziemią.
Wszędzie będzie na chwilę
i nigdzie na dłużej.
Noc
...i oczekiwał ciosu, lecz noc zbliżała się przeświadczeniem, że niebezpieczeństwo zmienia proporcje strachu. Wzdrygnął się. Od nieruchomej tafli wolności do pierwszego zarysu cierpienia, krata była wskazówką, ostrzeżeniem. Zasiekane żelazem okno wyznaczało mu prostokątny fragment
Pisanie powinno być teraz krótkie, szybkie, niemęczliwe. Opasłe utwory w rodzaju Wojna i Pokój, Czarodziejska Góra, lub Nędznicy, są dla dzisiejszego czytelnika dziełami za długimi, za nudnymi i z lekka przestarzałymi. I nie ma w tym nic dziwnego, bo świat się spieszy, bo odbiorca liter
z cyklu "Rozwiewa wiatr"
Kazimierzowi Burnatowi
Dokąd zmierzasz
w cieniu białych brzóz
dziwny wędrowcze
Poeto - może Przyjacielu
nie wiem jeszcze
Szron barwi Twoje włosy
a mój złoty warkocz
płonie blaskiem
zachodzących jesieni
Dokąd idziesz
Poeto - może Przyjacielu
Nie wiem, lub, jeśli wolisz, niezupełnie wiem
co to jest ta cała sztuka. Jak koronka,
jak falbanka, jak postronek dla myszy,
kaganiec rzeczywistości?
Nic już nie wiem, choć obiecałeś,
że te sprawy nie będą mi obce, że te sprawy
potoczą się same, bo dane
mi było poznać pa
Dokąd zmierzasz
w cieniu białych brzóz
dziwny wędrowcze
Poeto - może Przyjacielu
nie wiem jeszcze
Szron barwi Twoje włosy
a mój złoty warkocz
płonie blaskiem
zachodzących jesieni
Dokąd idziesz
Poeto - może Przyjacielu
a dokąd ja
Dopadła mnie najgorsza z rzeczy, Eleanor.
Nie mów mi, że powód nie jest ważny, że
życie jest po to, żeby żyć.
Nie ma sensu szukać dni, kiedy nocy
nie można oszukać.
Amputowałem sobie czas.
Nigdzie dalej nie pójdę. Już,
teraz.
Teraz, jak wyrok na przeszłość,
teraz,
To łóżko, nie pamiętam, pewnie było z sosny -
zapach żywicy to kapliczny zapach - ona spokojna,
chłód lutego wdarł się pod skórę.
Umrzeć w Walentynki, to nie lada wyczyn - on
składa ostatni ciepły
na kamiennych ustach
pocałunek.
Widzów mrozi do szpiku
gorące do końca ucz
Słowa są nie po to, by gęba miała zajęcie. Mają służyć nie tylko do ciurkania elokwencji, ale i do odzwierciedlania tego, co się ma zamiar powiedzieć Jednakże między powiedzieć, a powiedzieć, rozpościera się otchłań różnic. Można coś tam wyrazić nie uzyskawszy żadnego odd
Kto o tobie myśli, kto o tobie pisze,
kto o tobie czyta?
Kto tobie zapewni choć słowo
o tobie? O tobie mówi pieśń.
- Jesteś?
- Nie wiem.
Więc jesteś niepisanym dialogiem.
W drogę, z Bogiem.
A tam, dokąd pójdziesz, zaniesiesz wiatr,
zaniesiesz samosiejkę istnienia.
Ch
Dzisiejszy dzień rozpoczął kampanię wyborczą od alternatywy: najpierw kawa, czy papieros? Jedno kusiło nie mniej, niż drugie. Postanowiłem, że nie będę palił, więc wybór stawał się prostszy. A więc kawa.
W domu nie było kawy.
Dzień rozlepił plakaty z prognozą pogody już w
Coś się zmienia. Rośnie nam garb
naszych dzieci, ich niespełnień, upadków, trosk.
Brniemy w powodzie, zawieruchy, wojny,
grzebiemy w odpadkach, przeczesujemy zgliszcza
rajskich ogrodów dzieciństw naszych, młodości.
Coś się zmienia. Co noc otwieramy oczy,
szukamy w ciemności pi
- Kurwa, matka, daj mi spokój!
- Czegoś ci potrzeba, córeczko?
- Kurwa, matka, jeb się!
To się nie nadaje na wiersz, bo to jest
proza. To się nie nadaje
do opowiedzenia komukolwiek, bo to jest
wstyd. Zgroza. W wazonie śmierdzi woda,
rodzina na zdjęciu wygląda normalnie.
Po ło
Maurycy usiadł w kącie, przy kontuarze, w pobliżu półotwartych drzwi, obok muzyka, którego zatrudniono w Klubie na etacie wirtuoza. Poprzez kawiarniane opary widział, jak wsysały do środka zastępy smakoszy kawy. Co pewien czas wykopywały - nasyconych, a brzuchaty szatniarz kłaniał im si
Stary Romeo ma swój balkonik.
Ma wiele kochanek dobrze znanych
lekarzom.
Nie chce mieć marzeń, ale ma -
jak na złość - lat dziewięćdziesiąt
dwa.
A chciałby obok Julii – lat sześćdziesiąt
trzy – położyć się, odpocząć. Wieczność
śnić.
Nigdy nie było tutaj wody, na mojej pustyni.
Nic z niej nie wyrośnie, z tej mojej pustyni.
Nie zakiełkuje, nie wyda kwiatów, owoców.
Na mojej pustyni od czasu do czasu skorpiony,
salamandry, pająki. Na mojej pustyni.
Twoje słońce bezlitośnie mnie pali.
Moje łzy nie użyźniają j
Uważam, że kiedyś było bardziej cacy. Nic mi się nie chciało i nikt się nie czepiał. Teraz jednak nie tyle lubię uczestniczyć w życiu, co patrzeć, jak innym się ono kręci, bardziej słuchać z niego reportaży, niż brać w nim udział, puszczać się na myślenie o tym, czego nie
Nakręcam spiralę. Dzień za dniem.
Cofanie czasu napotyka na białe plamy.
Co się wydarzyło tego dnia, kiedy przedwojenny fryzjer
targał włosy małemu chłopcu przedwojennymi nożyczkami,
podgalał czteroletni kark przedwojenną brzytwą,
używał potem przedwojennej wody kolo
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Dotykam ustami
twego pąka
na języku drżą
krople nektaru
W owocowym raju
rosną moje nadzieje
Za oknami śnieg
a ja tańczę
malinową rozkosz
w smakowitym
uniesieniu
Tutaj mamy takie różne rodzaje bólu,
cierpienia, niezawinionych śmierci.
Mamy cały wachlarz możliwości
złorzeczenia na niesprawiedliwy los.
Na Boga! Ileż my mamy motywacji,
aby wykrzyczeć swój żal, ileż inwencji
wkładamy w każdą łzę, w każde
wstrzymanie oddechu, w spazm!
W skład wydanych właśnie przez Znak pod tytułem Dziwniejsze brzegi esejów J. M. Coetzeego z lat 1986-1999 wchodzą takie słynne już teksty jak recenzja tomu szkiców Josifa Brodskiego On Grief and Reasonopublikowana w 1996 roku na łamach "The New York Review of Books", prelekcja na temat k
z tomiku "Wiersze niczyje"
Święta pachnące
choinką
jak zwiędłe liście
minionego lata
Małe serca
przepełnione nicością
rybie oczy
oszalałe z rozpaczy
Ale
Przybieżeli do Betlejem
Umknę przed kolędą
do wnętrza myśli
świerkowe gałązki
ukryję w duszy
z kołyską d
Język się zmienia. Mieni się.
Odcienie, sugestywne odniesienia,
prężenie, wiotczenie.
Torebka mieści przedmioty, rzeczy.
Mówi swoim językiem, dotyka
istoty
kobiecości.
Puderniczka, chusteczka, komórka.
Mitoza, zygota, podział.
Z drugiej strony:
przypięte do spodni kluczyk
z cyklu "Rozwiewa wiatr"
Jedziesz ślepym torem
przed siebie
dotykając tylko
mojej miłości
małym kęsem kosztując
odmienność uczucia
Tarzasz się w chłodzie
domowych zdarzeń
bo Twoje sady obsiadły
gawrony
Białe podbródki
wystawiły ku słońcu
obserwując każdy twój ge
zaledwie krok zaledwie kawałek
jedna maleńka chwila
uporczywa próba by się w niej znaleźć
czuć siebie więcej w każdej minucie
potrzebuję siostry potrzebuję brata
mojego ojca chłopaka potrzebna mi mama
lekarstwa jak dodawanie
odjąć jedzenie i płyny
równa się zapytanie
Zburzę dom, zetnę drzewo i zabiję syna.
Skulę się w sobie, embrionalnie zaniknę,
wycofam się z pochwy członkiem mego ojca.
Wrócę do jego domu, do jego ogrodu.
Wtedy rozjaśni mnie blaskiem
jego wielka miłość.
Skończy się dzień i mnie tu nie będzie -
pod kamieniem, w cieni
Wciąż widzę zwiewną sukienkę.
I ona i ona - obie dość niesforne
na wietrze, na wietrze.
Norma, nie norma - ikona
i ona, i ona
przemaka dreszczem.
A obok przechodzi ten facet w kapeluszu.
Moknie mu kołnierz, papieros i krawat.
Samolot nad Atlantyk wzbija się ciężkawo,
powiew
Nie każdy może być:
kierowcą Formuły 1, pilotem myśliwca,
myśliwym, myślicielem, mścicielem
niewinnych i zagubionych,
kapłanem, opiekunem zbłąkanych i porzuconych,
członkiem zaszczytnej Akademii, klubu
elitarnego, lub innego grona,
sekty, kościoła, słusznej politycznej frakcji
Widziałem cię na marach, moja droga, moja kochana.
Twój przyjaciel, mąż, stał tam, przy wezgłowiu trumny.
Nic nie zostało z dumy, bo i o jakiej dumie może być mowa?
Że w takiej sytuacji się nie płacze, że raczej
z kamienną twarzą, z pamięcią, z tym, przed tym
ostatecznym oł
z cyklu "Rozwiewa wiatr"
Zdążyłam do Ciebie
ostatnia chwila
trudne minuty
iskierka nadziei
na szczęście
Twoja ręka bezwładna
jeszcze ciepła
a już taka blada
Kocham Cię Mamo
ból rozrywa serce
rozpada się czas
drobne kawałki
mojej nadziei
rozsypują się
na bia
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Znalazłam miłość
ciszę w opiekuńczych ramionach
księżycowe cienie
w srebrnym szalu gwiazd
Znalazłam cierpienie
pęknięty uczuć dzban
rozsypał nuty
miłosnej pieśni
złudzenia rozwiał wiatr
Moja szczęśliwa gwiazda
poplątała drogi
dziś
Wyobrażam sobie, że ból ma ciało
i ten rodzaj autonomii, który jest dany jedynie szczęściu.
Zamiast wylegiwać się na łące, na plaży, przy basenie,
leżeć na ciepłej, albo chłodnej ziemi - on tańczy.
Wiruje, wyrzuca ramiona do góry, na bok, wierzga nogami.
Dla postronnego obse
Gdzie byłem przez te wszystkie lata? Milczałem,
bo niewiele do powiedzenia, co raz mniej.
Bywało - otwierałem usta, tak trwałem
w niemym osłupieniu, jak bezgłośny lament,
krzyk, częściej szept.
O czym tu mówić, kiedy nic ważnego, nic,
co mogłoby mnie zdziwić? Słowa
miewały
Są takie karty, które odwrócone
raz strącają innym zaś wkładają
orłu na głowę królewską koronę,
albo cierniową...
Są takie barwy i są takie dźwięki,
które są lekiem i bywają lękiem,
znamieniem świętym i pięknem,
lub piętnem...
Jest taki pokrzyk i taki powrzask,
Chciałabym ułożyć dla ciebie
słowa milczących warg
w śpiewie fal
odnależć sens naszego istnienia
Odchodzisz w dal
do zimnych gwiazd
Wędrujesz z marzeniem
moje nadzieje topisz
w ciepłym piasku
Nie ogrzejesz serca
W swej krucjacie
ranisz moje dłonie
gubisz łzy
a może tylko śni
Możemy być dumni: technika coraz szerzej wkracza do naszego świata. Jeszcze 15 lat temu nie istniała tak rozbudowana, szybka i sprawna wymiana informacji; razem z rozwojem wynalazczości, zmieniło się życie. Na naszych oczach poprzedni sen przerodził się w jawę.
Elektroniczny papier,
- Są nieba?
- Wielkie nieba, nie!
Jest tylko ich potrzeba.
Jak łaknienie, głód, pragnienie,
gdy brak, kiedy nie ma
na co sobie zasłużyliśmy.
Jemy piasek, pijemy słoną wodę.
Żyjemy w fatamorganie. Już
czas w drogę.
Słońce zaszło, a gwiazda
niech nas prowadzi
z
Kiedy mówię ból, prawdopodobnie myślisz - ból.
Kiedy mówię szczęście, prawdopodobnie myślisz - szczęście.
Kiedy mówię ja, pradopodobnie myślisz - ja.
Kiedy nic nie mówię, zastanawiasz się - dlaczego.
Kiedy pytasz dlaczego, milczę.
Kiedy mówisz ja, myślę ty.
Kiedy mów
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Małą kroplę egoizmu
zebrałam z twych warg
pocałunkiem szeptem
miłością
Małą kroplą krwi
zapłakało serce
Czasem spoglądam w lustro
za krótka chwila na szczęście
za dużo bólu
Los garbaty złoczyńca
rozdaje karty
odziera nas z godności
Zakłada czerwoną sukienkę.
Dzisiaj będzie jego marzeniem.
Dzieli swoje serce między tym co jest,
a życiem, które mogło się wydarzyć.
Od teraz on będzie się zastanawiał
jak sobie poradzi, kiedy jej nie będzie.
Jej sekundy podzielą się na pół,
słowa na ostrożność i p
Wdech i wydech jeszcze funkcjonują.
Podobnie inne bezwarunkowe odruchy.
Włosy i paznokcie rosną bez przypominania,
krew sobie krąży, pocę się, wydalam.
Reszta to dziwny związek
złączony sakramentem.
Na złe (tego więcej),
na dobre (czasami),
w zdrowiu (oby, oby),
chorobie (có
Lustro zwraca czas przeszły.
Cokolwiek się wydarzyło, stało się minione.
Droga bezpowrotna, oraz drzewa przy niej,
kamień, ziarnko piasku,
które w oku boli.
Niepogodzenie świata, zwykła kolej rzeczy,
zbyt lekka zwiewność pojęć, niedorzeczność
życia.
Nawet płatki śniegu,
Bo krąg światła, bo ćma co raz bliżej -
ulatujemy w skończone przestworze.
Co nas oświetliło, co nas spala w locie,
a czym w cieniu będąc i jakim przezroczem
staliśmy się przez lata?
Kruchym szkiełkiem, witrażem, jednym krótkim błyskiem,
czy zatrzymanym na dłużej odbiciem
Spójrz - idą dni krótkie jak kłamstwo.
Jeszcze się ciągnie babie lato. Jest nów,
więc noc taka ciemna. Kończy się kryzys,
jesteś ze mną, nic nam nie trzeba
oprócz paru stopni ciepła ponad to,
co ustalono na poziomie trwania.
Dzisiaj będę wcześniej niż zwykle,
może pójdzi
Akurat tyle, żeby wstać
i rozprostować kości.
Można też przeczytać jedno,
albo dwa krótkie zdania.
Powiedzieć komuś dzisiaj
wyglądasz naprawdę ładnie
w tej sukience w grochy.
Akurat tyle czasu trzeba,
żeby pod tym samym słońcem
umarło z głodu dziecko.
Jechałem szukając jej pokoju. W kącie jednego z nich dostrzegłem siwą i pomarszczoną Martusię. Leżała w dziesięcioosobowej komnacie zgrzybiałych piękności. Zajmowała miejsce tuż przy oknie wybałuszonym na ulicę. Dzięki temu była właścicielką połowy parapetu. Trzymała na nim dorobek swojego życia, sfatygowane radio, paczkę pampersów, wytłamszony batonik i dwie puszki z czymś słodkim na niedzielę. Pozostały
Muszę powiedzieć, że nigdy przedtem nie było aż tylu matuzalemów w jednym miejscu. Jeżeli dotychczas zdarzały się większe imprezy, jak, dajmy na to stypy, jeśli wcześniej wszyscy zgromadzeni ciekawscy mieścili się w nim swobodnie, to teraz panował ścisk, powszechny entuzjazm, zaaferowany zgiełk. Kiedy zaś po domu zaczęła krążyć wieść, że oblubieńcy dawno już przekroczyli siedemdziesiątkę,
Intelektualista nowej generacji posiłkuje się sformułowaniami zaczerpniętymi z brewiarza głupka po to, by tym dosadniej i uczeniej wyrazić dętą myśl, że nie ma nic do powiedzenia, a przy okazji, by jego wypowiedź wyglądała na mądrą.
Przez długi czas nie mogłem rozgryźć sprawy; krążyłem wokół niej i nic mi nie przychodziło do głowy. Byłem zawiedziony, bo kiedyś zajmował stanowisko zbliżone do mojego. Nie takie samo, lecz porównywalne: wówczas wyrzucał z siebie heterogeniczne sądy, burzycielskie mniemania, wtedy coś nas łączyło, choćby wspólna membrana. Mogliśmy przerzucać się tożsamymi przekonaniami, a nasze nocne dyskusje
Często zachodziłem do Karola, bo chciałem zobaczyć pokój, który jeszcze parę dni temu zajmował. Do Karola, gdyż nawet później nie myślałem inaczej o swoim pokoju. Mieścił się na pierwszym piętrze, po przeciwnej stronie korytarza, o krok za łącznikiem zespalającym oba skrzydła Domu, koło windy, tuż za rogiem. Skręcało się w stronę dyżurki, przechodziło obok brudownika
Pod tekstami omawiającymi twórczość Szymborskiej, poetki rozpoznawalnej na świecie, cenionej za głębię i zaskakującą precyzję sformułowań, wydawanej w milionach egzemplarzy, znajdowałem koszmarne wybroczyny internetowej myśli w rodzaju: „ale płytka nędza! Ja takie bzdety piszę w kiblu”. Z ciekawości zaglądałem na tak zwany profil komentatorskiej łajzy, bo chciałem się przekonać, jak sama pisze, bo zakładałem, że
– Nie można umieć na 100%. Człowiek pobieżny, uważający się za erudycyjnego macho, popełnia śmiertelny grzech pychy, ma skażone, toksyczne, ograniczone pole manewru, dysponuje chybotliwym zestawem argumentów, które są w zasadzie słuszne, niejako właściwe i ogólnie wyznawane, dopóki nie trzaśnie się w łeb i nie odkryje nowych. Im mniej wie, tym łatwiej mu lawirować pomiędzy
Wstęp Razem z upływem lat coraz chętniej wracam myślą do tamtych chwil, gdy żyłem odseparowany od dzisiejszych trosk. Przedtem, zanurzony w kolorowych reminiscencjach, utkany z niegdysiejszych marzeń, mogę teraz wyławiać z pamięci widma odległego dzieciństwa; roziskrzone i natarczywe przypominają mi, że warto ulec pierwszym porywom zasychającego serca, wczesnym odruchom naturalnej żywiołowości, poddać się przeczuciom
Często czułem się jak krasnoludek wierzący w dzieci. Nieraz widziałem to, do czego nie powinienem się przyznawać. Zacznę od Mamy. Był to czas, gdy wolałem nudzić się zespołowo, wyjść na podwórko, zobaczyć inne dzieci, usłyszeć, jak żyją, co robią, kiedy starych nie ma na horyzoncie, no i czy mają prawdziwego tatę. Jednak mogłem się z
Ostatnimi czasy czuł się paskudnie, jak obrabowany, zdradzony, istny cioł i nieokrzesaniec, którego teleportowano z buszu prosto na światła rozpędzonej ulicy. Stał na niej sam, głupi i opuszczony, zagubiony pośród mętliku skrzyżowań, zaułków i wieżowców gwarnej metropolii, ogłuszony klaksonami, z włócznią w pozłotku, w plugawej sukni z walkmanem na Irokezie. Osobiście nie znosił mieć się
sobota, 20 Kwiecień 2019, 11:30 | © 
Najnowsze komentarze