Mam dziwne wrażenie, iż aluzyjne lata, np. Przybory, odkicały w siną dal i jesteśmy uczestnikami KULTURY Z GRUBEJ RURY. Dowcip zmienił się w dowcipasa i bez słów mało cenzuralnych, nie [...]
… dziwne, lecz za młodu dziadkiem nie był. Wypreparowany z minionej zadziorności, promieniejący refleksyjnym zasmuceniem, depresją wynikającą z tułaczki po fartach i niefartach, żył mimochodem, kaszląco, piskliwie i siłą rozpędu. Wstrząsany przypomnieniami, których za dobrze nie pamiętał, dopominał się respektu, poważania, szacunku dla swojego wieku.
Błąkał się po doświadczeniach, sympatiach i antypatiach. Nie uznawał żadnych sprzeciwów [...]
„Zwracam się dziś do Was
w sprawach wagi najwyższej.
Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią.
Warunki życia przytłaczają ludzi coraz większym ciężarem.
Naród osiągnął granice wytrzymałości psychicznej.
Wielu ludzi ogarnia rozpacz.
Historia oceni nasze działania.
Nie obeszło się bez potknięć.
Wyciągamy z nich wnioski
Nie można odmówić nam dobrej woli,
umiaru, cierpliwości.
Czasem było jej może aż zbyt wiele.
Szliśmy nawet dalej.
Te nadzieje obecnie zawiodły.
Jak długo można [...]
Jeżeli nastąpi sezon na wrażliwe odbiory
będę jak jasna cholera
uczynny wnikliwy nasiąkły braterstwem
Lecz jest jak jest i czekam
na inną dekorację
nowe wdzianko
do przespania lepszych czasów
Czas nie obszedł się z nami zbyt dobrze.
Czas był wściekły i zły, i być może
nie był wtedy w najlepszym humorze,
ale mógł się, o Boże, obejść jeszcze gorzej.
Mógł na przykład, oprócz włosów krętych
i puszystych w nadmiarze jak burza,
tak się na nas bez sensu wkurzyć,
Brzegi rzek nabrzmiały i lada chwila miały pozwolić wodzie na niczym niepohamowany pęd ku przeznaczeniu. Wały jeszcze nie pękły, ale wszyscy wokół zdawali sobie sprawę, że tylko kwestią czasu pozostaje ta chwila, kiedy nic, ani nikt nie będzie w stanie powstrzymać przyrody.
Potem wszy
Skazani na zagładę przez fakt istnienia
do bólu zaciskamy oczy. Czego nie widać,
tego nie ma.
Nie jest to łza, i nie jest to perła,
co spływa po policzku. Tłuczemy lustra.
Nie mamy cieni i nie ma też śladów,
nie mówią nic usta.
Chronimy się sami ode złego, amen;
uciekamy w
Podróżowałem na południe i na zachód.
Życie okazało się snem, bo noc była tak samo mozolna,
jak dzień.
W miastach oddawano hołd Mammonowi,
a góry i doliny umierały pod wielkim oddechem cywilizacji.
Ciągle rozpoczynano wojny o nowe ideały albo przegniłe obyczaje.
O nowe gr
Bez wstępu i posłowia, bez właściwego tekstu.
Są jedynie przypisy do stron bez numerów.
Zamiast okładki - daty,
tam, gdzie powinna być fotografia
i informacja o autorze,
jest jedynie biała plamka.
Tak długo uczył się żyć,
że w końcu postanowił to spisać.
Jeśli weźmies
Występuje z brzegu, przerywa wały.
Nic nie dzieli myśli od przestrzeni.
Wkrótce pochłonie łany, zakryje dachy.
Wkrótce w jedno się zleje
z szarością błękitu.
Bądź otwarty, miej bramy na oścież;
bądź gotowy do ewakuacji.
Zdarza się, że masz ostatnią z potrzeb:
widzie
Odejdę od lustra
stanę w ciszy
Rozjaśnię mrok
pachnącą różą
przywołam twój cień
Rozpędzoną miłość
przygarnę
Zatrzymam się dla ciebie
i znajdę swój świat
To, co konieczne i to, co potrzebne;
to, co wypada, a co już skandalem
pachnie na odległość drzwi sąsiada;
to, co się przykleja i to, co gładko
spływa jak sznur kajaków na Krutyni;
co przysiada i skubie, podgryza i to,
co odlatuje z klekotem, klangorem,
jak turyści angielscy w Krako
To się dzieje na moich oczach. Nie z tego światła rzeczy.
Ci, którzy odeszli, teraz tworzą szpaler.
Środkiem idzie całe jego życie.
Zatrzymuje się na chwilę, uważnie obserwuje
zatroskane twarze.
Refleksy rozkładają się po równo na teraz i nigdy.
On jak kamyk puszczony płasko po
Nigdy nie wygrałem na żadnej loterii,
nie poszczęściło się w grach różnych,
mniej lub bardziej losowych.
Oberwałem za to nie raz,
choć zazwyczaj z własnej,
niechcianej przyczyny.
Pozostały mi blizny na czole
po zuchwałym wznoszeniu
w zaludnione chmury.
Gdyby można zagrać o
z cyklu "Bez litości"
Nie zakłócaj spokoju
podziemnych Bogów
bo utną ci głowę
Zatopiony w kauczuku
bez dotyku ziemi
rozegrasz ostatnią bitwę
We Wszechświecie Majów
nie ma zasad dobroci
ucieleśnionych duchów
W klasyce śmierci
nie ma porozumienia
Jest zmysłowy taniec
Zwracamy się do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego o udzielenie dotacji dla gdańskiego kwartalnika „Migotania. Gazeta Literacka”. Dotacji, która została temu pismu odmówiona.
Czasopismo istnieje od 2002 roku. Przez dziesięć lat nieustannego istnienia zyskało sobie wysokie
Kiedyś w miejsce starych drzew
wyrosną nowe.
Będą śpiewały te same piosenki,
będą odkładały w słojach
mózgi, trzustki, wątroby
i odcięte jak gałęzie
spopielałe marzenia.
Przekleństwo jego wolności polegało na tym, że nie potrafił przestać o niej mówić. Jakby to powracanie cokolwiek zmieniało, nabierało sensu! Ale nie. Obawiał się, że nic z tych rzeczy. Nie wskrzeszą jej żadne dywagacje; miał nadzieję, że o niej zapomni; osta
z tomiku "Wiersze niczyje"
Za jesienią pędzą radości
złoto wiatr sieje na polach
oczekiwania zgasły
płomień miłości zwariował
Głośna cisza wyje w rozterce
zaręczyny kpią z marzeń
w białym pierścionku
granat puszcza oko
do ślubu
Kiedy jeszcze pracowałem w realu, kolej nie stanowiła problemu. Gdy trzeba było jechać na urlop, razem z innymi profanami przygodowych rajz uciekałem w coraz bardziej smrodliwą dal: po słońce, ozon i jod. Odpocząć, nałykać się wytchnienia, zażyć spokoju po grdykę.
Kto mieszkał na
A kiedy okryjesz mnie swymi piórami,
nie ulęknę się strachu nocnego.
Najważniejsze, że będzie cicho,
że wszystko wydarzy się w ciszy.
Cisza nie porusza powietrzem.
Jest sokiem nocy i jak sok jest gęsta.
Ona otula wszystko, jak Ty, piórami,
otula kocem utkanym z bezczucia.
W t
Każdego ranka, kiedy próbuje otworzyć powieki,
towarzyszy jej strach. Wieczorami jest podobnie,
przez niego nie może ich zamknąć.
Początki i końce bywają trudne.
Najbardziej boli przeobrażenie:
przerwanie tkanek, podrażnienie nerwów
i gojenie.
Otwiera się raną, ale krew nie
... dziwne, lecz za młodu dziadkiem nie był. Wypreparowany z minionej zadziorności, promieniejący refleksyjnym zasmuceniem, depresją wynikającą z tułaczki po fartach i niefartach, żył mimochodem, kaszląco, piskliwie i siłą rozpędu. Wstrząsany przypomnieniami, których za dobrze nie pa
Nie podchodzę do okna, nie poruszam firanką.
Nie zapalam światła, ani papierosa.
Staję w bezpiecznej odległości w moim bezpiecznym pokoju
i obserwuję.
A wy widzicie jedynie moje psy,
które na was spuściłem.
Strzegą mojej strony ulicy,
szczerzą kły.
Wasze są piosenki, wasze
Pierwszą czynnością niemowlaka jest macanie zewnętrznego świata. Zbieranie wiadomości o najbliższym otoczeniu. Orientacja w terenie wystającym poza becik: co wisi nad kołyską, czyja twarz pochyla się nad nią, do czego służy pielucha. Potem następuje proces uświadamiania sobie własne
Jest sensacyjny i umrzyków w nim więcej niż ludzi na widowni. Denaci są wszędzie: rozmazani na ścianach, skręceni w krwawy precel na piwnicznym betonie; tu oderwana główka, tam czerwona kałuża po kolejnym zafajdanym Brudnym Harrym.
Odkrywczy szablon reżysera jest taki: partner kropni
Twoja nagość, modelko, jest nie do obrzydzenia.
Masz swoje czterdzieści plus, trochę fałdek, tłuszcz,
gęsty bluszcz i to, co w oczach twoich tylko,
to coś, co ma coś z niedopowiedzenia.
I przypominasz mi kogoś, kogo kiedyś znałem:
była tuż obok, blisko, może najbliżej - kto wi
Bo krąg światła, bo ćma co raz bliżej -
ulatujemy w skończone przestworze.
Co nas oświetliło, co nas spala w locie,
a czym w cieniu będąc i jakim przezroczem
staliśmy się przez lata?
Kruchym szkiełkiem, witrażem, jednym krótkim błyskiem,
czy zatrzymanym na dłużej odbiciem
Przecinek
Coś się znowu wydarzy, ale teraz
jest chwilowa przerwa. Jak w tivi
na reklamę.
Reklama jest jak zwykle o niczym,
emanuje tym i tamtym, a ty
chcesz rozmawiać.
Średnik
Coś na chwilę zawisło, zadrgało,
coś się na chwilę zamysło,
zachłysło, jak dziura w skarp
Zbudowaliśmy domy-ogromy,
mamy tamy i cyber tamtamy.
Rozpętaliśmy burzę i duże
spaliliśmy ogrody. Dziś kłody
popalone w nich rosną,
kwitną dziegciem na wiosnę.
Rozwinęliśmy skrzydła,
przestrzeń nam się wygła.
I bliżej jest nieba niż trzeba.
I nic nam to nie da -
Chciałabym ułożyć dla ciebie
słowa milczących warg
w śpiewie fal
odnależć sens naszego istnienia
Odchodzisz w dal
do zimnych gwiazd
Wędrujesz z marzeniem
moje nadzieje topisz
w ciepłym piasku
Nie ogrzejesz serca
W swej krucjacie
ranisz moje dłonie
gubisz łzy
a może tylko śni
Miał jakiś dziwny kontakt ze śmiercią. Poetycki, liryczny? Nie wiem. Myslę, że Śmierć wpisała się także w moje życie. Jego Śmierć.
Nauczył mnie patrzeć na słońce smutnymi oczami. Za to niech będzie przeklęty. I za to co zrobił. I za spustoszenie, jakiego dokonał w moim siedemn
- Nie można umieć na 100%. Człowiek pobieżny, uważający się za erudycyjnego macho, popełnia śmiertelny grzech pychy, ma skażone, toksyczne, ograniczone pole manewru, dysponuje chybotliwym zestawem argumentów, które są w zasadzie słuszne, niejako właściwe i ogólnie wyznawane, dop
Łopatką zdejmuje kolejną warstewkę piasku.
Natrafia na kosteczkę, odcisk w kamieniu.
Delikatnie, pędzelkiem, odsłania wyraźny kształt.
Wieki, tysiąclecia, wieczność -
przeszłość i przyszłość.
Zakodowane i niedostępne.
Artefakt jest narzędziem i kluczem.
Kiedy się tam
Poeta dba o swój PR. Robi miny, umizguje się.
Stawia przecinki nie tam, a kropki gdzie indziej.
W krańcowych przypadkach kropek jest więcej,
a pauzy wydłużają się w skończoność papieru,
na którym pisze.
Poeta tak bardzo dba o swój PR, jak kandydat na prezydenta.
(Albo coś podob
Tu chłopiec zrywa truskawki, a ty się uśmiechasz.
A tutaj sami - jeszcze nie walczymy.
Ufnie patrzysz przed siebie, gdy niezdarnie
ręką osłaniam oczy przed słońcem.
Rozgrzani czerwcem, wtapiamy się w zieleń.
Twarze wciąż jasne, a chciwi przyszłego
wierzymy w kolejne skrzydła.
Nadchodzą dni ochłody.
Co było rozpalone, nie będzie.
Byle tylko czasu starczyło na odnowę.
Dzisiaj myślę, że słowo
jest ścieżką, drogą.
A jednak: czy nie prawdą jest,
że ptaki zawracają z krańca świata?
Nie mogąc lecieć dalej i dalej?
Bo przecież, czyż nie, pr
Na co tak patrzysz, młodzieńcze?
Uffizi powstaną długo po twej śmierci,
lecz ty pewnie przyglądasz się pannom,
które pod czujnym okiem dworek
suną do katedry?
Kiedy ręka maestro odrzuci to, co zbędne,
a pył ostatni, z którego powstaniesz,
jak stoisz, opadnie,
zanim zastygniesz
Matko, która odarta z należnej ci pieśni,
bądź nam ostatnią, jak i pierwszą jesteś.
Ty, która nie znasz krwawych łąk boleści,
bądź nam ostatnią, jak i pierwszą jesteś.
Której synów odebrano dla ich wątłej chwały,
której świętość zabrano dla wielbionej księgi,
kt
Pamiętam mały miejski ośrodek zdrowia
w fińskim domku. Przedmieścia
górniczej osady. Ty
w zapachu lizolu, pasty do podłóg, gorącej wody
na kolanach polerowałaś centymetr po centymetrze.
Gzie jest ten domek, podłoga, ten zapach?
Gdzie jesteś?
W sąsiedztwie były ogrody, prz
Otwieram okna. Wpuszczam i wypuszczam.
Podobnie jest z drzwiami. Wchodzą i wychodzą.
Wszystkie niepotrzebne i wszystkie potrzebne.
Przyziemne i podniebne. Godne i haniebne.
Otwieram oczy i zamykam oczy.
Zacznijmy od początku: otwieram okna.
To może się udać. Cała nadzieja w tym,
ż
Po obiedzie zostają niezmyte naczynia,
zapach w kuchni, który wnet się rozwieje.
Suszy się pranie i ręcznik. Szczotka
nie gubi włosów, a poduszka kształtu.
Jutro nie zadzwoni, tak jak obiecała,
wszystko co jest, to wczoraj.
Tylko fotografia będzie coraz starsza
i miejsce przy stol
Nie wiem, lub, jeśli wolisz, niezupełnie wiem
co to jest ta cała sztuka. Jak koronka,
jak falbanka, jak postronek dla myszy,
kaganiec rzeczywistości?
Nic już nie wiem, choć obiecałeś,
że te sprawy nie będą mi obce, że te sprawy
potoczą się same, bo dane
mi było poznać pa
Zwalniam ludzi z pracy. Nie spełniłeś moich oczekiwań, mówię.
Czy byłeś wystarczająco dobry, efektywny, czy posiadłeś wiedzę,
zastosowałeś ją, doskonaliłeś rzemiosło, oparłeś się pokusom,
czy korzystałeś z firmowej poczty, stosowałeś się do wytycznych,
wyrażałeś sw
nieumiejętność przyjmowania śmierci
nie mieszczę się między białą różą i ciasną bluzką
którą mam ochotę podrapać za nagłe sczernienie -
drażni koronka pod szyją i ciężkość przeciwsłonecznych
chociaż światła nie ma a zasłona nie zobaczę pozorna
wczoraj przyjaci
Nie trudno mi sobie wyobrazić
brak wyobraźni.
Wchodzę do pokoju bez niepokoju,
dotykam ścian sześcianu,
upadam na podłogę, leżę odłogiem.
Patrzę na sufitoskłon.
Konstelacje, dalekie gwiazdy, planety,
mgławice i
niestety tutaj nic nie ma.
Nic tutaj nie ma.
Niczego dobrego
Jesteśmy w głębokiej dupie, taplamy się w kupie,
a wszystko co nas otacza się stacza do wspólnego sracza.
Zło wszelkiej maści, nienawiść, plugastwo, łgarstwo
i cała ta utopia, poroniona entropia, aborcja, anarchia,
wszystko to, co dookoła woła o pomstę do nieba, co żąda
igrzy
P o n i e d z i a ł e k
I M P U L S , by zobaczyć, co zmieniło się w mieście, zaskoczył go. Dawno już niczego nie pragnął i do niczego nie dążył; obrzydło mu rozumienie ludzi, którzy nie odpłacali mu tym samym, którzy nie odwzajemniali mu się bodaj minimalną próbą wniknięci
...pozwala zrozumieć dzieło autora dzieła, bo trzeba mieć rozeznanie w przyczynach istotnych zjawisk. Nowatorski zapis Pendereckiego nie był awangardowym epatowaniem tradycjonalistów, ale został wymuszony powierzchnią stołu w kawiarni, niebieski okres Picassa nie - wyrazem plastycznej intui
lamentacja przetrąconej
nie. nie szukam słów, co kłamią każdym kolejnym wersem.
tak. budowałam dom. śnił się, gdy ranek zapachniał kawą.
tak. byłeś tu ostatnio. marzyłam cię. - czego chcesz śnie?
a może byś wpadł na jawie i zapytał: - jak się dziś masz?
jak si
Jak księżyc bez słońca, a morze bez wody,
jak bez początku koniec, bez krwi żył akwedukt,
jak radio bez głosu i bez portu statek,
jak Koran bez sur,
jak bez krzyża Jezus.
Są dni szare i ponure, są też dni szczególne. Jedyne. Odświętnie ubrani, odprężeni, w otoczeniu rodziny oglądanej nieczęsto, krokiem dumnym i dostojnym idziemy na spotkania, na imprezy, udajemy się na uroczyste zjazdy rodzinne. Jesteśmy przepełnieni wewnętrznym blaskiem. Nastawieni d
Dobrze jest wyłowić rzecz wartą publikacji. Wyciągnąć z powodzi tandetnych tekstów na literacką powierzchnię. Coraz więcej godnych przeczytania znika z naszego pola widzenia; wypierane są z niego przez utwory mało istotne. Nieduża książeczka* Tomasza Borkowskiego jest zbiorem dwudzies
Dzisiejszy dzień rozpoczął kampanię wyborczą od alternatywy: najpierw kawa, czy papieros? Jedno kusiło nie mniej, niż drugie. Postanowiłem, że nie będę palił, więc wybór stawał się prostszy. A więc kawa.
W domu nie było kawy.
Dzień rozlepił plakaty z prognozą pogody już w
Wiatr rozwiewa ciszę
rozpędzone myśli
rozszalałe namiętności
zostały w morzu
letnich barw
Pozmiatane
szeptem nocy
gwiazdy
zasnęły w kąciku
nieba
Zamglone oczy księżyca
wypatrzyły drogę
do miłości
Pójdziemy do świtu
mleczną drogą
w ramionach nocy
gdy ciepły wiatr
rozw
z cyklu "Rozwiewa wiatr"
Jedziesz ślepym torem
przed siebie
dotykając tylko
mojej miłości
małym kęsem kosztując
odmienność uczucia
Tarzasz się w chłodzie
domowych zdarzeń
bo Twoje sady obsiadły
gawrony
Białe podbródki
wystawiły ku słońcu
obserwując każdy twój ge
Słowa są nie po to, by gęba miała zajęcie. Mają służyć nie tylko do ciurkania elokwencji, ale i do odzwierciedlania tego, co się ma zamiar powiedzieć Jednakże między powiedzieć, a powiedzieć, rozpościera się otchłań różnic. Można coś tam wyrazić nie uzyskawszy żadnego odd
Przy stole nie znajdziesz miejsca, mimo, że jest pusty
- każdy bok będzie zbyt kanciasty, blat zawsze nierówny;
gdy przesuniesz dłonią, głęboko w skórę wbije się gwóźdź.
Jakkolwiek usiądę, będzie mi wygodnie – oprę łokcie
na idealnej wysokości, stołowa noga nie stanie na
Być sobą, no bo kim?
Być sobą, ale czym?
Być sobą, tylko jak?
Być sobą, czyli
stać się niewidzialną przyczyną ciebie.
Obudzić się dla przemiany,
zapragnąć mieć skrzydła,
dwie głowy feniksa.
Spalić się przed zachodem słońca,
odrodzić pierwszym brzaskiem.
A potem na
Kolejne miasto, to samo miasto obcych.
Powinienem się czuć tu dobrze. Dobrze.
Połykają mnie ulice, hotel, winda.
Coś jest do zrobienia i nic do przeżycia.
Wypluwa mnie czas poza tę chwilę,
którą nazwali Nowy Jork, Paryż, Madryt,
lub Płock.
Powinienem się czuć tu dobrze; pr
Lustro zwraca czas przeszły.
Cokolwiek się wydarzyło, stało się minione.
Droga bezpowrotna, oraz drzewa przy niej,
kamień, ziarnko piasku,
które w oku boli.
Niepogodzenie świata, zwykła kolej rzeczy,
zbyt lekka zwiewność pojęć, niedorzeczność
życia.
Nawet płatki śniegu,
Kiedy zawalą się słowa, runą i opadnie kurz znaczeń,
znowu zobaczymy błękit i obłęd obłoków. Będzie inaczej.
Potem schowamy się w jaskiniach. Namalujemy pierwsze obrazy.
Rozpalimy ogień. Będziemy znów bliscy sobie, nadzy.
Nauczymy się mówić prawdy proste bez skrępowania,
Puszczą wodze, pegazy pomkną przez okno.
(Oby tylko, tak myślę, nie zahaczyły o realność przedmiotu!)
Że słońce, że ocean, że krąg światła, lampa - to wiesz -
nawet o tym stole i krześle, o herbacie i łyżeczce do niej
- to wiesz - ale
czy idea dorównała rzeczy
i czy sł
Zaczęła mnie gnębić SPRAWA. Nurtować przyczyna jej istnienia. A mianowicie: kiedy rozpanoszyła się w nas niewrażliwość i dlaczego powstaje. Od kogo zależy, kto jej ulega, jaki ma na nas wpływ. Niestety, na jej temat wypowiadają się ludzie, którzy zaledwie otarli się o PROBLEM; ich
Trzeba było wejść na najwyższy szczyt,
by z najwyższej góry móc zobaczyć
ogrom rzeczy, najprawdziwszą potęgę.
Albo zapatrzyć się na pejzaż za oknem
na A2 gdzieś pod Łodzią;
albo zamknąwszy oczy spojrzeć do wewnątrz.
Tam, gdzie otwierają się drzwi
na drugą stronę;
Ma swoje pięć minut najczarniejsza godzina -
bluszczy się, powoi cieniem po ścianie,
oplata ramionami ciemności, napina,
pochłania swoje sekundy, gnie się i ginie.
Wkrótce zostaje po niej i po mnie
garść mała rzeczy nieważnych,
które powoli zapomnisz -
nierozważnie.
Kto n
SZACHY
Choć znaliśmy się od lat, jeszcze z budy, choć był moim rówieśnikiem, facetem wzrostu mniej więcej niesporego, uraźliwym ponad normę, subtelnym do granic wytrzymałości, to przecież mówił, myślał i zachowywał się, jak człowiek starej daty.
Przychodził do mnie co środę,
- Są nieba?
- Wielkie nieba, nie!
Jest tylko ich potrzeba.
Jak łaknienie, głód, pragnienie,
gdy brak, kiedy nie ma
na co sobie zasłużyliśmy.
Jemy piasek, pijemy słoną wodę.
Żyjemy w fatamorganie. Już
czas w drogę.
Słońce zaszło, a gwiazda
niech nas prowadzi
z
Gdzie byłem przez te wszystkie lata? Milczałem,
bo niewiele do powiedzenia, co raz mniej.
Bywało - otwierałem usta, tak trwałem
w niemym osłupieniu, jak bezgłośny lament,
krzyk, częściej szept.
O czym tu mówić, kiedy nic ważnego, nic,
co mogłoby mnie zdziwić? Słowa
miewały
Żadnej przeszkody, której nie można ominąć,
żadnego ciężaru nie do podniesienia.
Pod nimi ścieżka wytyczona prosto,
w nich imperatyw, a nad nimi prawo.
W oczach chłopców, w gestach, oraz w słowach
podniecenie tą chwilą bierze całą stawkę.
Pierwszy niecierpliwie odpala zapa
A dzieci nie będą chciały z tobą rozmawiać,
bo nie będzie słów, a gesty
staną się równie nieme i niepotrzebne.
I gdyby wszystko można wytłumaczyć genetyką,
świat byłby łatwiejszy do zaakceptowania, lecz
nawet najbardziej racjonalna katastrofa
potrafi zaskoczyć swoją skal
z cyklu "Kreolskie pieśni"
Czy jest dla nas kropla oceanu
ta jedyna mała tylko nasza
i wieczorna pieśń
nieznana nikomu
nigdy nie śpiewana
w morskiej fali ukryta
Czy jest dla nas nadzieja
Jak głodny ptak
wydziobuję z twoich ust
resztki dnia
Popołudniowy mrok
gasi ciągłość minionych
zdarzeń
Umiera dusza
rozpada się czas
Dla mnie już tylko noc
Kocha. Nie kocha? Kocha
nawet, jeśli mówi, że nie kocha.
On nie wie, że kocha.
Nienawidzę go. Nie, to było
pięć sekund temu. Nie nienawidzę,
kocham. On kocha i ja kocham.
Noc w izbie wytrzeźwień,
tydzień zaprzyjaźniania się z sińcami,
miesiąc współżycia z krwiakami.
Dokąd zmierzasz
w cieniu białych brzóz
dziwny wędrowcze
Poeto - może Przyjacielu
nie wiem jeszcze
Szron barwi Twoje włosy
a mój złoty warkocz
płonie blaskiem
zachodzących jesieni
Dokąd idziesz
Poeto - może Przyjacielu
a dokąd ja
z tomiku "Rozwiewa wiatr"
Małą kroplę egoizmu
zebrałam z twych warg
pocałunkiem szeptem
miłością
Małą kroplą krwi
zapłakało serce
Czasem spoglądam w lustro
za krótka chwila na szczęście
za dużo bólu
Los garbaty złoczyńca
rozdaje karty
odziera nas z godności
Mam w swojej bibliotece utwory pisane krwią, farbowane wzruszeniem, niedosytem, tchnące prawdą dzieł nacechowanych cynizmem, znaleźć też wśród nich można książki nudne i zawiłe, jakieś odstręczające i limfatyczne cegły upstrzone drętwym, dworskim stylem topornego prop
Jacy byliśmy, jacy mali jak kamyk, jak źdźbło?
Jacy byliśmy, kiedy wielka woda czasu
dała nam połysk i słój i zło imieniem człowiek?
Dla naszych nóg otwarły się drogi,
dla naszych rąk zamknęły się morza.
Ugięły się chmury pod nami, rozstąpiły błękity.
Wymyśliliśm
Wynik braku wyobraźni będzie mi towarzyszył do sądnego dnia. I choć niekiedy zdarza mi się o nim zapomnieć, to przecież i tak, bez podpowiadania wiem, co jest, a co się nie znajduje w moim zasięgu: księżyc dalej flirtuje z wodą, odpycha ją i unosi, plamy na słońcu są jak p
Ty
co myślisz według instrukcji
Przed dojściem do rozumu
nie zabieraj głosu
Możesz być tylko delatorem wyznań
których brak nie oznacza potrzeby
Ty
co sądzisz że wystarczy wymigać się
z odpowiedzialności
za cokolwiek
żeby być człowiekiem
i dosłużyć się szacunku
pope
Jesteś wiatrem
który porusza mymi skrzydłami
bym nie upadła
dłońmi które potrafią
chwycić i utrzymać nawet jeśli
brak już sił
ciepłem
jakie płynie w zimny poranek
od kubka z kawą
jesteś zawsze
kiedy najbardziej pragnę tylko
ciszy
Czegoś tutaj ubyło, coś jeszcze się trzyma
kurczowo, ale jednak, życia, rzeki, słońca.
Z tej otwartej księgi, której zmęczone zimą karty
leniwie szumią i szeleszczą, gdy nadchodzi wiosna,
powoli odrywają się litery.
Te, które przycupnęły zmarznięte na drzewach,
te, któr
Zakłada czerwoną sukienkę.
Dzisiaj będzie jego marzeniem.
Dzieli swoje serce między tym co jest,
a życiem, które mogło się wydarzyć.
Od teraz on będzie się zastanawiał
jak sobie poradzi, kiedy jej nie będzie.
Jej sekundy podzielą się na pół,
słowa na ostrożność i p
Jak kraj długi i niesmaczny, rozlega się wołanie o poratowanie PAŃSTWA. Radio, TV, gazety, ogłaszają, że jak najbardziej są skłonne pomagać, patronować, sponsorować, chętnie się włączą, pochylą i dadzą temu wyraz, bo trzeba być człowiekiem i otworzyć serce. Po ulicach i n
Utraciliśmy równowagę. Przestrzeń jest mętna.
Śmierdzą mułem. Główny nurt nie oczyszcza.
Światło jest tylko na obrzeżu.
A każdy z nich wierzy,
że zmierza w górę strumienia.
Byle prędzej, byle dalej.
W ławicy bezpieczniej, w ławicy jest siła.
Jak ogromna kałamarnica -
Niebo błękitne nade mną, a we mnie
wspinający się po piszczelach mrok
hoduje hipotermię.
Nie poruszam się, wrastam między kamienie,
kaleczę samym staniem skórę i mięśnie,
przeciekam przez ostre krawędzie,
między korzenie, między ślepe stworzenia,
tam, gdzie jest bezpiecznie
Gdybym przekroczył cienką, czerwoną linię,
oddzieliłbymy grubą kreską mnie, którym jestem,
ode mnie, którym mógłbym być.
Ale nie ma żadnej lini i żadnej kreski.
Jest tylko okrąg, a ja - niedoskonały,
lub doskonały przez to -
sam nie wiem, czy się poruszam po nim,
czy tkwi
Niech wody Jordanu przyniosą ukojenie.
To twoja ręka, Janie, trzyma moją głowę
pod powierzchnią. Widzę światy, pokolenia.
Widzę miasta w płomieniach, cienie ludzi.
Widzę te wszystkie straszne rzeczy, czuję
ból.
Ale w tym wszystkim, lub też mimo tego
są tu, w wodzie Jordanu, p
Nie każdy może być:
kierowcą Formuły 1, pilotem myśliwca,
myśliwym, myślicielem, mścicielem
niewinnych i zagubionych,
kapłanem, opiekunem zbłąkanych i porzuconych,
członkiem zaszczytnej Akademii, klubu
elitarnego, lub innego grona,
sekty, kościoła, słusznej politycznej frakcji
Pan Chichot ma już swoje lata.
Jeździ na wózku i wśród problemów ma i takie,
których samo nazwanie jest obrzydliwe.
Ale Pan Chichot jeszcze się odpycha
i jeszcze oddycha. Pcha i cha, cha, cha
coraz słabszym głosem.
Pan Chichot sporo widział i teraz
jeszcze jedno widowisko ma prze
Ostatnio czuję się mało rozrywkowo: medialne nośniki mnie olewają, na froncie rzeczywistości wiedzie mi się pod wiatr, wszędy mi nędznie i zaledwie, toteż, jako doszczętnie zakompleksiony facet, odczuwam deficyt pochwał.
Pomnę, że przedtem nie było dnia bez czapkowania: cięgiem g
Kto o tobie myśli, kto o tobie pisze,
kto o tobie czyta?
Kto tobie zapewni choć słowo
o tobie? O tobie mówi pieśń.
- Jesteś?
- Nie wiem.
Więc jesteś niepisanym dialogiem.
W drogę, z Bogiem.
A tam, dokąd pójdziesz, zaniesiesz wiatr,
zaniesiesz samosiejkę istnienia.
Ch
i blednie dzień i szarzeje z zimna
a miało być zmartwychwstanie
albo chociaż przebudzenie
w miejscach większych
niż obietnice
tak nagle nie odchodź
mój śnie
zróbmy jeszcze kilka kroków
w tej pustce pośród
wspomnień bez twarzy –
jutro myśli znów
będą miały zapach
Ciężko to pojąć urodzonym dzisiaj, ale w uprzedniej epoce nie było życia tak bardzo uzależnionego od prądu, kabli i telefonów, od seksu z chipami, religijnego kultu świętego Pugilaresa, natrętnej wszechobecności kamer, niekoszernych portali czy ujeżdżania po nich. Nie istniał krzykli
Było paskudne marcowe popołudnie, kiedy nie wyłączyłem gazu. W takie dni, w których wisi w powietrzu deszcz, nie pada już nawet, lecz właśnie wisi, kiedy nie ma najmniejszej nadziei na odrobinę słońca, przychodzi w takie dni senność, rozleniwienie. Kości stają się z gumy, mięśnie
Idą sierpnie w burzliwe lata, w wichry
i sztormy szkieletów. W puste dziury po oczach,
które widziały przełomy epok, w piszczele,
w rozsypane kręgi, w popioły i w milczenie,
idą sierpnie krzykiem i złą wróżbą ciszy.
Nie ułożą się szkiełka, przez które rozbłysła
nasza w
Prolegomena
Poniżej zamieszczony tekst napisałem parę lat temu. Na mój rocznicowy felieton otrzymałem przeogromną ilość jadowitych komentarzy. Mówiąc modnym językiem reporterskim, nie pozostawiono na nim suchej nitki. Czyli, mówiąc po współczesnemu, schłostano mnie po całości. C
Biegliście tak wspaniale! Wytrwale
przemierzyliście całe wieki ścieżki.
Biegliście boso, biegliście w sandałach,
biegliście z łańcuchami, potem znowu wolni
stawialiście lotne stopy na piasku, na skale.
Powołani do wolności, dalej i dalej,
waszym celem był bieg, nic więcej.
Miasto jest urocze, a ulice czyste.
Za miastem powietrze, woda, a w niej ryba.
Zielenią się drzewa i śpiewają ptaki.
Wilki tylko w lesie, choroby przejściowe
jak palto na jesień.
Nie ma tu nic złego, żadnych klęsk,
czy wojen. Spokojnie
rok za rokiem. Ludzie nie złorzeczą,
ludzie
Maurycy usiadł w kącie, przy kontuarze, w pobliżu półotwartych drzwi, obok muzyka, którego zatrudniono w Klubie na etacie wirtuoza. Poprzez kawiarniane opary widział, jak wsysały do środka zastępy smakoszy kawy. Co pewien czas wykopywały - nasyconych, a brzuchaty szatniarz kłaniał im si
Zagajenie W epoce, gdy ludzie byli szczęśliwi bez sondaży, za siedmioma górami, za ośmioma morzami oraz jednym pobojowiskiem, wśród kniei, z daleka od człowieczych sadyb, a w niedalekim pobliżu zadupia, znajdowało się wysypisko dla niezguł, a w jego mrocznym mroku żył był sobie pewien pustelnik. Pustelnik (jak głoszą wołowe przekazy), jest to szaraczek parający się
Przekleństwo jego wolności polegało na tym, że nie potrafił przestać o niej mówić. Jakby to powracanie cokolwiek zmieniało, nabierało sensu! Ale nie. Obawiał się, że nic z tych rzeczy. Nie wskrzeszą jej żadne dywagacje; miał nadzieję, że o niej zapomni; ostatecznie tyle jest innych kobiet. Czekają, lecz czy mógłby być dla nich interesującym obiektem?
Film, to nie życie; bohater z ekranu, strzelający z półobrotu; wraca na rodzinne łono, by dokończyć dzierganie szalika. Reżyser ciśnie go, by się wykazywał, odznaczał, wiódł prym, błyszczał tam i sam. Nie chce na planie ciepłej kluchy, pokornego cielaka ssącego dwie krasule. Faceta mdlejącego ze strachu na widok trupa w szafie. Pragnie macho stawiającego czoło
Po ciężkiej nocy uparta myśl o stworzeniu symfonii wracała jak bumerang i znowu, niczym zadra, tkwiła w nim. Było to zamierzenie wielkie, przeczyste, warte mszy. Zwłaszcza dla niego, rzępoły z dansingowych ochlajów. Miało go uratować z nijakości i przedstawić jako wyjątkowego twórcę, którym pragnął być od zawsze. Lubił być w sytuacji pociąganego za język, indagowanego,
Jechałem szukając jej pokoju. W kącie jednego z nich dostrzegłem siwą i pomarszczoną Martusię. Leżała w dziesięcioosobowej komnacie zgrzybiałych piękności. Zajmowała miejsce tuż przy oknie wybałuszonym na ulicę. Dzięki temu była właścicielką połowy parapetu. Trzymała na nim dorobek swojego życia, sfatygowane radio, paczkę pampersów, wytłamszony batonik i dwie puszki z czymś słodkim na niedzielę. Pozostały
Muszę powiedzieć, że nigdy przedtem nie było aż tylu matuzalemów w jednym miejscu. Jeżeli dotychczas zdarzały się większe imprezy, jak, dajmy na to stypy, jeśli wcześniej wszyscy zgromadzeni ciekawscy mieścili się w nim swobodnie, to teraz panował ścisk, powszechny entuzjazm, zaaferowany zgiełk. Kiedy zaś po domu zaczęła krążyć wieść, że oblubieńcy dawno już przekroczyli siedemdziesiątkę,
Intelektualista nowej generacji posiłkuje się sformułowaniami zaczerpniętymi z brewiarza głupka po to, by tym dosadniej i uczeniej wyrazić dętą myśl, że nie ma nic do powiedzenia, a przy okazji, by jego wypowiedź wyglądała na mądrą.
Przez długi czas nie mogłem rozgryźć sprawy; krążyłem wokół niej i nic mi nie przychodziło do głowy. Byłem zawiedziony, bo kiedyś zajmował stanowisko zbliżone do mojego. Nie takie samo, lecz porównywalne: wówczas wyrzucał z siebie heterogeniczne sądy, burzycielskie mniemania, wtedy coś nas łączyło, choćby wspólna membrana. Mogliśmy przerzucać się tożsamymi przekonaniami, a nasze nocne dyskusje
Często zachodziłem do Karola, bo chciałem zobaczyć pokój, który jeszcze parę dni temu zajmował. Do Karola, gdyż nawet później nie myślałem inaczej o swoim pokoju. Mieścił się na pierwszym piętrze, po przeciwnej stronie korytarza, o krok za łącznikiem zespalającym oba skrzydła Domu, koło windy, tuż za rogiem. Skręcało się w stronę dyżurki, przechodziło obok brudownika
Pod tekstami omawiającymi twórczość Szymborskiej, poetki rozpoznawalnej na świecie, cenionej za głębię i zaskakującą precyzję sformułowań, wydawanej w milionach egzemplarzy, znajdowałem koszmarne wybroczyny internetowej myśli w rodzaju: „ale płytka nędza! Ja takie bzdety piszę w kiblu”. Z ciekawości zaglądałem na tak zwany profil komentatorskiej łajzy, bo chciałem się przekonać, jak sama pisze, bo zakładałem, że
sobota, 13 sierpień 2022, 12:59 | © 
Najnowsze komentarze